«Νομίζω ότι η μητέρα μου είχε περισσότερο άγχος την πρώτη φορά που συνάντησε τη Σία επίσημα ως σχέση μου. Είναι και οι δυο πολύ ισχυρές και δυναμικές προσωπικότητες που ταίριαξαν και έδεσαν πάρα πολύ γρήγορα. Έχουν τη δική τους χημεία. Νομίζω έχουν αδυναμία η μια στην άλλη» είπε ο Κώστας Μπακογιάννης.
Το αγκαλιά και φιλί είναι στάνταρ από το πρωί μέχρι το βράδυ… Μας αρέσει να συζητάμε τα πράγματα. Στο τέλος της ημέρας λέμε στα παιδιά μας, “σ’ αγαπώ και είμαι περήφανος για σένα”΄. Έτσι τελειώνει η μέρα μας…».
Κοσιώνη – Μπακογιάννης: Βόλτα στο κέντρο της Αθήνας
H Σία Κοσιώνη και ο Κώστας Μπακογιάννης βγήκαν για βόλτα στο κέντρο της Αθήνας έχοντας μαζί τους και τον γιο τους, Δήμο.
Η δημοσιογράφος Σία Κοσιώνη και ο δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης απόλαυσαν τον περίπατό τους στην πόλη.
Ο φωτογραφικός φακός τους «συνέλαβε» και αμφότεροι έμοιαζαν ευδιάθετοι.
Η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του ΣΚΑΪ συνδύασε τζιν παντελόνι με λευκό πουκάμισο και δημιούργησε το ιδανικό σύνολο για τη βόλτα της στην Αθήνα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής ο Δήμος δεν κατέβηκε στιγμή από τις πλάτες του πατέρα του.
Από εκεί και πέρα, παλαιότερα η Κοσιώνη μίλησε για τη ζωή της, την οικογένειά της και το ενδεχόμενο απόκτησης δεύτερου παιδιού.
«Σαφώς είναι δύσκολο όταν έχεις παιδιά, γι’ αυτό και θα δείτε ότι οι περισσότερες ανταποκρίτριες δεν έχουν. Προσωπικά, ήμουν σαν το θηρίο στο κλουβί, από τη στιγμή που ξέσπασε ο πόλεμος.
Η πρώτη μου φυσική παρόρμηση, και το λέω με ειλικρίνεια, ήταν να πάω, το εξομολογήθηκα και στον Κώστα, αλλά μετά σκέφτεσαι εάν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις αυτό στο παιδί σου και στην οικογένειά σου.
Σκέφτεσαι ότι λόγω παρόρμησης και επαγγελματικής διαστροφής, αν σου συμβεί το οτιδήποτε, ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει χωρίς τη μητέρα του. Αυτό με φρέναρε.
Είναι παντού, στον ΣΚΑΪ. Μου κάνουν πλάκα που είμαι στον διάδρομο και τον ρωτάω με βιντεοκλήση αν έφαγε το φρούτο του. Όταν μιλάω με το παιδί, δεν μπαίνει κανείς στο γραφείο.
Κι όχι μόνο έχει εισχωρήσει για τα καλά, αλλά έχω δημιουργήσει ελεύθερο χρόνο γι’ αυτόν. Δεν θα μπορούσα να μεγαλώνω ένα παιδί με πλήρη απουσία μου. Το θέμα είναι να κάνεις ένα παιδί και να του δώσεις ό,τι μπορείς.
Εγώ μπήκα σε αυτήν τη διαδικασία. Τα πρωινά μου, μέχρι να πάει στο σχολείο, του ανήκαν, κι ήταν όλες οι ώρες δημιουργικές. Όπως είναι πλέον τα Σαββατοκύριακά μας.
Το μεσημέρι τον παίρνω πάντα εγώ από το σχολείο, βάζουμε διαπασών μουσική στο αυτοκίνητο, τραγουδάμε, τρώμε μαζί, παίζουμε και μετά φεύγω. Τον πιάνει, μάλιστα, και αγωνία, με ρωτάει: ‘Μαμά, πόση ώρα έχουμε μέχρι να φύγεις για τη δουλειά;’.
Δεν μου περνάει από το μυαλό, γιατί ποτέ δεν ονειρευόμουν μια οικογένεια με πολλά παιδιά, παρόλο που τελικά την απέκτησα.
Είμαστε μία μεικτή και αληθινή οικογένεια, τα τρία παιδιά του Κώστα είναι παιδιά μου, τα νιώθω σαν παιδιά μου. Όταν είναι όλα μαζί, σαφώς και δεν τα ξεχωρίζω.
Αλλά επειδή με τον Δήμο έχω κάνει πολύ κόπο, του έχω αφοσιωθεί και έχω προσπαθήσει να του δώσω ό,τι περισσότερο έχω μέσα μου, πιστεύω πως δεν έχω τη δύναμη να το κάνω δεύτερη φορά.
Επομένως, εάν έκανα ένα δεύτερο παιδί, πιστεύω πως θα το αδικούσα πάρα πολύ σε σχέση με το πρώτο, λόγω κουράγιου και αντοχής».