«Μαχαιριά» στην Καίτη Γκρέυ! «Δεν ξέρω αν μπορέσω να ξεπεράσω τον χαμό του Γιάννη» 

«Δεν ξέρω αν μπορέσω να ξεπεράσω τον χαμό του Γιάννη. Είναι για μένα μια μαχαιριά. Θρηνώ γι’ αυτόν τον καλλιτέχνη…»  Με αυτά τα σπαρακτικά λόγια και δάκρυα να κυλούν στα μάτια της η σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια Καίτη Γκρέυ αποχαιρετάει δημόσια μέσω της «Espresso» και του Νίκου Νικόλιζα, τον αξέχαστο ερωτικό ερμηνευτη.

Η Γκρέυ και ο Πουλόπουλος εκτός από συνεργάτες στην πίστα υπήρξαν και πολύ καλοί φίλοι. Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής η φωνή της τραγουδίστριας ακούγεται λαβωμένη. Κομπιάζει. Λίγο πριν βρισκόταν στο κοιμητήριο της Κηφισιάς, συνοδεύοντας τον δικό της Γιάννη στην τελευταία του κατοικία.

«Το πιο γλυκό πλάσμα της πίστας. Ο πιο μελωδικός τραγουδιστής. Ευτύχησα να δουλέψω μαζί του, και στα πρώτα του βήματα στο κέντρο Ξημερώματα και στη Νεράιδα. Τραγουδούσε και σ’ έπιανε ρίγος. Τόσο σεμνό παιδί, τόσο σπουδαίος άνθρωπος δεν θα ξαναπεράσει από το καλλιτεχνικό στερέωμα» μας λέει πίνοντας μια γουλιά νερό στην προσπάθειά της να σβήσει τον πόνο για τον χαμό του.

Κατόπιν συνεχίζει την αφήγησή της: «Στην αρχή, όταν πρωτοβγήκε, έλεγε τραγούδια του Καζαντζίδη. Ήταν η εποχή εκείνη που γινόταν χαμός με τα τραγούδια του Στέλιου και όλοι ήθελαν να του μοιάσουν. Ομως η φωνή του Γιάννη ήταν πολύ ξεχωριστή, πολύ μελωδική. Σαν να άκουγες έναν άγγελο να τραγουδάει. Έφυγε από το ρεπερτόριο Καζαντζίδη και ο Γιάννης σιγά σιγά βρήκε τον δρόμο που του ταίριαζε κι έγινε ο μέγας Γιάννης .Πουλόπουλος. Σε όλες μας τις συνεργασίες ήταν άψογος. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κακή κουβέντα. Σεβόταν απόλυτα τον παλαιότερο συνάδελφο και ήταν φίλος και άνθρωπος στις χαρές και τις λύπες. Οταν τραγουδούσα στο Ποσειδώνιο, πόσες φορές ήρθε να μ’ ακούσει ούτε κι εγώ θυμάμαι. Μου έλεγε πάντα: “Για μένα ήσουν η καλύτερη συνεργασία μου”».

Μιλούσαμε στο τηλέφωνο»

Τη ρωτάμε πώς αισθάνθηκε όταν έμαθε το μαύρο μαντάτο για τον θάνατό του. Αρχίζει να κλαίει. «Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ηταν νέος άνθρωπος, ταλαιπωρούνταν με τα ματάκια του. Μάλιστα, μιλούσαμε στο τηλέφωνο συχνά γι’ αυτό το θέμα, γιατί ήθελε να βρει μια λύση. Ήταν το μεγάλο του παράπονο. Ήθελε να τελειώσει με αυτό το θέμα της υγείας του» μας λέει, ενώ αποκαλύπτει πως την ημέρα της κηδείας ρώτησε την Μπέττυ Πουλοπούλου για τις τελευταίες ώρες του συζύγου της. «Δεν ταλαιπωρήθηκε, Καίτη μου. Έφυγε αθόρυβα, ήρεμος, χωρίς πόνους. Έφυγε έτσι όπως ήθελε εκείνος» της απάντησε εκείνη.

Η στενή φιλία της Καίτης Γκρέυ και του Γιάννη Πουλοπούλου αποτυπώνεται και στην αυτοβιογραφία της μεγάλης τραγουδίστριας, η οποία εκδόθηκε το 2005 με τίτλο «Έτσι όπως τα έζησα». Μεταξύ εκείνων που προλόγισαν το βιβλίο αυτό ήταν και ο αξέχαστος Γιάννης Πουλόπουλος, κάνοντας για πρώτη και τελευταία φορά κάτι τέτοιο. «Είναι μια τραγουδίστρια σχολή ολόκληρη. Πράγμα που λείπει από την εποχή μας» γράφει ο αξέχαστος καλλιτέχνης για την αγαπημένη του συνάδελφο και συνεχίζει: «Ήταν πάντα μια κυρία, άψογη σε όλα της. Από τις παλιές τραγουδίστριες για μένα ήταν η πιο χαρακτηριστική φωνή που υπήρχε στο λαϊκό πεντάγραμμο. Εκτός του ότι ήταν σπουδαία τραγουδίστρια, εκτός του ότι ήταν πολύ ωραία γυναίκα, ήταν και εκπληκτικός χαρακτήρας. Δεν νομίζω πως η εποχή της παγκοσμιοποίησης έβγαλε καλύτερη τραγουδίστρια».

Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε την Καίτη Γκρέυ, τη ρωτάμε αν ο πόνος για τον θάνατο φίλου της Γιάννη Πουλοπούλου θα βρει παρηγοριά για εκείνη σιγά σιγά, με το πέρασμα του χρόνου. Μας διακόπτει. «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, κάποιοι φίλοι που δεν ξεπερνιούνται. Ένας ήταν ο Τσιτσάνης και ο άλλος θα είναι ο Πουλόπουλος» λέει στην «Espresso» με φωνή που σπάει από τη συγκίνηση.