Μάνος Δασκαλάκης: Στο μυαλό και στην ψυχολογία του συζύγου της Ρούλας! Ο νοσηρός δεσμός στην Υπόθεση Πάτρας

Ο Μάνος Δασκαλάκης αποτελεί ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της υπόθεσης της Πάτρας αφού μέσα σε λίγους μήνες έχασε και τα τρία του παιδιά.

Μάνος Δασκαλάκης: Στο μυαλό και στην ψυχολογία του σύζυγο της Ρούλας! Ο νοσηρός δεσμός στην Υπόθεση Πάτρας.

Η υποψήφια Διδάκτωρ ψυχοθεραπείας Αγγελικη Κοσκερίδου αναλύει τον άνθρωπο που μέσα σε λίγους μήνες έχασε τα τρία του παιδιά και δείχνει να έχει μία κανονική ζωή με video clip και

συμμετοχή σε talent Slshow και αναρίθμητες τηλεοπτικές εμφανίσεις τις τελευταίες εβδομάδες.

Άξιο απορίας θα είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού πως ο Μάνος Δασκαλάκης πατέρας αυτών των 3 παιδιών δε κατάλαβε κάτι.

Άρχικα το ερώτημα είναι δεν κατάλαβε ή δεν ήθελε να καταλάβει;

Εδώ έρχεται η ψυχολογία και το υποσυνείδητο να κάνει τη δουλειά του αλλά όσα ελαφρυντικά και να δώσουμε σε έναν πατέρα, ο πατέρας όπως και η μητέρα έχει την ευθύνη των παιδιών που αποφάσισαν να φέρουν στο κόσμο. Όμως, τι σημαίνει αυτό;

Όσο και απών να είναι ένας πατέρας, πως μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι κάτι δε πάει καλά, ειδικά όταν έχει δεχτεί απειλές. Η διαίσθηση μπορεί να είναι πιο ισχυρά ανεπτυγμένη στο  γυναικείο φύλο αλλά δε σημαίνει ότι εκλείπει από το ανδρικό. Όταν μιλάμε για γονείς αναφερόμαστε σε δύο ανθρώπους που μοιράζονται ισάξια την ευθύνη ακόμα και αν ο ένας γονιός είναι

απών για οποιονδήποτε λόγο, δε σημαίνει ότι δεν ευθύνεται για τα παιδιά που επέλεξε να φέρει στο κόσμο. Σε περίπτωση λοιπόν που τίθεται σοβαρό ζήτημα παραμέλησης και κακοποίησης από

οποιαδήποτε πλευρά, οφείλει το περιβάλλον και τελικά η πολιτεία να μεριμνήσει άμεσα για την αποκατάσταση και προστασία αυτών των παιδιών. Όταν η σιωπή επιλέγεται είτε από τη μητέρα των παιδιών, είτε από τον πατέρα των παιδιών είτε από το περιβάλλον για το όσα αντιλαμβάνονται, τότε αυτόματα αποδέχεται σιωπηρά το γεγονός ότι κάτι δε πάει καλά, καθιστώντας τους σε κάποιο βαθμό συνεργούς.

Την ευθύνη τη φέρουν όλοι όσοι εμπλέκονται, ακόμα κι αν τα ποσοστά ευθύνης διαφέρουν.

Σύμφωνα με τη συστημική προσέγγιση μία οικογένεια μπορεί να τη δένει ένα «πρόβλημα», και σε κάποιες φορές αυτό είναι θεμιτό και υγιές, αλλά στη περίπτωση της Πάτρας ο δεσμός ήταν νοσηρός εξ αρχής. Γνωρίζουμε ότι το υποσυνείδητο κάνει τη δουλειά του και πολλές φορές δικαιολογεί συμπεριφορές αλλά πόσο να δικαιολογηθεί ένας πατέρας που βλέπει ότι τα παιδιά του λιγοψυχούν και σιγοπεθαίνουν στο βωμό αυτού του δεσμού; Πως να δικαιολογηθεί ακόμα κι αν αυτός ο πατέρας ήταν απών;