Μαρία Κορινθίου: Μιλάει για τη συνεργασία της με το σύζυγό της Γιάννη Αϊβάζη στο θέατρο, για τις κριτικές που έχει δεχθεί, αλλά και για την κόρη της Ισμήνη!

Η ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο «Down Town» Κύπρου και μίλησε στον Αλέξανδρο Πρίφτη για το νέο της επαγγελματικό στοίχημα, την συνεργασία με τον σύζυγό της, την εμφάνισή της, τις αρνητικές κριτικές που δέχεται κατά καιρούς, αλλά και τη σχέση της με τον κόρη της, Ισμήνη.

Πώς είναι να σε σκηνοθετεί ο σύζυγός σου, Γιάννης Αϊβάζης;
Έχουμε ξαναδουλέψει μαζί με τον Γιάννη, παλαιότερα. Είμαστε μαζί 12 χρόνια, με ξέρει και τον ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά. Έχουμε τα πατήματά μας, τους κώδικές μας κι επικοινωνούμε απόλυτα. Πριν από τέσσερα χρόνια, ο Γιάννης είχε σκηνοθετήσει πάλι το «Τζόρνταν», στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρούμελης, όχι ως μονόλογο, αλλά με 20 ηθοποιούς. Κάτι πρωτόγνωρο, υπό την έννοια ότι κατάφερε να χωρίσει έναν ρόλο σε 20 κομμάτια. Είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης, πολύ ευρηματικός. Αυτό είδα τότε και είπα στον Γιάννη: «Αυτό θα το κάνουμε μαζί κάποια στιγμή». Κι ήρθε η ώρα.
Την τηλεόραση την αποφεύγεις συνειδητά;
Και ναι και όχι. Ό,τι σκέφτεσαι το ελκύεις. Προτεραιότητά μου είναι το θέατρο και, δόξα τω θεώ, πάντα έχω δουλειά στο θέατρο. Αυτό θέλω κι αυτό κάνω. Αυτή είναι η τρέλα και η αγάπη μου. Θέλω να κάνω τηλεόραση και κινηματογράφο, αλλά μόνο ό,τι με εξελίσσει ως άνθρωπο και ως ηθοποιό. Δεν καίγομαι να είμαι στην τηλεόραση απλά για να είμαι. Μόνο για το θέατρο καίγομαι.
Στην τηλεόραση, όμως, θα έβγαζες περισσότερα χρήματα. Γι’ αυτό και πολλοί συνάδελφοί σου τα συνδυάζουν. Εσύ, γιατί δεν το κάνεις;
Κι άλλες δουλειές προσφέρουν περισσότερα χρήματα – δεν σημαίνει ότι τις κάνουμε κιόλας. Δεν σκέφτομαι έτσι εγώ. Εγώ θέλω να γεμίζω την ψυχή μου, δεν κοιτάζω μόνο τα χρήματα. Θα μπορούσα να τα συνδυάσω, αλλά σε μία επόμενη στιγμή μου. Δεν θέλω να επηρεαστώ από άλλο ρόλο, από άλλα λόγια, όταν παίζω στο «Τζόρνταν». Θέλω να αφοσιωθώ μόνο σε αυτό. Γι’ αυτό και είπα «όχι» σε άλλες θεατρικές προτάσεις που μου έγιναν.

Τα σχόλια των κριτικών συνεχίζουν να σε πληγώνουν ή πλέον τα έχεις συνηθίσει;
Ποιων κριτικών; (γελάει). Πες μου, ποιων κριτικών, των ανίδεων; Αυτών που απλά κάθονται για να σχολιάσουν; Όχι, δεν με πληγώνουν, με εξοργίζουν! Άλλο πράγμα η κριτική, άλλο η κακία και η εμπάθεια.
Από την άλλη, όμως, ο καθένας δεν δικαιούται να έχει άποψη;
Όχι, δεν δικαιούται. Άποψη να έχεις όταν μιλάς εμπεριστατωμένα και με γνώμη, όταν γνωρίζεις τι λες. Τα έχουμε μπερδέψει λίγο, για μένα, τα πράγματα. Αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ! Άλλοι, θα το πάρουν τώρα αυτό που σου λέω και θα το κάνουν… Εγώ, Αλέξανδρε, δεν ανοίγω το στόμα μου όταν δεν γνωρίζω κάτι ή κάποιον! Μιλάνε απλά για να πούνε κάτι και να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Και πάλι, είναι ανίδεοι σε αυτά που λένε. Γιατί δεν έχει βγει ένας άνθρωπος από τον χώρο μου, να πει τίποτα; Γιατί άνθρωποι του χώρου μου, με στηρίζουν! Πάρε, για παράδειγμα, την κυρία Μάρθα Καραγιάννη, το τι έχει πει για μένα. Προφανώς, παιδιά, η κακία πουλάει! (γελάει).

Με αφορμή αυτό το πολύ σημαντικό θεατρικό έργο, το «Τζόρνταν», περιμένεις πάλι να λάβεις κακεντρεχή σχόλια;
Πάντα και always! Με ό,τι κι αν καταπιαστώ, θα βρουν να πουν. Τη μία λένε «γιατί αυτή παίζει τον ρόλο που ερμήνευσε η Μάρθα Καραγιάννη;». Μετά είπαν: «Θεέ και Κύριε, πώς τόλμησε να κάνει τον ρόλο της Αλίκης στη “Νεράιδα και το Παλικάρι”;». Τώρα, θα πουν και για το «Τζόρνταν»! Θα κάνω αυτό που μου λέει η ψυχούλα μου, αυτό που αγαπάω.
Έχεις έτοιμη απάντηση στο σχόλιο ότι «η Κορινθίου τη μία κάνει αισθησιακές και sexy φωτογραφήσεις, και την άλλη καταπιάνεται με έργα ρεπερτορίου, όπως το “Τζόρνταν”»;
Τι εννοείς, θα αποποιηθώ τον εαυτό μου και το ποια είμαι; Επειδή έχω να ερμηνεύσω τον οποιονδήποτε ρόλο, μου απαγορεύεται να κάνω μία φωτογράφηση; Να σου πω και κάτι; Γιατί, είμαι η μόνη που φωτογραφίζεται; Γιατί ασχολούνται μόνο με μένα;
Μήπως γιατί ξέρουν ότι θα τους απαντήσεις; Ακόμη και στα social, όποιος σου κάνει κάποιο δηκτικό σχόλιο, βγαίνεις πάντα και απαντάς –με τον τρόπο σου…
Δεν απαντάω πάντα, αλλά μόνο στους προκλητικούς. Αν είσαι μπροστά μου και προσπαθήσεις να με προσβάλλεις, τότε θα βγάλω νύχια. Κατά τον ίδιο τρόπο τους απαντώ και στα social. Αλλά δεν το κάνω συνέχεια. Να σου πω κάτι; Έχω μεγαλώσει πια. Βαρέθηκα! Αλήθεια σου λέω! Αλλά δεν ανέχομαι από κανέναν να προσπαθεί να με μειώσει και να με ρίξει. Κι αν προσέξεις, όσοι το προσπαθούν, είναι ανίδεοι. Δεν έχουν κάποιο υπόβαθρο ή γνώση. Ότι θα το παίξω υπεράνω και δεν θα μιλήσω; Όπου θέλω θα απαντήσω κι όπου θέλω δεν θα ασχοληθώ καν.

Νιώθεις ότι κάνεις αγώνα δρόμου για να αποδείξεις ότι είσαι καλή ηθοποιός και όχι απλά μια ωραία γυναίκα;
Όχι. Επέλεξα αυτό τον δρόμο, τον τόσο δύσκολο, για να γεμίζω την ψυχούλα μου. Γιατί τίποτε παραπάνω δεν με ευχαριστεί περισσότερο! Στην ψυχή μου κάνω καλό. Και, κάθε χρόνο, προσπαθώ, να μην ανεβαίνω απλά ένα σκαλί, αλλά να παίρνω το ασανσέρ και να ανεβαίνω έναν όροφο.
Παραμένεις απόλυτη, ως άνθρωπος;
Πάντα ήμουν και πάντα είμαι! (γελάει).
Ο Γιάννης δεν σε έκανε να βλέπεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά; Δεν λειτουργείτε αλληλοσυμπληρωματικά;
Σε τούτη τη μάταιη ζωή, και στα ξεκινήματά μας, τόσο εγώ όσο και ο Γιάννης, δεν είχαμε και δεν ζητήσαμε τίποτα κι από κανέναν. Καμία βοήθεια! Ό,τι κάναμε και κάνουμε, γίνεται με πολύ πόνο, με πολύ κόπο, αγάπη και πάθος. Οπότε, δεν χαριζόμαστε σε κανέναν –ναι, είμαι απόλυτη. Κανείς δεν ζει τη δική μου ζωή κι ούτε θα τη ζήσει! Όσο μεγαλώνω συγκεντρώνομαι και κλείνομαι μέσα σε αυτά που με ευχαριστούν: Στον άντρα μου, στο παιδί μου, στην οικογένειά μας, στη δουλειά μου. Όλα τα άλλα, τα γύρω-γύρω, είναι απλά θόρυβος και βαβούρα.
Αυτές τις αξίες, με τις οποίες επιλέγεις να ζεις στη ζωή σου, τις μεταδίδεις και στην Ισμήνη;
Ναι, βεβαίως. Με την Ισμήνη μιλάμε πολύ. Είμαστε φίλες, δεν είμαστε μόνο μαμά-παιδί. Είναι το παρεάκι μου και τρελαίνομαι να κάνουμε πράγματα μαζί. Από μία βόλτα, ψώνια στο σουπερμάρκετ, είμαστε όλη την ώρα μαζί. Τώρα που μεγάλωσε μου ζητάει να την παίρνω μαζί μου παντού. Φτάσαμε στο σημείο να παίρνει τα ρούχα και τα παπούτσια μου!
Για αγόρια συζητάτε;
Είναι δίπλα μου τώρα και μου λέει ότι με ακούει που μιλάω για εκείνη. Δεν με παίρνει να σου πω κάτι άλλο! (γελάει).

Εσύ, Μαρία, με τι αναφορές και εικόνες μεγάλωσες;
Μεγάλωσα ανάμεσα σε μία πολύ όμορφη και ζεστή οικογένεια. Έβλεπα τη μάνα μου και τη γιαγιά μου να τηρούν όλες τις ελληνικές παραδόσεις –το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, τις γιορτές, τα πάντα. Όσο μεγαλώνω, λέω ότι γινόμαστε οι «καθρέφτες» των γονιών μας. Έτσι, μεγαλώνω και την Ισμήνη μου. Μόνο ευτυχισμένες στιγμές έχω να θυμάμαι από την οικογένειά μου.
Πρόσφατα, είπες σε μία συνέντευξή σου, ότι υπήρχαν μέρες που, όταν ήσουν στην Αμερική, μετρούσες τα χρήματά σου για να φας. Δεν ήσουν από ευκατάστατη οικογένεια;
Αυτό δεν ισχύει. Ήταν μία νορμάλ, καλή κατάσταση, αλλά ως εκεί. Όχι κάτι υπερβολικό, δεν μας έτρεχαν από τα μπατζάκια. Ωστόσο, η Αμερική είναι ένα πανάκριβο μέρος, που όσα χρήματα και να έχεις, δεν σου φτάνουν. Δεν είναι απλό το να μείνεις στην Αμερική. Εγώ έμεινα και ξέρω. Και με τον Γιάννη είχαμε πει να κάνουμε το βήμα να πάμε, αλλά προέκυψε το παιδί κι έτσι μείναμε στην Ελλάδα. Και καλώς έγινε ό,τι έγινε.
Σου αρέσει αυτό που βλέπεις όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη;
Κάποιες φορές ναι και κάποιες όχι. Υπάρχουν μέρες που δεν είμαι καλά ψυχολογικά και λέω: «Ανέβα λίγο τώρα!» κι άλλες που είμαι καλά κι έχω αυτοπεποίθηση. Με αποδέχομαι, έτσι όπως είμαι. Τα πάω καλά με μένα. Είμαι ανοιχτή να αντιμετωπίζω θετικά τα ελαττώματά μου και να τα εκμεταλλεύομαι προς όφελός μου. Σε αυτό με βοήθησε και η δουλειά μου. Μεγαλώνω, ωριμάζω πια και βλέπω ότι δεν δίνω σημασία σε πράγματα που έδινα. Δεν ασχολούμαι τόσο, δεν επηρεάζομαι. Πλέον, μου φαίνονται ασήμαντα και μικρά. Δεν είμαι πια 20 ετών. Αλίμονο αν έμενα η ίδια και δεν άλλαζα ως άνθρωπος. Σήμερα, είμαι ευχαριστημένη και καλά με τον εαυτό μου. Ζω τη ζωή μου στο φουλ, γιατί όσο μεγαλώνουμε, ο κόσμος μας μικραίνει. Και ο χρόνος μας επίσης. Οπότε, σε παρακαλώ, ας σκεφτούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους κι ας μείνουμε σε αυτά.