30 Απριλίου 2021 16:45
Μαριάννα Τουμασάτου: «Δεν σας κρύβω πως έχω πλαντάξει στο κλάμα. Πρώτα απ’ όλα είναι λυτρωτικό»
Πώς περνάτε αυτή την περίοδο;
«Αν εξαιρέσει κανείς την εκπομπή, δύσκολα! Πρέπει να τελειώσει ο κορονοϊός… χθες! Πρέπει να εμβολιαστεί όλος ο κόσμος για να σωθεί. Η εκπομπή “Η φωτογραφία της ζωής μου” είναι ίσως από τα ωραιότερα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Εκτός από μια σπουδαία δουλειά, θα την έχω πάντα στο μυαλό μου ως μια διέξοδο στην ψυχολογία μου».
Πρώτα απ’ όλα, ήταν ευχάριστη έκπληξη για εμάς. Με τόσες παραγωγές φέτος περιμέναμε κάπου να σας δούμε, σε κάποια σειρά...
«Θα έπρεπε να κάνω κάτι αντίστοιχο με τη “Γυναίκα χωρίς όνομα” και δεν το ήθελα. Προτίμησα να κάνω αυτό που ήταν λίγο πιο ξεκούραστο, γιατί με το άλλο εξαντλήθηκα. Σωματικά παρέδωσα. Προτίμησα το συγκεκριμένο γιατί όταν μου το έδειξε το Τζώρτζης ο Ποφάντης, ο διευθυντής προγράμματος του σταθμού, ξετρελάθηκα. Είναι ένα ανθρώπινο φορμάτ με απέραντο φως, γιατί όλοι οι άνθρωποι που ήρθαν κοντά μας για να μοιραστούν τις ιστορίες τους, όσο δύσκολο και αν ήταν, ήταν άνθρωποι που ήθελαν να πάνε ένα βήμα μπροστά. Γιατί συχνά-πυκνά, οι άνθρωποι όταν μας συμβαίνει κάτι, είτε εγκλωβιζόμαστε στη στενοχώρια μας είτε γινόμαστε άτονοι γιατί η στενοχώρια έχει και μια βολή. Οι περισσότεροι λοιπόν, ακόμα και σε πολύ σκληρές περιπτώσεις, επιλέξανε να δουν… φως».
«Όχι, γιατί δεν ήξερα πώς θα αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι τις ιστορίες τους. Είπα το ναι γιατί μου άρεσε ως πρότζεκτ και γιατί οι συνεργάτες είναι εξαιρετικού γούστου και ποιότητας άνθρωποι. Καθόλου μίζεροι. Ακόμα και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε όλο αυτό από εμάς, είχε μόνο φως. Καθόλου στενοχώρια ή σκοτάδι. Χωρίς φυσικά αυτό να αφαιρεί από η συμπόνια που νιώθαμε για τον πόνο το άλλου ανθρώπου ή από το να καταλάβουμε και να θέλουμε να συμπράξουμε στη θλίψη των ανθρώπων. Ολοι μας είχαμε πρόθεση αληθινού φωτός».
Και η δική σας παρουσίαση σε όλο αυτό είναι εξαιρετική. Ως κοινό νιώθουμε συχνά πως αυτό ήταν κάτι που κάνατε πάντα.
«Δεν θα έλεγα ακριβώς πως κάνω παρουσίαση. Κάθομαι στην ακρούλα μου και ακούω με καλή διάθεση τις ιστορίες των ανθρώπων, όπως θα έκανα αν ήταν καλοκαίρι, έκανα διακοπές και είχαμε αποφασίσει στο ξενοδοχείο όπου θα έμενα, πως κάθε βράδυ θα λέει κάποιος την ιστορία του. Με αυτή την τρυφερότητα στεκόμαστε σε όλους αυτούς που μας λένε τις ιστορίες τους είτε για να τις ξαναθυμηθούνε είτε για να φύγουν από τις σκιές τους».
Πέρα από τη συγκίνηση, τι συναισθήματα έχετε δει να βγαίνουν στην επιφάνεια;
«Δεν σας κρύβω πως έχω πλαντάξει στο κλάμα. Πρώτα απ’ όλα είναι λυτρωτικό. Μου έδειξε νέες πτυχές της ψυχής μου αυτή η εκπομπή. Είναι σαν να σου λέει κάποιος πως από εδώ έχει πόρτα και πρέπει να μπεις για καλό. Η διαδρομή, όσο και αν είναι σκληρή, αν στην άκρη υπάρχει χαραμάδα, πηγαίνεις στη χαραμάδα. Είναι η φύση του ανθρώπου αυτή. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων δεν έχουμε ζήσει τραγικά πράγματα και παρά ταύτα, ανακυκλώνουμε τη θλίψη μας. Τότε λοιπόν έρχονται οι άνθρωποι που έχουν ζήσει πραγματικά δύσκολες καταστάσεις και σου λένε ότι είναι ωραία η θλίψη αλλά πιο ωραία είναι η ζωή». Είπε στο Tv24
