Μαριάννα Τουμασάτου: Η συνεργασία με τον σύζυγό της και η επιστροφή των παλιών σειρών

Η Μαριάννα Τουμασάτου είναι όχι απλώς μία αγαπημένη ηθοποιός στο τηλεοπτικό κοινό, αλλά αποδεδειγμένα μία καταξιωμένη ερμηνεύτρια μιας και καταφέρνει σε κάθε της ρόλο να μεταμορφώνεται και να σημειώνει επιτυχία. Δύο εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα του δεύτερου κύκλου της σειράς «Γυναίκα χωρίς όνομα», η ηθοποιός ανοίγει τα χαρτιά της στο «TV Κους Κους» και μιλά για τη συνεργασία της με τον σύζυγό της, Αλέξανδρο Σταύρου, στην τηλεόραση, έπειτα από αρκετά χρόνια, αλλά αποκαλύπτει τι της ζήτησε η 9χρονη κόρη της.
Πώς νιώθετε που συνυπάρχετε, μετά από χρόνια, με τον σύζυγό σας, Αλέξανδρο Σταύρου;
Υπέροχα, ειλικρινά, πολύ όμορφα. Αν και δεν έχουμε κάνει πολλά γυρίσματα μαζί, νιώθουμε ωραία που ξαναβρισκόμαστε σε σειρά.
Την επιστροφή παλιών σειρών με νέα επεισόδια την επικροτείτε;
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που γίνεται, είναι σαν να βλέπεις παλιούς φίλους ξανά.
Οπότε, αν γινόταν η «Βέρα στο δεξί» ξανά, θα λέγατε το «ναι»;
Αν η Έλενα Ακρίτα και ο Γιώργος Κυρίτσης επέλεγαν να ξανακάνουν το σίριαλ, σημαίνει ότι θα είχαν να δώσουν στο κοινό κι άλλα πράγματα κι άλλη ιστορία, οπότε εννοείται ότι θα ήμουν εκεί. Αν δεν το κάνουν, σημαίνει πώς το σίριαλ έχει κλείσει τον κύκλο του και δεν χρειάζεται να το πειράξει κάποιος. Αυτό, όμως, το γνωρίζουν μόνο εκείνοι.

Ελεύθερος χρόνος υπάρχει; Θέατρο, τηλεόραση, παιδί, σπίτι… Πώς συντονίζετε όλο αυτό το φορτωμένο πρόγραμμα;
Φυσικά και υπάρχει ελεύθερος χρόνος και είναι αυτός που πας στον φυσικοθεραπευτή (γέλια). Είναι πολύ ζόρικο να τα προλαβαίνεις όλα, ωστόσο, η ζωή είναι μικρή και μετά δεν μπορείς να πεις: «Αχ, μωρέ αν είχα κάνει κι εκείνο…».
Η μικρή παραπονιέται;
Έχουν γίνει όλα κλιμακωτά. Πέρσι ζήτησε να μην εργαστώ στο θέατρο τον χειμώνα και το έκανα. Φέτος, δεν δουλεύω το Σαββατοκύριακο για να είναι δικό της. Οφείλουμε να ακούμε το παράπονο του παιδιού μας, θέλουμε να του κάνουμε κάποια χατίρια, αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε τη ζωή για να κάνουμε ό,τι θέλουν τα παιδιά. Είναι μια λανθασμένη εκπαίδευση αυτή. Χρειάζεται ένα μέτρο. Να μας ακούει το παιδί και να το εκπαιδεύουμε, να το ακούμε και να εκπαιδευόμαστε εμείς.
Σας κάνει «κριτική» για τη δουλειά σας;
Δεν έχει δει αρκετές δουλειές μας, ούτε δικές μου ούτε του μπαμπά της. Ο δικός μας τρόπος σκέψης ήταν να ακολουθήσουμε τα βήματα ένα ένα, οπότε τώρα που μεγαλώνει θα βλέπει ολοένα και περισσότερα από αυτά που κάνουμε. Υπάρχει, άλλωστε, και το YouTube να βλέπει πράγματα που έχουμε κάνει.
Είναι δύσκολο για δύο αναγνωρίσιμους γονείς να εξηγήσουν στο παιδί ότι αυτή είναι η δουλειά του μπαμπά και της μαμάς και γιατί είναι γνωστοί; Στο σχολείο, για παράδειγμα, τι της λένε;
Δεν υπήρξε τέτοιο ζήτημα ποτέ. Το παιδί καταλαβαίνει ότι αυτό είναι μια δουλειά. Κάποια στιγμή μόνο, παλαιότερα, μας είχε πει: «Γιατί βγάζουν όλοι φωτογραφίες μαζί σας; Είναι φίλοι σας;»… Της εξηγήσαμε ότι είναι άνθρωποι που εκτιμούν τη δουλειά μας και ότι είμαστε ευγνώμονες για όλο αυτό και τελείωσε το θέμα εκεί. Άλλωστε, δεν είμαστε κι εμείς άνθρωποι του «ντιριντάχτα». Και στο σχολείο, τα παιδιά μπορεί να ασχοληθούν πέντε λεπτά μ’ εμάς, καθώς δεν είναι το δικό μας παιδί το μόνο με αναγνωρίσιμο μπαμπά και μαμά, μετά όμως επιστρέφουν στα δικά τους πράγματα.