Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, Μαρινέλλα, παραχώρησε συνέντευξη και μίλησε για τις τραγουδίστριες που η μία αντιγράφει την άλλη και «έσφαξε με το γάντι» όσες κάνουν καριέρα με… στρινγκ και playback.
«Δεν λέω, υπάρχουν καλές φωνές σήμερα, υπάρχουν ταλέντα. Αλλά, δυστυχώς, “σπρώχνονται” άφωνες κυρίως. Οι άφωνες που κάνουν καριέρα με στρινγκ και playback», είπε χαρακτηριστικά στο ένθετο «Real Life» της εφημερίδας «Real News».
Περιγράφοντας ένα περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια εξόδου της με τον Αντώνη Ρέμο, ανέφερε: «Είχαμε πάει σε ένα νυχτερινό κέντρο, σκύβει λίγο η αοιδός, να το πρώτη μούρη το στρινγκ. Και στο χρώμα του δέρματος, μήπως και τσιμπήσουν οι “πεινασμένοι”. Μανούλα μου, που πας έτσι; Με το στρινγκ; Και θα κάνεις έτσι καριέρα; Αυτά σου λένε οι μάνατζερ -ο Θεός να τους κάνει- και γδύνεσαι με χαρά; Είναι τρομερό. Άγονται και φέρονται από αυτή η νέα μάστιγα, τους τύπου μάνατζερ (γιατί οι καλοί, οι original είναι δυο – τρεις και δεν είναι νούμερα) και θα φάνε τα μούτρα τους. Όταν το καταλάβουν όμως, θα είναι αργά».
«Ξιπάζονται και όποιος πάει να τις ξυπνήσει τον αποπαίρνουν. Φτιάχνουν τις “αυλές” τους -δεν υπάρχει πιο μεγάλη παγίδα- που τις ενημερώνουν τι κάνουν οι άλλες και γίνονται καρμπόν η μία της άλλης, σε σημείο που δεν τις ξεχωρίζεις. Εξτένσιον η μία, εξτένσιον όλες. Πας να τη χαϊδέψεις και σου μένει το εξτένσιον στο χέρι. Μαλλιά, μαλλιά, μαλλιά, μπούκλες, μπούκλες, μπούκλες. Γεμίσαμε με μπούκλες παντού», ξέσπασε.
Μαρινέλλα: “Νομίζω ότι θα είναι το πιο ήσυχο φευγιό που θα υπάρχει”
Συνέντευξη από καρδιάς παραχώρησε η Μαρινέλλα και μίλησε για την πορεία της ζωής της και τις επιλογές της
Η πορεία και οι επιλογές σας μαρτυρούν ότι ήσασταν πάντα ανοιχτή στο καινούριο, στον νεωτερισμό, στην αλλαγή…
Τα καινοτόμα πράγματα που έκανα στη ζωή μου, όταν μου δόθηκε η δυνατότητα, ήταν
ότι ήμουν η πρώτη γυναίκα που σηκώθηκα από την καρέκλα, τραγούδησα και χόρεψα
ντυμένη με παντελόνια και πουκάμισο, με κοντό μαλλί. Μέχρι τότε όλες οι τραγουδίστριες δεν τολμούσαν κάτι τέτοιο.
Επέβαλα στα μαγαζιά όπου εργαζόμουν ως ρεπό την Κυριακή, για μένα και τους μουσικούς μου, και μάλιστα ζήτησα να πληρώνονται το ρεπό τους.
Απαγόρεψα το σπάσιμο των πιάτων, έφερα θεατρικό φωτισμό στα κέντρα αυτά, ζήτησα το μαγαζί
να είναι στρωμένο με λευκά τραπεζομάντιλα και ο κόσμος να μπορεί να τρώει πριν αρχίσει το πρόγραμμα. Και φρόντιζα να αρχίζουμε νωρίς.
Επίσης, ως ανήσυχη φύση που είμαι, έκανα συνέχεια καινούριες συνεργασίες και εισήγαγα μια άλλου είδους μουσική στη νυχτερινή ζωή.
Όλα αυτά δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη, διέθεσα πολύ κόπο και χρόνο, αλλά νομίζω ότι
άνοιξα τον δρόμο για κάτι διαφορετικό στον χώρο μας. Και για να δείτε πόσο επαναστάτρια είμαι, δεν δίστασα κάποια
στιγμή να αφήσω τα μεγάλα κοσμικά κέντρα και να ξεκινήσω μια δεύτερη καριέρα στις μπουάτ. Μια ζωή ρίσκαρα και θα συνεχίσω να ρισκάρω.
Υπάρχει κάτι που σας έχει λείψει στη ζωή;
Μου έλειψαν και μου λείπουν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι που, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πια στη ζωή. Κάθε απώλεια αγαπημένου ανθρώπου είναι μια έλλειψη που δεν αναπληρώνεται ποτέ.