Συντάκτης: Newsroom
24 Αυγούστου 2022 17:00
Ήταν μια δυσκολία στη ζωή σου το γεγονός ότι μέχρι την εφηβεία δεν είχες γνωρίσει τον πατέρα σου;
Δεν το αντιμετώπισα σαν μια δυσκολία που είχα στη ζωή μου. Το αντιμετώπισα φυσιολογικά γιατί έτσι κάνουν τα παιδιά… Παίρνουν τις καταστάσεις ως δεδομένες και μέσα από αυτές προσπαθούν να χτίσουν τον κόσμο τους. Έτσι έκανα κι εγώ.
Η απουσία του πατέρα από τη δική σου ζωή, τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία σου, βοήθησε στο να είσαι εσύ καλύτερος πατέρας;
Ναι, ήταν μεγάλο στοίχημα και μπορεί να είναι αδόκιμη η λέξη αλλά ένιωσα ότι είχα μια παραπάνω ευθύνη να κάνω τα πράγματα καλύτερα για τα παιδιά μου απ’ ότι τα είχα βρει εγώ.
Δέχτηκες ρατσιστικές συμπεριφορές στο σχολείο εξαιτίας του γεγονότος ότι μεγάλωνες χωρίς πατέρα;
Αισθανόμουν λίγο περίεργα, αλλά δεν είχα πρόβλημα με τα παιδιά. Εγώ αισθανόμουν άβολα στις εκδηλώσεις που τα υπόλοιπα παιδιά είχαν και τους δύο γονείς τους παρόντες, όπως για παράδειγμα στις σχολικές γιορτές. Όταν ήμουν μικρός, αυτό με δυσκόλευε.
Σήμερα σε ενοχλεί που δεν έχεις ουσιαστική επαφή με τον μπαμπά σου;
Όχι, δεν με ενοχλεί καθόλου. Την περίοδο που με στενοχωρούσε και μου έλειπε την πέρασα, είπε στο HELLO.
Ο Μάριος Αθανασίου μίλησε στο περιοδικό Λοιπον για το χώρο του θεάτρου και τις αποκαλύψεις που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα με πασίγνωστα ονόματα της υποκριτικής
Πώς ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντάς την ως λειτούργημα; Προβληματιστήκατε από τέτοιου είδους σκέψεις στα πρώτα βήματα σας;
Πώς ξεπερνά κανείς τις φιλοδοξίες του και τον καλλιτεχνικό εγωισμό του; Μα με τις αποτυχίες του! Όλοι ή τέλος πάντων οι περισσότεροι έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο άλλος λίγο, άλλος πολύ και μας έχει… περάσει. Είναι κάτι σαν παιδική αρρώστια (γέλια). Η υποκριτική είναι μαραθώνιος και όχι ένας μόνο αγώνας ταχύτητας. Και σ’ αυτόν τον αγώνα πολλές φορές θα σε χειροκροτήσουν και πολλές φορές θα φας και τα μούτρα σου! Οπότε τότε καταλαβαίνεις τι ακριβώς γίνεται.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε έναν ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Η αλήθεια είναι πως το θέατρο είναι λυτρωτικό, βέβαια δεν είναι και… θεραπευτικό. Δεν σου περνούν τα προβλήματα. Απλά σε βοηθάει για δύο ώρες να «δραπετεύσεις» από αυτά. Σε ανακουφίζει… Κι εγώ έχω παίξει αντιμετωπίζοντας κάποια σοβαρά προβλήματα και όντως έχω καταφέρει πάνω στη σκηνή να νιώσω πως έχω ξεφύγει για λίγο από αυτά. Όμως, δεν έχω παίξει κάτω από τραγικές συνθήκες με την έννοια της απώλειας. Σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν κανόνες. Άλλος ανεβαίνει να παίξει γιατί όντως θα αισθανθεί καλύτερα, άλλος μπορεί να χρειαστεί να πάρει λίγο τον χρόνο του. Όλα δεκτά…
