Μάρθα Καραγιάννη: «Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη»

O Μάκης Δελαπόρτας έδωσε συνέντευξη και μίλησε για τις μεγάλες σταρ της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου. Ανάμεσα σε αυτές είναι η Μάρθα Καραγιάννη. Η ηθοποιός του είχε μιλήσει για την απόσυρσή της, τον γάμο με τον Μίμη Στεφανάκο και τον θάνατο του παιδιού τους.

Μάρθα Καραγιάννη: «Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη»

«Έχω πια αποσυρθεί και ζω ήσυχα στο σπίτι μου παρέα με μια φίλη ζωής την Ντόρα Δούμα, που είναι ο πιο δικός μου άνθρωπος, η αδελφή μου. Δεν θέλω πια συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις, βαρύγδουπες δηλώσεις. Τα έχω κάνε όλα πολύ. Τα χόρτασα.

Σειρά έχουν πια οι νεότεροι. Έχω ζήσει επτά ζωές σε μία. Δεν έχω κανένα παράπονο. Ίσως το μοναδικό -που είναι μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ- είναι όταν παντρεύτηκα τον ποδοσφαιριστή Μίμη Στεφανάκο και γέννησα ένα παιδί.

Ενα κοριτσάκι που γεννήθηκε πρόωρα. Έζησε μόνο τρεις μέρες. Έκλαψα πολύ για αυτό, υπέφερα, έπεσα σε κατάθλιψη. Δεν ήθελα τίποτα! Δεν ήθελα κανέναν, ούτε να με παρηγορήσει ούτε να μου απαλύνει τον πόνο. Ούτε καν τον άντρα μου.

Αισθάνθηκα ένα απίστευτο κενό και μια εσωτερική μοναξιά. Ενα συναίσθημα που είμαι σίγουρη πως το καταλαβαίνουν μόνο οι γυναίκες που έχουν ζήσει μια παρόμοια εμπειρία.

Εκείνο που ήθελα τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν να μείνω μόνη μου. Καταλαβαίνω τώρα πια πως ήταν πολύ σκληρή απόφαση, τόσο για μένα όσο και για τον Μίμη, αλλά έτσι ένιωσα. Ήταν αναμφισβήτητα η πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου.

Μια εικόνα και μια σκιά που θα με κυνηγά πάντα, αφού μέχρι και τα 40 μου χρόνια ζούσα με την ελπίδα ενός παιδιού. Ήθελα πολύ να αποκτήσω ένα παιδί.

Ο θεός δεν μου το έδωσε. Ισως έτσι να ήταν γραμμένο και, όπως λέει κι η παροιμία, «ό,τι γράφει δεν ξεγράφει».

Τώρα πια ζω με όσα ο θεός μου έχει δώσει – και η αλήθεια είναι πως μου έχει δώσει πολλά. Πάνω από όλα την αγάπη του κόσμου, που είναι πολύ σημαντική για όλους εμάς τους καλλιτέχνες. Τον ευγνωμονώ για αυτό.

Ωστόσο, στα χρόνια της τεράστιας δημοτικότητας μου, στη χρυσή εποχή του σινεμά, τότε που δεν μπορούσα ούτε στον δρόμο να περπατήσω ελεύθερη, υπήρξαν φορές που ήθελα να ουρλιάξω και να φωνάξω: «Μεταχειριστείτε με ως ανθρώπινο πλάσμα».

Το ξεπέρασα, αλλά σε αυτό με βοήθησε πολύ η ενασχόληση μου με τη μεταφυσική. Συνειδητοποίησα πράγματα που ως άνθρωπος τα αγνοούσα.

Μπόρεσα να κάνω αυτοκριτική και να προχωρήσω κι ένα βήμα μπροστά. Άρχισα να συμφιλιώνομαι ακόμη και με την ιδέα του θανάτου.

Γιατί τα τελευταία τριάντα χρόνια που ασχολούμαι και διαβάζω οτιδήποτε σχετικό με έχουν οδηγήσει σ’ ένα συμπέρασμα, ότι μετά θάνατον ο άνθρωπος δεν χάνεται, αλλά περνά σε άλλα επίπεδα.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θέλω να ζήσω πολλά χρόνια ακόμη, θέλω να γίνω γριούλα, με πολλές ρυτίδες, γιατί κάθε ρυτίδα σημαίνει γνώση, εμπειρία, σοφία.

Γι’ αυτό και πιστεύω πως μεγάλωσα με μια μεγαλύτερη φιλοσοφία γιο τη ζωή. Αλίμονο, στα γεράματα μου να γελοιοποιούμαι;

Δεν θα το επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου. Έχω περάσει πλέον τα 80 και θα ήθελα όσα χρόνια μου δώσει ο θεός ακόμη να τα ζήσω με αξιοπρέπεια. Εξάλλου αυτό πάντα πρωτοστατεί στη ζωή μου. Και λέω πάντα “τα στερνά τιμούν τα πρώτα”», είπε στο Οκ.