29 Απριλίου 2021 18:45
Χάσαμε τη μητέρα μας τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Ήταν και παραμένει ένα πολύ μεγάλο χτύπημα για όλη την οικογένεια και για μένα προσωπικά γιατί ήμουν πολύ δεμένη μαζί της.. Μου λείπει πολύ. Είχα την τύχη η μητέρα μου να είναι – πέρα από στήριγμα και κορμός της ζωής μου – ένας πολύ πνευματικός άνθρωπος, συμπαραστάτης στο έργο μου. Έχασα τη φίλη μου, τη συνομιλήτριά μου. Είπε η Μιμή Ντενίση.
Τι σας δίδαξε η μητέρα σας;
Tα πάντα! Ήταν το πρότυπό μου. Μια αλύγιστη γυναίκα. Ξέρω ότι στο χώρο με θεωρούν δυνατή αλλά δε συγκρίνομαι με εκείνη, ήταν πολύ πιο ανθεκτική. Δεν την είδα ποτέ καταβεβλημένη. Μέχρι και η τελευταία εικόνα της που έχω, ήταν χαμογελαστή, ένας άνθρωπος που κοιτούσε μόνο μπροστά και ποτέ πίσω. Συνήθιζε να λέει, “Πάμε, προχωράμε. Μπορούμε να τα κάνουμε όλα”. Αυτό ήταν πολύ μεγάλο δίδαγμα για μένα γιατί σε κάθε δικό μου λύγισμα με βοηθούσε να σηκωθώ. Δεν εντυπωσιαζόταν από τα χρήματα και τη δόξα και με δίδαξε ότι η μόρφωση είναι ο μεγαλύτερος πλούτος.
Έτυχε στη ζωή μου να με ερωτευθούν και να μου κάνουν πρόταση γάμου πολύ πλούσιοι άντρες, διεθνούς κύρους και οικονομικού επιπέδου. Εκείνη ποτέ δεν επηρεάστηκε από αυτά. Αν γνώριζε κάποιον, ο χαρακτήρας του οποίου δεν της έκανε μου έλεγε, “Εσύ με αυτόν δε θα καθίσεις πάνω από τρία λεπτά”. Δεν ήταν ποτέ η μάνα που επιδίωκε να βρει τον καλό γαμπρό το παιδί της. Ήταν προχωρημένο και ανεξάρτητο μυαλό και σε εκείνη οφείλω την ανεξαρτησία και την προσωπικότητά μου.
Αναπολώ τις στιγμές μας. Κάθε ημέρα απευθύνομαι σε εκείνη για πράγματα που θα ήθελα να δει. Πάντα καταλήγω στο “τι κρίμα που δεν τον βλέπει αυτό η μαμά μου, που δε μπορώ να την ρωτήσω”.
Πολλές φορές.
Το πιστεύω. Λάτρευε το θέμα της Σμύρνης και ήθελε πολύ να γίνει αυτή η ταινία. Ο πατέρας της που δεν ήταν Σμυρνιός αλλά πολύ Έλληνας είχε πολεμήσει μέχρι τον Σαγγάριο. Θεωρώ πως επειδή και οι δυο γονείς και οι παππούδες μου λάτρευαν την Ελλάδα, πέρασαν και σε μένα την αγάπη για τη χώρα.
Την ημέρα που πέθανε ο πατέρας μου τα εισιτήρια για το θέατρο ήταν προπωλημένα. Ήταν αδύνατο να διώξουμε τον κόσμο. Έτσι πήγα και έπαιξα. Ήταν τρομερό, εκπληκτικά δύσκολο και παραμένει μια από τις χειρότερες αναμνήσεις μου στο θέατρο. Τουλάχιστον, όταν έχασα τη μητέρα μου, δεν έπαιζα. Μέσα στη χρονιά βίωσα και την απώλεια του Κώστα Βουτσά, τον οποίο λάτρευα και είχαμε πολύ στενή σχέση. Ίσως ήμουν το τελευταίο πρόσωπο που είδε εκτός από την οικογένειά του, τα παιδιά του και την Αλίκη τους οποίους επίσης αγαπώ πολύ.
Του είχα στείλει το σενάριο και ήταν το όνειρό του να συμμετάσχει στην ταινία. Κάθε φορά που σκέφτομαι την ταινία, λυπάμαι που λείπει. Από την άλλη έχω τη μεγάλη χαρά να έχει αναλάβει τον ρόλο του ο Γιάννης Βογιατζής, ένας υπέροχος μορφωμένος άνθρωπος που διαθέτει τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού.
Πιστεύω ότι οι απώλειες μας μαθαίνουν να χαιρόμαστε την κάθε μέρα και να μην γκρινιάζουμε για ανούσια και δευτερεύοντα θέματα. Η ζωή είναι τόσο αναπάντεχη και απροσδόκητη που πρέπει να απολαμβάνουμε αυτό που έχουμε, το ωραίο, το καθημερινό. Ούτως ή άλλως εγώ απ΄τη φύση μου δε νιώθω ζήλια, κακία, φθόνο ή επιθετικότητα – έχω έλειψη σε ορισμένα συναισθήματα. Είπε στο Hello και στον Γιάννη Βίτσα.
Ακολουθήστε μας στο Google News
