Μιχάλης Παλαιοδήμος: ο άλλος Έλληνας των φετινών Όσκαρ (μετά τον Γιώργο Λάνθιμο)

Ένας ακόμα Έλληνας, που μάλιστα έχει ήδη ένα “θείο Όσκαρ” στο σπίτι του, διεκδικεί το “χρυσό αγαλματίδιο” στη φετινή “κούρσα”. Ο Γιώργος Λάνθιμος “φλερτάρει” με συνολικά δέκα για το “Τhe Favourite”, μην ξεχνάμε, όμως τον Μιχάλη Παλαιοδήμο. Έναν Έλληνα ήδη διάσημο που άφησε τη χημεία, συγκεκριμένα τα βιοχημικά, για τον κινηματογράφο. 

Έχει επιμεληθεί τη διεύθυνση φωτογραφίας για το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους “Black Sheep”, το οποίο είναι υποψήφιο για Όσκαρ στην κατηγορία “Καλύτερο Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους”.

Το σενάριο του “Μαύρου Πρόβατου” (Black Sheep)

Το στόρι πραγματεύεται τη ζωή του Κορνέλιους Γουόκερ, ενός μαύρου 11χρονου από το Λονδίνο.

Μετακομίζει με την οικογένειά του στο Σαιντ Άλμπανς, έπειτα από τη δολοφονία ενός μαθητή, το 2000. Ο Γουόκερ, στην ίδια ηλικία με τον δολοφονημένο μαθητή και με παρόμοιο μπαγκράουντ, βρίσκεται αντιμέτωπος με μία συμμορία ρατσιστών της περιοχής, και αφού αντιστέκεται, προσπαθεί σκληρά για να ενσωματωθεί και να κερδίσει την φιλία τους.Στο ντοκιμαντέρ φιλοξενούνται συνεντεύξεις με τον Γουόκερ να γυρίζει 15 χρόνια πίσω στα γεγονότα που περιγράφει και τα οποία αναβιώνουν στις περιοχές όπου συνέβησαν, με τον Kai Francis Lewis στο ρόλο του μαθητή.

 

Ο Παλαιοδήμος έχει κερδίσει Όσκαρ το 2016, για το “Stutterer”, μία μικρού μήκους ταινία, όπου επίσης εκτέλεσε χρέη διευθυντή φωτογραφίας.

Το who is who του

Ο Michael –είναι μισός Αυστραλός από την πλευρά της μητέρας του- μεγάλωσε στην Αθήνα και  στα 17 του πήγε στο Λονδίνο για σπουδές. «Έχω πάει σε ξένο σχολείο και οι επιρροές μου ήταν πάντα από το εξωτερικό»,  λέει. Στο Λονδίνο σπούδασε κλινική βιοχημεία. «Έκανα το προπτυχιακό μου, ξεκίνησα το μεταπτυχιακό και συνέχισα να δουλεύω σε αυτόν τον χώρο. Ήταν κάτι που τότε μου άρεσε αρκετά». Η σχέση του με τη φωτογραφία ξεκίνησε  από μία φωτογραφική που είχε ο πατέρας του σ’ ένα εργαστήρι φωτογραφίας που είχε οργανώσει η δασκάλα στο σχολείο ως απογευματινή δραστηριότητα.

Το μικρόβιο του κινηματογράφου

«Εκεί μου κόλλησε το μικρόβιο», δήλωνε παλιότερα στην (αγαπημένη Lifo). «Πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο το συνέχισα ως χόμπι. Δεν ξέρω αν ήθελα να γίνω αστροναύτης ή κάτι τέτοιο όταν ήμουν μικρός, αλλά η φωτογραφία πάντα με ενδιέφερε. Απλά, μεγαλώνοντας στην Ελλάδα που οτιδήποτε καλλιτεχνικό δεν το δέχεσαι σαν επάγγελμα, ήταν το όνειρό μου».

Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά από τα χρόνια ασχολίας με την κλινική βιοχημεία για να πάει φαντάρος. «Νόμιζα ότι θα τη γλίτωνα τη θητεία επειδή είμαι μισός ξένος, αλλά δεν τα κατάφερα τελικά. Την έκανα κανονικά. Έμεινα κάποια χρόνια στην Ελλάδα και μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω από τη βιοχημεία στη φωτογραφία.

Τράβηξα κάποια πορτρέτα για τα περιοδικά του Κωστόπουλου –κυρίως μόδα- και έκανα αυτή την αλλαγή καριέρας γιατί ήταν μέσα στην κρίση και οι φαρμακευτικές εταιρίες που ήθελα να δουλέψω δεν έδιναν λεφτά. Έγινε βήμα-βήμα η αλλαγή, δεν έγινε ξαφνικά, είδα όμως ότι είναι εφικτό να το κάνω αυτό ως επάγγελμα».

Πορτρέτα

Παράλληλα, ασχολήθηκε με την ελληνική έκδοση του Don’t Panic Athens. «Με αυτό μου άνοιξε λίγο περισσότερο ο δρόμος για τα media στην Ελλάδα» λέει. «Γενικά στην Αθήνα όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, οι παρέες είναι ίδιες κι αυτό με έβαλε στα καλλιτεχνικά. Μέσα από το Don’t Panic μπορέσαμε να κάνουμε κάποιες δουλειές, γνώρισα και κάποια άτομα στα περιοδικά, μου ζήτησαν να κάνω κάποια πορτρέτα, το ένα έφερε το άλλο. Στην ουσία στην Ελλάδα μετά το Don’t Panic -το οποίο ήταν εταιρία διαφημιστική, συγκεκριμένα guerilla marketing- έκανα πορτρέτα και φωτογραφίες μόδας».

Ντονατέλλα Αδάμου