Μόνο Εδώ: Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη της η Δήμητρα Παπαδοπούλου μίλησε για την προσωπική της ζωή, τους φόβους αλλά και τα όνειρα της. Δήλωσε αθυρόστομη: «στο σχολείο μου έβαλαν πιπέρι στο στόμα» και ανένταχτη ενώ αναφέρθηκε και στο γιατί δεν θα γίνει μάνα:

««Πέρασα τη φάση του «εγώ ποτέ θα γίνω μάνα», αλλά όταν το εξέφρασα δημοσίως, το είχα ήδη ξεπεράσει, είχε ήδη τελειώσει για μένα. Αισθανόμουν όμως ότι ήταν το ερώτημα της εποχής, για τη γυναίκα, παγκοσμίως. Εμένα δεν με  απασχόλησε προσωπικά πολύ. Απασχόλησε κάποιες σημαντικές σχέσεις μου, που με ρωτούσαν. Κι έτσι το βίωσα ανάποδα».

Οι έρωτες

Για τους έρωτες της ζωής του δήλωσε: «Είμαι πολύ ευαίσθητη σαν άνθρωπος. Αν ο άλλος έχει τα κότσια να με καθοδηγήσει, αφήνομαι με τα χίλια. Κι όποτε τα έχει, τον αφήνω. Αν νιώσω ότι ο δρόμος που μου ανοίγουν είναι ΟΚ, γίνομαι μαθήτρια. Αν υποψιαστώ ότι με πάνε λάθος, θα γίνει χαμός. Αν με πάνε σωστά, είμαι πλήρως υποταγμένη. Μου αρέσει να μου ανοίγουν δρόμους, άνδρες, γυναίκες, δάσκαλοι, φίλοι. Όταν μου ανοίγεις δρόμο μπαίνω, ακολουθώ. Δεν θέλω να καπελώσω. Να μάθω θέλω, να εξελιχθώ. Δεν έχω ταμπού. Μακάρι να υπάρχει ο άντρας leader, αλλά άμα κάνει μαλακίες θα του πω «κόφτο»… 

Είμαι των μεγάλων σχέσεων. Ψάχνω ανθρώπους φωτεινούς, δεν ψάχνω ανθρώπους να με υπακούν. Δρόμοι μπορούν να ανοίγονται; Αυτό μετράει».

«Δεν θεωρώ ότι ο γάμος δημιουργεί σταθερότητα. Σταθερότητα δημιουργεί η ουσία μιας σχέσης, το βάθος της. Εχοντας βάθος στις σχέσεις σου, είσαι πιο ασφαλής από δεκαπέντε γάμους. Ο γάμος είναι κοινωνική ασφάλεια, όχι ουσιαστική. Κατά καιρούς περνούσε και από το δικό μου μυαλό ο γάμος, αλλά όπως περνούσε, έφευγε. Το σκεφτόμουν σαν μόδα, να κάνω κι εγώ αυτό που κάνουν όλοι. Αλλά είχα κι από το σπίτι μου καθοδήγηση να μείνω μακριά από γάμους και τέτοια, τέτοια ήταν η υποδομή. Δεν είχα πατέρα συμβατικό. Είχα πατέρα που όταν άκουγε ότι μια φίλη μου παντρεύεται, πάθαινε κατάθλιψη… «Πάει το κορίτσι», έλεγε.

Οι Απαράδεκτοι

Οσον αφορά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε με τους Απαραδέκτους τόνισε: «Οι «Απαράδεκτοι» προέκυψαν από μια ευλογημένη εμμονή του Γιώργου του Ράλλη, να κάνω κάτι στην τηλεόραση με τους φίλους μου. «Πάρε τους φίλους σου από το θέατρο κι έλα να κάνεις κάτι», μου είπε. Είχε καταλάβει τι τύπος είμαι. Θυμάμαι ότι μου είπε πως του θυμίζω τον Κώστα Πρετεντέρη, που ήταν και φίλος του. Τόσο απλά έγιναν τα πράγματα. Τα ωραία γίνονται απλά…».

«Ως τους «Απαράδεκτους» το Πολυτεχνείο δεν το αγγίζαμε, ήταν τοτέμ. Εγώ ειρωνεύτηκα λίγο με τις ατάκες του Σπύρου (σ.σ. Παπαδόπουλου) τη γενιά του Πολυτεχνείου. Και βγήκαν οι ατάκες, όπως το «Τι έγινε ρε παιδιά…» και μετά στο «Σ΄αγαπώ μ΄αγαπάς», το «Εγω ποτέ θα γίνω μάνα»…
Αλλά δεν τα ζορίζω, ούτε τα σκέφτομαι πολύ για να βγουν οι ατάκες. Νομίζω ότι λέω κάτι που μας αφορά όλους, ότι λέω το αυτονόητο. Δεν με γοητεύει τίποτε άλλο παρά το αυτονόητο. Το αυτονόητο είναι θελκτικό και ενωτικό, κι ενώ είναι αυτονόητο, δεν λέγεται».

Αριστερά και θρησκεία

Σχετικά με τα «πιστεύω» της δήλωσε: «Η αριστερά ήταν πάντα όνειρο. Στη προσωπική μας ζωή μπορούμε να είμαστε αριστεροί, με τη έννοια του μοιράσματος. Δεν χρειάζεται να ψηφίζουμε αριστερά, για να είμαστε αριστεροί. Μπορούμε να είμαστε στην προσωπική μας ζωή αριστεροί, ουμανιστές, ανθρωπιστές, χριστιανοί… Οχι εγώ δεν είμαι Χριστιανή αλλά δεν μπορώ να μην δεχτώ ότι ο Ναζωραίος είπε πράγματα εφάμιλλα του Πλάτωνα. Αλλά δεν τρέχω με τα καντήλια. Άλλωστε ο Χριστιανισμός είναι μια υπέροχη φιλοσοφία. Άρα στη ζωή ο καθένας μπορεί να είναι όσο γίνεται πιο εντάξει με κάποιες αξίες. Δεν χρειάζεται να βγούμε στη πορεία και να τα σπάσουμε όλα για να δείξουμε ότι έχουμε αξίες».

«Εχω ξενερώσει με κάνα δυο τυπάκια»

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου αναφέρθηκε και στις φιλίες από το χώρο του θέατρου που έχει κρατήσει, αλλά και σε αυτούς που την… ξενέρωσαν: «Από τους παλιούς, είμαι πολύ κοντά με τον Σπύρο (σ.σ. Παπαδόπουλος) αλλά και με τον Θοδωρή (σ.σ. Αθερίδης) όταν βρισκόμαστε είμαστε πολύ ζεστά. Είναι κομμάτια της ζωής μου, δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Άμα πετάξω τέτοια κομμάτια είναι σαν να πετάω πράγματα από εμένα την ίδια. Εχω ξενερώσει με κάνα-δυό τυπάκια από το παρελθόν, αλλά ΟΚ…»