Αλέξανδρος Μπουρδούμης: «Πολύ άγρια η κατάσταση σε δίκες όπως του Φιλιππίδη»

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης παραχώρησε εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη και μίλησε για την υπόθεση Φιλιππίδη αλλά και για την παρουσία του στην δίκη.

Ο γνωστός ηθοποιός Αλέξανδρος Μπουρδούμης και σύζυγος της Λένας Δροσάκη, που έχει καταγγείλει τον Πέτρο Φιλιππίδη, έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Αυγή».

Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σας με τη Λένα με όλα αυτά που έχουν γίνει τελευταία; Αναφέρομαι στην υπόθεση Φιλιππίδη, που με έναν τρόπο εμπλέκεστε και σας απασχολεί.

Τα τελευταία δυόμισι χρόνια η ζωή μας ήρθε πάνω κάτω. Ήταν μια χιονοστιβάδα. Η γνωριμία μας, η πολύ γρήγορη εγκυμοσύνη της Λένας, η πανδημία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, δυσκολίες προσωπικές, ασθένειες που περάσαμε, ο ερχομός του παιδιού, που αλλάζουν τα πάντα μέσα στη σχέση ενός ζευγαριού και αμέσως μετά και το κομμάτι του ΜeToo. Ακολούθησα το θέλω της γυναίκας μου. Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο ούτε χρειάστηκε να το συζητήσουμε και πολύ. Αυτή ήταν η στάση της και εγώ απλώς στάθηκα και στέκομαι δίπλα της. Είναι το λιγότερο πού μπορώ να κάνω. Ξεκίνησε με ορμή όλο αυτό πριν δυόμισι χρόνια και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Θα δούμε πού θα οδηγηθούν τα πράγματα, όχι μόνο για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Θα δούμε τι έχει μείνει στην κοινωνία. Ακούμε γεγονότα, κακοποιημένα παιδιά που ξαφνικά πήραν το θάρρος να μιλήσουν για αυτό που συνέβαινε μέσα στο σπίτι τους, στα ιδρύματα. Έμεινε, βέβαια, κυρίως στον αθλητισμό και στο θέατρο. Θέλω να πιστεύω ότι κάτι μετακινήθηκε στην κοινωνία. Οι άνθρωποι αρχίζουν και μιλάνε, παίρνουν θάρρος, μιλάνε στον εργοδότη τους, στον/στη σύντροφό τους. Μιλήστε, είναι η ώρα.

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος της δίκης, όλο αυτό το διάστημα νιώσατε τουλάχιστον λιγότερο μόνοι;

Από τη στιγμή που παίρνεις μια θέση, θα υπάρξει και μια άλλη θέση. Και το είδαμε και στους ανθρώπους που βγήκαν σε εκπομπές, μιλήσανε, πήραν και αυτοί μια θέση, δεν ξέρω αν νιώθεις μόνος, πάντως βρίσκεσαι με μια πολύ πιο μικρή ομάδα ανθρώπων που έχουν την ίδια σκέψη μαζί σου.

Είναι πιο μικρή αυτή η ομάδα;

Θεωρώ ότι είναι μικρότερη αυτή η ομάδα. Το είδαμε πρακτικά στο δικαστήριο. Οι άνθρωποι που ήρθαν να στηρίξουν όχι μόνο στη συγκεκριμένη δίκη, μιλάω και για τη δίκη του Λιγνάδη την οποία και παρακολούθησα, ήταν λιγότεροι. Ήταν πολύ δύσκολο. Μην νομίζει κάποιος πως είναι ταινία. Είναι πάρα πολύ άγρια η κατάσταση σε τέτοιες δίκες.

Στη δίκη του Λιγνάδη γιατί ένιωσες την ανάγκη να πας;

Πολλές φορές γίνονταν την ίδια μέρα και οι δύο δίκες. Έβλεπα τα παιδιά, τα συνάντησα, μιλήσαμε και ήθελα να ακούσω την ιστορία τους. Άκουσα και πώς συμπεριφερόταν ο νομικός κόσμος απέναντι στην ιστορία τους. Και το βλέπω και στη δίκη στην οποία εμπλέκεται η γυναίκα μου ως μάρτυρας. Είναι άγριες καταστάσεις. Δεν μπορεί να πει κάποιος ότι είναι έτοιμος να τις αντιμετωπίσει, αν δεν βρεθεί πάνω στο βήμα να μιλήσει, να αντιπαρατεθεί, να ερωτηθεί και να εκτεθεί απόλυτα. Ναι, λοιπόν, αισθάνθηκα και μοναξιά. Πολλές φορές είπα ότι θα ήθελα να έχω τη στήριξη κάποιων ανθρώπων γύρω μου, και δεν εννοώ πρακτική. Ξέρεις, μπορεί να είναι ένα χτύπημα στην πλάτη, ένα νεύμα, ένα «είμαστε εδώ, σε ακούμε». Πιο πολύ την ένιωσα από τον κόσμο που συναντώ στον δρόμο όταν κυκλοφορώ.