3 Μαρτίου 2021 16:00
Η 30χρονη σήμερα κοπέλα περιγράφει την ψυχολογική, λεκτική αλλά και σωματική βία που βίωσε τόσο η ίδια όσο και ηθοποιοί που εργάστηκαν στην ίδια παραγωγή από τον γνωστό σκηνοθέτη της Κύπρου και εξηγεί γιατί αποφάσισε να μιλήσει τώρα, ενώ τότε ένιωθε πως τα άξιζε όλα αυτά.
“Το όνειρο μου ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι, να γίνω σκηνοθέτης, απλά μετά από εκείνο που βίωσα απογοητεύτηκα. Είχαν μου πει ότι είμαι τυχερή, που θα δουλέψω σε τέτοια παραγωγή.
Φεύγοντας από κει, είπα εάν αυτό είναι η καλή παραγωγή, που να πάω να μπλέξω. Αν εδώ με έδειραν, τι άλλο θα μου κάνουν αλλού…»
Αυτά είναι λόγια της 30χρονης Ελευθερίας η οποία λίγες μέρες πριν έκανε επίσημη καταγγελία στην Αστυνομία σε βάρος σκηνοθέτη, ο οποίος όπως υποστηρίζει την χτύπησε κατά τη διάρκεια γυρισμάτων τηλεοπτικής κυπριακής σειράς, πριν από περίπου τρία χρόνια.
Όπως η ίδια λέει, ήταν αυτόπτης μάρτυρας αντίστοιχης πράξης σε νεαρό ηθοποιό, λεκτικής βίας σε άλλους ηθοποιούς και μέλη του τεχνικού προσωπικού και υποτιμητικών σχολίων σε βάρος γυναικών που εργάζονταν μαζί του.
Η καταγγελία της Ελευθερίας, είναι η τρίτη από τον τομέα του πολιτισμού που βλέπει το φως της δημοσιότητας στην Κύπρο.
Η πρώτη ήταν σε βάρος Ελλαδίτη σκηνοθέτη, που φέρεται να εκμεταλλεύτηκε σεξουαλικά νεαρό ηθοποιό και η δεύτερη ήταν εναντίον του Δημήτρη Λιγνάδη, από τον ηθοποιό Ανδρέα Φυλακτού, που εξομολογήθηκε δημόσια όσα βίωσε.
Τις δύο αυτές υποθέσεις φέρεται να συνδέει ένας ενδιάμεσος κρίκος, η δράση του οποίου διερευνάται από τις κυπριακές αρχές.
Η καταγγελία της Ελευθερίας, δεν συνδέεται με τις δύο προηγούμενες και αφορά σε τρίτο σκηνοθέτη.
Η γυναίκα αποφάσισε να λύσει τη σιωπή της, μετά τις υποθέσεις σεξουαλικών και όχι μόνο παρενοχλήσεων που έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις στη χώρα μας.
Πήρε δύναμη, όταν άρχισαν να γίνονται και στην Κύπρο δημόσιες καταγγελίες από το χώρο. Έτσι, αφότου έδωσε κατάθεση στην Αστυνομία, αποφάσισε μέσω του REPORTER να μιλήσει δημόσια και να καλέσει και άλλους να σπάσουν τη σιωπή τους.
Αυτούσια η μαρτυρία της Ελευθερίας
“Ήμουν βοηθός σκηνοθέτη σε κυπριακή σειρά. Ήταν η πρώτη μου δουλειά, είχα μόλις αποφοιτήσει. Πριν προσληφθώ, πήγα για συνέντευξη για να δω το γύρισμα και να γνωρίσω τον σκηνοθέτη. Στη συνέντευξη, ο σκηνοθέτης με ρωτούσε πολύ περίεργες ερωτήσεις, του στυλ τι ζώδιο είμαι, εάν έχω ερωτική σχέση στη ζωή μου κλπ. Μου είπε ότι εάν έχω ερωτική σχέση, δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω επαγγελματικά. Κατέληξε να μου λέει ότι οι γυναίκες σε αυτόν τον χώρο, δεν μπορούν να πετύχουν επειδή είναι ανδροκρατούμενο επάγγελμα και οι γυναίκες από τη φύση τους είναι πιο ευαίσθητες.
Μετά με ρώτησε τι γνωρίζω για τον ίδιο και όταν του απάντησα ότι δεν γνώριζα, επειδή εγώ θεώρησα ότι έπρεπε να ξέρω για τη σειρά και όχι για τους σκηνοθέτες της, άρχισε να μου φωνάζει πάρα πολύ, λέγοντας μου πως έπρεπε να ξέρω ποιος ήταν. Μου είπε ότι πρέπει να μελετήσω τι δουλειές είχε κάνει. Φώναζε τόσο πολύ, που γέμισαν τα μάτια μου δάκρια. Και τότε γύρισε και μου είπε, “κατάλαβα, αν ξεκίνησες να κλαις από τώρα τι έχουμε να τραβήξουμε στα γυρίσματα”. Έφυγα και ήμουν σίγουρη ότι δεν θα πιάσω τη δουλειά. Για να είμαι ειλικρινής, ένιωθα ανακούφιση, γιατί κατάλαβα ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Όμως τελικά με πήραν από την παραγωγή και μου είπαν ότι προσλαμβάνομαι” λέει και συνεχίζει.
“Πριν πάω, είχα μιλήσει με άτομο που εργαζόταν σε αυτήν την παραγωγή και το πρώτο πράγμα που ρώτησα, ήταν πόσες φορές την έκανε να κλάψει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης στο γύρισμα. Μου απάντησε ότι έκλαψε μια φορά και με συμβούλευσε να μην τον λαμβάνω υπόψη, διότι έτσι είναι ο τρόπος του και έτσι είναι ο χώρος. Έτσι έπεισα τον εαυτό μου πως έπρεπε να κάνω υπομονή. Μάζεψα όσο κουράγιο είχα, διάβασα πάρα, πάρα πολλά και πήγα την πρώτη μέρα δουλειάς.
Θυμάμαι τη συγκεκριμένη μέρα, χρειαζόταν ένα αντικείμενο για ένα γύρισμα. Εγώ δεν είχα ενημερωθεί από την προηγούμενη βοηθό. Οπόταν όταν με ρώτησε ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, είπα την αλήθεια, ότι δεν είχα ενημέρωση. Τότε άρχισε να μου φωνάζει πάρα πολύ, γιατί όπως μου είπε, πήγα πρώτη μέρα και έκανα λάθος και ότι έπρεπε να ξέρω ποια είναι η δουλειά μου. Μου είπε ότι δεν τον ένοιαζε, το ότι δεν είχα ενημερωθεί. Τελειώνοντας τη μέρα, ήμουν σε κατάσταση πανικού. Το είπα στους δικούς μου και την επομένη το είπα και στον ίδιο. Μου είπε ότι έτσι είναι ο χώρος και πρέπει να το συνηθίσω και ότι είναι κρίμα να τα παρατήσω. Τελικά παρέμεινα”.
Ωστόσο αυτά που αποκαλύπτει στη συνέχεια είναι ακόμα πιο σοκαριστικά.
“Ο τρόπος του ήταν πολλά επιθετικός, χρησιμοποιούσε λεκτική βία και κατά άλλων. Με μείωσε αρκετές φορές και μένα και άλλους. Συνήθως η συμπεριφορά του ήταν έτσι με το τεχνικό προσωπικό και τους νεαρούς ηθοποιούς. Θυμάμαι όταν γυρίζαμε μια σκηνή με πάρα πολλούς κομπάρσους και είχε πολλά άτομα από το συνεργείο και από την παραγωγή, ένας ηθοποιός έπρεπε να βλέπει σε συγκεκριμένη κάμερα. Του το είπε πολλές φορές. Σε μια φάση άρχισε να θυμώνει πολύ. Πήγε κοντά του και μπήκε μέσα στη φάτσα του και άρχισε να του φωνάζει ότι εδώ δεν είναι θέατρο και ότι υπάρχουν κάμερες, “η δική σου κάμερα είναι αυτή”, του είπε. Ένιωσα ότι τον εξευτέλισε μπροστά μας. Ο ηθοποιός δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, φαινόταν ότι είχε τρομοκρατηθεί… Επειδή εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει, ο σκηνοθέτης πήγε και του έδωσε ένα χαστούκι. Θυμάμαι ότι σοκαρίστηκαν όλοι. Ο ηθοποιός δεν αντέδρασε.
Εκείνη ήταν η μέρα που κατάλαβα ότι δεν ασκεί μόνο λεκτική βία, αλλά μπορεί να είναι επικίνδυνος και να χτυπήσει κάποιον. Μπορώ να πω ότι από εκείνη τη μέρα, ο φόβος μου για να πηγαίνω στη δουλειά δεκαπλασιάστηκε. Ξυπνούσα πολλές φορές με έντονο στομαχόπονο και δεν ήθελα να πάω δουλειά. Χρειάστηκε πολλές φορές να διακόψουμε το γύρισμα, επειδή πάθαινα κρίσεις πανικού. Είχε φορές που ήμουν στο χώρο και συνάδελφοι προσπαθούσαν να με συνεφέρουν”.
Η Ελευθερία λίγο πιο κάτω περιγράφει και το περιστατικό βίας που έζησε η ίδια.
“Σε ένα νυχτερινό γύρισμα, έπρεπε να κάνουμε μία σκηνή. Ο σκηνοθέτης έδωσε σε μένα την ευθύνη να κάνω τη σκηνή. Πήγαμε στο δωμάτιο και έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Ήρθε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, δεν μου έδωσε κάποια εξήγηση, μέχρι τώρα δεν ξέρω το λόγο που το έκανε, θυμάμαι μόνο ότι με έβλεπε πολύ θυμωμένα. Κρατούσα ένα sketchbook, μου το άρπαξε και το γύρισε με δύναμη πάνω στο κεφάλι μου. Με χτύπησε… Εγώ σοκαρίστηκα. Βγήκα έξω και έκλαιγα για αρκετή ώρα. Προσπαθούσα να συνέλθω επειδή είχαμε ακόμα σκηνές να γυρίσουμε. Παρόλο που με ρώτησαν τι έχω και εάν μου έκανε κάτι, εγώ δεν μίλησα εκείνον τον καιρό, επειδή ένιωθα ότι μου άξιζε εκείνο που μου έκανε. Δεχόμουν τόση λεκτική βία από τον ίδιο εκείνο το διάστημα, που ένιωθα ότι ήμουν εγώ το λάθος και ότι εγώ έφταιγα. Νόμιζα ότι άξιζα να με δείρει…
Πήγα σπίτι και το ανέφερα στους δικούς μου και σε κάποια πολύ κοντινά μου άτομα. Μετά από λίγο καιρό δήλωσα παραίτηση, επειδή δεν μπορούσα πλέον να συνεργαστώ με αυτόν τον άνθρωπο. Στον ίδιο δεν είπα κάτι. Είναι ένα από τα πράγματα που μετανιώνω πάρα πολύ. Αν το ξαναβίωνα σήμερα, το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να πάω να τον βρω και να του πω ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απαράδεκτη και ότι δεν πρόκειται να δεχθώ ξανά να απλώσει χέρι πάνω μου”.
Στη συνέχεια της μαρτυρίας της η Ελευθερία αναφέρει και ένα περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης που άκουσε για τον ίδιο άνθρωπο και αφορά μια άλλη κοπέλα.
“Άκουσα ότι στη συγκεκριμένη παραγωγή, παρενόχλησε σεξουαλικά και μία κοπέλα. Γενικά από αυτό που έβλεπα, ήταν ότι στις γυναίκες φερόταν υποτιμητικά. Τα σχόλια σε γυναίκες ήταν από αυτά που μπορεί να βιώνουμε καθημερινά αλλά δεν τα λαμβάνουμε πολλά υπόψη μας, τύπου “είσαι γυναικάρα”, “έχεις κωλ@@@”, τέτοιου είδους σχόλια”.
Και συνεχίζε αναφέροντας τον λόγο που την έκανε να σπάσει τώρα τη σιωπή της.
“Μόλις είδα αυτά που έγιναν στην Ελλάδα, είχα συναντήσει μία κοπέλα, που δούλεψε στην παραγωγή. Μου είπε ότι πρέπει να κάνουμε καταγγελία και για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, επειδή εν κρίμα να βασανίζεται άλλος κόσμος, μετά από εμάς. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που το κάνω τώρα. Αν μπορώ, θέλω να δώσω θάρρος και σε άλλους να βγουν να μιλήσουν. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Ξέρω ότι φοβούνται πάρα πολύ, αλλά δεν είμαστε εμείς που πρέπει να φοβόμαστε και να ντρεπόμαστε. Είναι αυτοί που τα έκαναν. Νομίζω ότι στην Κύπρο, επικρατεί ο φόβος ότι δεν θα βρίσκουμε δουλειές στο χώρο εάν μιλήσουμε, ωστόσο νομίζω ότι είναι κάτι που πρέπει να σταματήσει να γίνεται. Δεν φταίει το θύμα, όσο κι αν νομίζει το ίδιο πως φταίει. Πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε, για να φύγουν αυτοί οι άνθρωποι από αυτόν τον χώρο”.
