19 Νοεμβρίου 2018 22:16
«I wanna wake up in a city that does n’t sleep…» Χριστούγεννα χωρίς «New York, New York» δεν γίνονται. Έτσι απλά. Είναι το κομμάτι που, για εμάς, συνοψίζει την έννοια της φιέστας και της χαράς απ’ την μεγαλύτερη «λευκή φωνή του 20ού αιώνα». Αυτήν του Frankie (Sinatra) βέβαια.
Ποιο είναι, όμως, το στόρι πίσω απ’ την επιτυχία του, εξηγούμε αμέσως:
Ήταν το 1977 όταν ο Μartin Scorsese – ο «πατέρας του αμερικάνικου σινεμά» μαζί με τον Bryan De Palma, που αποθεώνει σε κάθε φιλμ του το Big Apple, τη Ν.Υ. κάλεσε τον συνθέτη John Cander και τον στιχουργό Fred Eb και τους ζήτησε να γράψουν κάποια τραγούδια για τη νέα ταινία του, το μιούζικαλ «New York, New York». Ανάμεσα στα πέντε τραγούδια που ετοίμασαν, ήταν και αυτό με τον ομώνυμο τίτλο..
Τα τραγούδια παρουσιάστηκαν ενώπιον τριών ανθρώπων: του Scorsese και των πρωταγωνιστών της ταινίας, Robert De Niro και Lisa Minelli. Μπορεί αρχικά οι εντυπώσεις να ήταν θετικές, ωστόσο ο De Niro, μαθαίνω, εξέφρασε κάποιες επιφυλάξεις. Εκείνος, θεωρούσε ότι θα ήθελε ένα πιο δυναμικό τραγούδι για τους τίτλους. Μαζί του συμφώνησε και ο σκηνοθέτης, ο οποίος ζήτησε μάλιστα, από τους Cander και Eb να το αλλάξουν.
Όπως ήταν λογικό, οι δύο δημιουργοί να παρεξηγηθούν και να φύγουν από ενοχλημένοι, θεωρώντας προσβλητικό το γεγονός ότι ένας ηθοποιός έκανε τέτοια αρνητική κριτική στο έργο τους. Το νέο τραγούδι το ετοίμασαν μέσα στις επόμενες μέρες.
Τελικά, η ταινία αποδείχθηκε εμπορική και καλλιτεχνική αποτυχία. Η Lisa επέλεξε να κρατήσει το επίμαχο τραγούδι, το οποίο ερμήνευε στις συναυλίες της. Ο καλλιτέχνης όμως που το “απογείωσε” ήταν ο Φρανκ Σινάτρα. Το ηχογράφησε το 1980 με λίγο παραλλαγμένους στίχους, ενώ πέντε χρόνια αργότερα, » υιοθετήθηκε από το Δήμο της Νέας Υόρκης ως ο επίσημος ύμνος της αμερικανικής μεγαλούπολης.
TIP O Sinatra, για τον οποίο η αιώνια αγαπημένη του Ava Gardner έλεγε πως ήταν «η κατσίκα» του κάθε φορά που ήθελε να κάνει σεξ -και τον λάτρευε και γι’αυτό, για την ειλικρίνειά του δηλαδή-τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ronald Reygan, το 1985 και με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997.
Απέσπασε συνολικά έντεκα βραβεία Grammy- ανάμεσά τους και το βραβείο για τη συνολική προσφορά του-βραβείο Όσκαρ β` ανδρικού ρόλου για την ταινία ” “Όσο υπάρχουν άνθρωποι”, το 1953. Η προσωπική του ζωή ιδιαίτερα ταραχώδης και περιπετειώδης που τον τοποθέτησε συχνά στο προσκήνιο.
