Νικόλας Βαρθακούρης: «Όταν ο πατέρας μου αποστασιοποιηθεί από το γεγονός ότι είμαι γιος του, όταν υπερβεί τη συγκίνηση, μιλάμε πιο μουσικά και καλλιτεχνικά»

Διάβασε απόσπασμα της συνέντευξης του Good Job Nicky:

«Η μουσική ήταν κάλεσμα, είναι η αποστολή μου. Είναι ο λόγος που είμαι εδώ. Την μουσική την αποδέχτηκα ως σκοπό μου. Πάντα μου ψιθύριζε, πάντα μου το έλεγε, αλλά δεν ήθελα να το ακούσω. Την πρώτη φορά που το άκουσα με ωριμότητα ήταν στα 16 ΜΟΥ. Τότε έπαιζα μπάσκετ και το συνέχισα για πολύ ακόμα, μέχρι τα 19-20 μου. Μέχρι που τραυματίστηκα. Αλλά παράλληλα είχα αρχίσει να κάνω μουσική. Την ακόνιζα […]. Η μουσική μου είναι ένα δώρο που δεν ανήκει ούτε σε μένα τον ίδιο. Εγώ λειτουργώ ως ενδιάμεσος».

Αν αφαιρέσεις τον επιθετικό προσδιορισμό “διάσημη” από την οικογένειά του, μένει απλώς ένας πατέρας, μια μητέρα και ένας απόκοσμα ταλαντούχος γιος. Άραγε οι γονείς του πώς αντιλαμβάνονται και ακούν τη μουσική του; «Όταν ο πατέρας μου αποστασιοποιηθεί από το γεγονός ότι είμαι γιος του, όταν υπερβεί τη συγκίνηση, μιλάμε πιο μουσικά και καλλιτεχνικά. Η μητέρα μου είναι άνθρωπος που προσεγγίζει το συναίσθημα. Θα μου πει “με πείθεις εδώ, έχεις ερμηνεύσει εδώ, δεν έχεις ερμηνεύσει εδώ”. Και δόξα τω Θεώ είμαστε σε ένα πολύ καλό επίπεδο αυτή τη στιγμή. Δεν μου λέει τίποτα πια. Μόνο, με παίρνει τηλέφωνο, μου λέει “Αχ βρε Νικόλα” και μου το κλείνει. Ελπίζω να παραμείνει έτσι για πάντα, γιατί τους κάνω περήφανους».

Φοβάται μήπως όσα κάνει τους απογοητεύσει; Έχει επιτρέψει σε αυτή τη λογικά βασανιστική σκέψη να παρεισφρήσει στο μυαλό του; «Όχι και ξέρεις γιατί δεν το έχω; Γιατί δεν μου το έδωσαν οι γονείς μου. Αυτό που κάνω εγώ σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά μου είναι να ακολουθώ μια συμφωνία που έχω κάνει με τον εαυτό μου και ούτε ο πατέρας μου, ούτε η μάνα μου, ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν μπορεί να με σταματήσει. Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Δεν μπορώ να σκέφτομαι ποιον θα απογοητεύσω, ακόμα και στο οικογενειακό επίπεδο. Δεν με νοιάζει καθόλου. Εδώ δεν με νοιάζει να απογοητεύσω εμένα. Και με έχω απογοητεύσει εκατό χιλιάδες φορές […]. Έχω ζήσει μια πολύ καλή ζωή λόγω της μουσικής. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε παπούτσια. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις. Δεν είχε παπούτσια. Έπρεπε να φύγει στα 19 του από την Πάρο και να έρθει στην Αθήνα χωρίς παπούτσια. Ο μπαμπάς μου έχει περάσει πολύ δύσκολα. Δεν έχω την κακομαθημενιά μέσα μου. Να θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Δεν με αφορά η καταναλωτική κουλτούρα. Δεν με νοιάζει αυτό το κομμάτι της ζωής. Είμαι ευλογημένος να ζω μια ζωή χωρίς πολλά άγχη για την ποιότητά της. Έχω όμως άλλα άγχη. Από τα 14 μου έχω ένα εσωτερικό συμβόλαιο, το οποίο ακολουθώ ασταμάτητα. Είναι το πλάνο της ζωής μου…».