16 Απριλίου 2022 20:15
Νίκος Πολυδερόπουλος: «Τίποτα στη ζωή δεν ήρθε εύκολα – Όλα μόνος μου»
«Οι δάσκαλοι μας έστελναν στο δέντρο μας έλεγαν κόψτε ένα ξύλο και φέρτε το. Αδιανόητο. Ή μας χτυπούσε με τον χάρακα. Ήταν βάρβαρο. Οι συμπεριφορές αυτές με έκαναν αντιδραστικό οπότε έκανα ζημιές και άλλα πράγματα. Γκρέμιζα όλο το σχολείο. Δεν άφηνα τίποτα όρθιο. Ήμουν ατίθασος για να τραβήξω την προσοχή με κάτι άλλο αφού στο σχολείο δεν».
«Έμεινα μόνος αρκετά. Ένιωθα μόνος μου σε όλο αυτό, σε όλη αυτή τη κατάσταση. Και με το σπίτι και με τους φίλους ένιωθα ότι είναι δικό μου. Οι γονείς μου με αγαπάνε και με φροντίζουν αλλά δεν κατανοούσαν ακριβώς. Η μητέρα μου δεν ερχόταν στο σχολείο, ένιωθε ντροπή. Δεν πέρναγε ούτε απ’ έξω»
«”Είχα έρθει στην Αθήνα και δούλευα σε μια οικοδομή κι ένας φίλος μου μου είπε ότι κάνουν ένα κάστινγκ για κομπάρσους για τη σειρά ‘Λόλα’ .Έφυγα από τη δουλειά και πήγα. Καθάριζα τις μουτζούρες στο ασανσέρ για να ανέβω πάνω. Πήρα τον ρόλο, δύο επεισόδια. Στο πρώτο μου κάστινγκ ο σκηνοθέτης της σειράς έλεγε ότι ‘δεν τα λέω’».
«Στην τέχνη μου άρεσε ότι υπάρχει απομόνωση μέσα σου για να την κατανοήσεις, να την καταλάβεις, να βρεις έναν χαρακτήρα, να βρεις έναν ρόλο. Με βοήθησε αυτή η δουλειά να γίνω καλύτερος άνθρωπος».
«Όταν δεν με πλήρωσαν από δουλειά είπα φεύγω και είχα βγάλει κάποια χρήματα και άνοιξα ένα μαγαζί 17 τ.μ. Αλλά ήταν περίεργες οι εποχές με πολλά επεισόδια στο κέντρο και δεν επιβίωσε. Μπορεί να μην έμαθα πως να το διατηρήσω αλλά έμαθα πως είναι να κλείνεις μια επιχείρηση, να μην σε ακολουθεί τίποτα. Χωρίς χρέος, χωρίς τίποτα. Μερικές φορές καλό είναι να τα κλείνεις και να μην σε ακολουθούν είτε σχέσεις, είτε μαγαζιά. Να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο».
«Τίποτα δεν μου ήρθε εύκολα. Τίποτα δεν ήρθε αυτό που λένε να με πάρει κάποιος από το χέρι να με πάει κάπου. Παράπονο το έχω να με πάρει κάποιος και να μου πει έλα εδώ να σε πάω εκεί. Ποτέ. Μόνος μου με τραβάω για να με πάω κάπου». Τόνισε ο Νίκος Πολυδερόπουλος.
«Πάω συχνά. Τα τελευταία χρόνια πάω. Ξεκίνησε γιατί μου αρέσει η απομόνωση. Είχα πάει και στη Γαύδο και σε κάποια άλλα νησιά κι έτσι ανακάλυψα και το Άγιον Όρος. Αλλιώς εδώ αν βγω για έναν καφέ υπάρχει ο κόσμος σε ξέρουν. Εκεί νιώθεις μόνος. Δεν σε ενοχλεί κάποιος».
«Είχα σπάσει κνήμη περόνη με τη μηχανή και δεν μπορούσα να περπατήσω ειδικά για έναν χρόνο. Αυτό με έκανε να σκέφτομαι κοίτα τι μπορώ να καταφέρω μέσα στη μέρα μου αν έχω ένα πόδι και τι μπορώ να καταφέρω αρτιμελής. Μετά ποιος σε σταματάει; Το μόνο εμπόδιο στη ζωή σου είσαι εσύ ο ίδιος».
