Οι τελευταίες ώρες της Αλίκης Βουγιουκλάκη μέσα από τα μάτια του γιατρού της Σωτήρη Αδαμίδη

Ήταν ο άνθρωπος που έμεινε δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Ο λόγος για τον γιατρό της μεγάλης σταρ Σωτήρη Αδαμίδη, ο οποίος δεν δίστασε να μιλήσει για τις τελευταίες της ώρες.
Πριν χρόνια με την μετεκπαίδευση σας είχατε αναλάβει ιατρικά και την μεγάλη μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη. θα μου μιλήσετε για την δικιά σας Αλίκη όπως την γνωρίσατε εσείς;
«Γνώρισα την Αλίκη μέσα από την ασθένεια της και την ιδιότητα του θεράποντος που εκλήθην να την αναλάβω μαζί με άλλους εκλεκτούς συναδέλφους (όπως τον καθηγητή Πουλαντζά, τον καθηγητή Φαρμακολογίας Νίκο Σιταρά και τον Ν. Μπαντουβά). Προχωρήσαμε στο δύσκολο δρόμο που είχε μπροστά της με τρόπο που σεβόταν απόλυτα την δυσκολία μιας πολύ δυνατής προσωπικότητας.
Στις τακτικές μου συνομιλίες μαζί της και τις συχνότατες επισκέψεις γνώρισα μια κυρία που απολάμβανε την ειλικρίνεια με την οποία την προσέγγιζα, στην αρχή με δυσκολία δικαιολογημένη, ενώ μετά με χιούμορ και χαμόγελο και γλυκύτητα που σκλάβωνε.
Όπως τη στιγμή που τελειώνοντας ένα βράδυ πολύ αργά την επίσκεψη, και ρωτώντας θέλετε κάτι άλλο κυρία Βουγιουκλάκη;
Μου έκανε νεύμα λέγοντας – ε, ψιτ κύριε Αδαμίδη μας, ελάτε να σας κεράσω κι εγώ χάη που έφτιαξα με τα χεράκια μου… και έβγαλε από το κομοδίνο ένα βαζάκι με γλυκό, το οποίο εγώ νόμιζα ότι θα μου το έδινε να το πάρω σπίτι γιατί ήταν πολύ αργά εκείνη όμως πάντα χαμογελώντας με το ίδιο εφηβικό χαμόγελο που γνωρίσουμε από τις ταινίες της μου είπε: Όχι όχι έλα εδώ! θα… κοινωνήσεις! και μου έδωσε με το κουταλάκι να δοκιμάσω το γλυκό που εκείνη είχε ετοιμάσει.
Ακόμα και τώρα που το θυμάμαι συγκινούμαι από την-τρυφερότητα και την απλότητα της κίνησης της, εκείνη τη στιγμή… Υπήρξαν και άλλες πολλές ιδιαίτερες στιγμές στην διάρκεια της πολύμηνης νοσηλείας της που με έφεραν κοντά σε μία τόσο μεγάλη κυρία του ελληνικού σινεμά και του θεάτρου…
Όλες έδειχναν ένα άνθρωπο που γνώριζε ότι έγραψε τη δική της ιστορία στο χώρο της τέχνης, που γνώριζε την τεράστια αποδοχή της από το κοινό της πατρίδας μας και όχι μόνο, αλλά που συγχρόνως παρέμενε απλή και ανθρώπινη. Αλλά και ευαίσθητη.
Θυμάμαι ένα άλλο βράδυ που πάλι αργά σχεδόν μεσάνυχτα έκανα επίσκεψη γιατί έπρεπε να την εξετάσω για ένα θέμα και την ακούω να μου λέει όταν τη ρώτησα: θέλετε κάτι άλλο κυρία Βουγιουκλάκη;
Να ζήσω κύριε Αδαμίδη μου, να ζήσω… θυμάμαι ότι αυτή η απάντηση της «έπαιζε» όπως λέτε εσείς στη δημοσιογραφική γλώσσα σας με πηχυαίους τίτλους στα μέσα ενημέρωσης επί ήμερες…».
-Πιστεύετε ότι έφυγε άδικα τόσο νωρίς; Την επηρέασαν κάποιες Θεραπείες που έκανε;
«Πιστεύω ότι αν είχε πιο νωρίς εντοπιστεί το πρόβλημα της θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η πορεία. Αυτό ισχύει βεβαίως για κάθε διάγνωση που γίνεται έγκαιρα και νωρίς στην πορεία μιας σοβαρής νόσου όπως της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Όμως όσον αφορά τη δεύτερη ερώτηση σας, όχι δεν το πιστεύω αυτό. Δεν έχω κάποια στοιχεία για να το υποστηρίξω και είμαι υπέρ του να φροντίζουν όλες οι κυρίες νεαρές και μη την εμφάνιση τους με ασφαλή τρόπο. Αλλά να τη φροντίζουν.
Δεν θα ξεχάσω πόσο μου άρεσε που την έβλεπα πάντα περιποιημένη στη σουίτα του Ιατρικού Κέντρου. Μέσα στην δυσκολία και τον πόνο. Αξιοπρεπής και υπέροχη με το ευγενικό και εφηβικό πάντα χαμόγελο…»
-Τι είναι αυτό που σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην Αλίκη; Τι είναι αυτό που δεν ξεχάσετε ποτέ από εκείνη;
«Μου άρεσε αυτό που σας είπα πριν. Δεν έβλεπες άλλο πρόσωπο στις ταινίες καν.. άλλο μπροστά σου. Ηταν η ίδια παντού. Αυτό μου το επιβεβαίωσαν και άλλοι άνθρωποι, που είχε τύχει να συνεργασθούν μαζί της, όπως ο Δημήτρης ο Σοτοβίκης, ο Κώστας ο Σπυρόπουλος και πολλοί άλλοι.
Η δικιά μας Αλίκη. Να υποφέρει και να με ανταμείβει με χαμόγελο την ώρα της επισκέψεως. Ανταπέδιδε ευγενικά το σεβασμό που της .έδειχνα; Ρωτούσε για την ασθένεια της πολύ σεμνά και φυσικά την ενημέρωνα με όρους αληθείας και διάκριση στο τι μπορούσε να δεχθεί κάθε φορά.
Δεν θα ξεχάσω το «θέλω να ζήσω κύριε Αδαμίδη αλλά και την… μετάληψη με το κουταλάκι με το νεραντζάκι στο στόμα… Δεν θα ξεχάσω επίσης κάποια στιγμή που ήμασταν μόνοι στο δωμάτιο και την ενημέρωνα με προσεκτικό τρόπο για το πόσο δύσκολο ήταν πλέον το κλινικό μας έργο, που μου έπιασε το χέρι και ήταν σαν να ήθελε να δώσει θάρρος σε εμένα που ένιωθε τη δυσκολία μου να της μιλήσω καθαρά… λέγοντας: αντέχω κ. καθηγητά …μιλήστε μου… όλα τα αντέχω εγώ… και δεν μου άφηνε το χέρι…
Δεν θα ξεχάσω επίσης το βουρκωμένο και με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα Δημήτρη Παπαμιχαήλ, που με πήρε παράμερα ενώ περίμενε έξω από τη σουίτα για να με ρωτήσει πως ήταν τα πράγματα και ποια ήταν η αντίδραση του Δεν θα ξεχάσω τα χιλιάδες τηλεφωνήματα από απλούς ανθρώπους, από συναδέλφους εντός και εκτός Ελλάδος, από δεκάδες δημοσιογράφους που περίμεναν υπομονετικά κάθε μέρα την ώρα που έβγαινα από το νοσοκομείο για μια δήλωση – ενημέρωση για την πορεία της νόσου της Αλίκης».
gossiplife.gr