Συντάκτης: Newsroom
14 Ιουνίου 2022 23:30
«Επειδή δεν κυκλοφορώ με το επίθετο του πατέρα μου, αλλά έχω εκείνο της μητέρας μου, κάπως κρύβομαι πίσω από αυτό», είπε η ηθοποιός σε ότι έχει να κάνει με την πιθανή προκατάληψη ανθρώπων του χώρου για την βοήθεια που είχε από τον πατέρα της μέχρι και σήμερα.
«Σαν παιδί ερχόμουν από το Βέλγιο στην Ελλάδα για να δω τον πατέρα μου δύο, τρεις φορές τον χρόνο στις διακοπές του σχολείου. Τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και το καλοκαίρι. Πάντα είχαμε μια σχέση και τον έβλεπα, απλώς δεν είχαμε αποκτήσει την σχέση πατέρας – κόρης. Νομίζω επίσης πως δεν μεγάλωσα μαζί του, δεν θέλω να ακουστεί άσχημα, ήταν κάπως σαν να με «αγόραζε» δίνοντας μου κάθε φορά που ερχόμουν όλα όσα ήθελα χωρίς να μπορεί να μου πει όχι ποτέ».
«Μέχρι που ξέσπασα στα 17 και του είπα όσα σκεφτόμουν. Αυτός με άκουγε, με κατάλαβε και ζήτησε συγνώμη. Είναι πολύ καλός άνθρωπος. Από κει και πέρα είναι σαν να καταστρέψαμε την προηγούμενη μας σχέση και σήμερα είμαστε πολύ πιο δεμένοι», συμπλήρωσε η Ορόρα Μαριόν.
Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, η Aurora Marion ήθελε να γίνει ηθοποιός. “Είχα βρεθεί στην Επίδαυρο για πρώτη φορά για να δούμε τις Βάκχες με τον πατέρα μου. Μετά το τέλος της παράστασης του είπα: “Μπαμπά, αυτό, αυτό, αυτό θέλω να κάνω”. Η Επίδαυρος είναι ακόμα το όνειρό μου…”, δήλωνε πριν από μερικά χρόνια στο Esquire Greece. Ήταν σχεδόν αδύνατο να μην ακολουθήσει την υποκριτική ως επάγγελμα, δεδομένου ότι δύσκολα πας κόντρα στα γονίδια. Πατέρας της είναι ο Έλληνας ηθοποιός Κώστας Αρζόγλου και μητέρα της είναι διάσημη Βελγίδα ηθοποιός Estelle Marion. Και παρά τις αντιρρήσεις του πρώτου, ο οποίος δεν ήθελε η κόρη του να ακολουθήσει το επάγγελμά του, η ίδια δεν μπορούσε να μην ακούσει τη δική της φωνή.
Έχοντας μεγαλώσει στο Βέλγιο, η Marion ερχόταν συχνά στην Ελλάδα για να επισκέπτεται τον πατέρα της, με τον οποίο ακόμα κι αν δεν είχαν καθημερινή επαφή, έχουν χτίσει μία τρυφερή σχέση. Ωστόσο, προκειμένου να αποτάξει από πάνω τον τίτλο “είναι η κόρη του τάδε ή της δείνα”, καθώς όπως έχει πει σε συνέντευξή της, δεν είναι το μόνο που την χαρακτηρίζει, έφυγε στην Αγλλία στην ηλικία των 18 ετών για να τα καταφέρει μόνη της.
Και δεν τα πήγε άσχημα – ή μάλλον το ακριβώς αντίθετο, καθώς έχει συμμετάσχει σε αρκετές ξένες παραγωγές στον κινηματογράφο, με την ταινία “Almayer’s Folly” να της χαρίζει την υποψηφιότητα της πιο υποσχόμενης ηθοποιού της χρονιάς στα βραβεία Magrittes το 2013. Στη συνέχεια προχώρησε κι άλλο με την πορεία της στον κινηματογράφο, παίζοντας στην ταινία “The Capsule”, ενώ το 2018 το “Noces” του Stephan Streker τής χάρισε το βραβείο Magritte για καλύτερη ερμηνεία β’ γυναικείου ρόλου .
