Παναγιώτης Πετράκης: «Είχε τόση σφοδρότητα στη ψυχή μου αυτό, έφτασα στο σημείο να πάθω αλωπεκία»

Ο Παναγιώτη Πετράκης μίλησε για τα όσα έζησε μετά το τέλος της σειράς της Εδέμ και την ψυχική πίεση που δεχόταν στη δουλειά του

“Ναι, το καλοκαίρι του 2015. Το κατάλαβα γιατί άρχισα να μην μπορώ να κοιμηθώ. Το μυαλό μου να μην ηρεμεί καθόλου.

Πιστεύω ότι ήταν συναισθηματική φόρτιση από το ότι μια πραγματικότητα της ζωής μου

ήταν διαφορετική από ότι την είχα συνηθίσει πριν λίγο καιρό.

Επίσης άρχισε να με τυραννάει μια φοβία μήπως έχω κάνει κάτι εγώ;

Η συμπεριφορά μου δεν ήταν σωστή και τώρα κάτι πληρώνω με αυτό το σταμάτημα;

Μήπως είναι επιφυλακτικοί οι συνεργάτες κι οι άνθρωποι απέναντί μου; Με βασάνιζαν

συνεχώς σκέψεις. Άρχισε ένα «παιχνίδι καταδίωξης».

Ευτυχώς τότε με στήριξε ο καλός μου φίλος Μάκης Δελαπόρτας και κάναμε κάποιες ωραίες θεατρικές δουλειές αλλά ένιωθα ότι αυτό δεν ήταν αρκετό.

Ήθελα κι άλλα πράγματα. Ένιωθα ότι δεν είχα την ευκαιρία να εξελιχθώ καλλιτεχνικά.

Τότε έκανα και κάποιες απόπειρες να ξεφύγω στο εξωτερικό και θυμάμαι ότι υπήρχε μια ακρόαση στη Γερμανία που πήγα

και μου ζήτησαν να χορέψω, αν και ο ρόλος για τον οποίο διαγωνιζόμουν δεν χρειαζόταν χορό. Βρέθηκα σε μια αίθουσα με εκπαιδευμένους χορευτές.

Δεν πέρασα στην οντισιόν (αν και είχα περάσει στις δύο πρώτες) και ένιωσα ότι γελοιοποιήθηκα.

Είχε τόση σφοδρότητα στη ψυχή μου αυτό το γεγονός που κλείστηκα στον εαυτό

μου. Έφτασα στο σημείο να πάθω αλωπεκία και να χάσω τούφες από τα μαλλιά μου!

Βεβαίως έκανα θεραπεία και συνήλθα γρήγορα. Επίσης έβλεπα ότι δεν είχα χαρά στη ζωή μου. Κι ύστερα ήρθε κάτι και  με αποτελείωσε.

Ύστερα από ένα γεγονός που συνέβη στην οικογένειά μου, όχι και ιδιαίτερης σημασίας, δηλαδή υπό άλλες συνθήκες θα το είχα

ξεπεράσει πολύ εύκολα -τότε ήμουν στην παράσταση «Γοργόνες και Μάγκες», ξαφνικά έχασα τη φωνή μου! Είχα κι ένα πολύ ωραίο τραγούδι στην παράσταση,

το «Νύχτα Καλοκαιριού» και δεν μπορούσα να το πω. Το κόψαμε. Με το ζόρι έβγαινε η φωνή μου στην πρόζα! Φοβήθηκα.

Πήγαινα στους γιατρούς και μου έλεγαν δεν υπάρχει παθολογική αιτία. Έτσι πήγα σε ψυχολόγο, έκανα συνεδρίες για ένα χρόνο

και με βοήθησε να δω κάποια πράγματα. Όμως πιστεύω ότι αυτό που ενήργησε πιο

έντονα μέσα μου ήταν η προσευχή και το πλησίασμά μου στον Χριστό.”