Συντάκτης: Συντακτική ομάδα
28 Ιανουαρίου 2023 12:03
Η ηθοποιός Πέγκυ Τρικαλιώτη, που ζωντανεύει για τέταρτη χρονιά την «Απολογία της Μαρί Κιουρί», στο θέατρο Αποθήκη, μίλησε στο περιοδικό «ΟΚ!».
Πάντως, χωρίς να ακουστεί κομπλιμέντο, παραμένεις ένα αιώνιο κοριτσάκι.
Ναι, ως γυναίκα είναι πολύ καλό.
Εννοείς ότι ως ηθοποιός σού απαγορεύεται να παίξεις, για παράδειγμα, την Εκάβη ή την κυρία Άλβινγκ;
Ονειρεύομαι ρόλους αλλά δεν τους προσδοκώ οπωσδήποτε. Ξέρεις, σε τυποποιούν αλλά τότε πρέπει να παίρνεις την καριέρα σου στα χέρια σου. Από πολύ μικρή δεν μπορούσα να κάνω ούτε καν τις ενζενί, γιατί δεν είμαι ενζενί από τη φύση μου, ούτε παικτικά, δεν έχω κάτι αέρινο, δεν είμαι Ιουλιέτα και δεν ήξερα στην αρχή πού έπρεπε να πάω. Υπήρχαν πάρα πολλές τέτοιες προτάσεις και βαριόμουν ασύλληπτα. Και πήγαινα σε αυτά τα παράξενα πλάσματα, τα περίεργα, που δεν χρειάζεται να είναι ούτε πολύ θηλυκά ούτε πολύ αρσενικά.
Πλάσματα με ιδιαιτερότητες, όπως η συγκλονιστική Πηνελόπη, η κόρη-τέρας στο «Η αγάπη άργησε μια μέρα» του Κώστα Κουτσομύτη.
Κάναμε την Πρόβα νυφικού και μου το έδωσε ο Κουτσομύτης να το διαβάσω. Και έπαθα πλάκα. Μου είπε: «Θα το έκανες αυτό;». «Χθες!» του απάντησα. «Από όλες αυτές που διαβάζω εκεί μέσα αυτή θέλω!».
Ενώ θα μπορούσες να παίξεις γενικά την όμορφη, δεν το έκανες.
Δεν είμαι αντικειμενικά μια όμορφη κοπέλα.
Δεν συμφωνώ, είσαι. Αλλά αντικειμενικά είσαι και μια μικροκαμωμένη κοπέλα.
Αυτό στην κάμερα δεν φαίνεται. Το καλό είναι ότι και στο θέατρο δεν ενοχλεί. Δηλαδή αν ήμουν 1,70 και είχα το ίδιο πρόσωπο, πάλι τις ίδιες επιλογές θα έκανα. Δεν είχα ποτέ θέμα με το ύψος μου. Το 1,58 στην προσωπική μου ζωή ούτε το σκέφτηκα ποτέ. Τους ανθρώπους που ήθελα, που τους κοίταγα και τους ήθελα, τους είχα. Οι περισσότεροι σύντροφοι της ζωής μου ήταν ψηλοί. Ο Θανάσης είναι 1,90 και το αστείο είναι ότι η μικρή είναι 1,54 και είναι 10 ετών. Αν έχω κάποιο απωθημένο, θα το βγάλω εκεί.
Λες την ηλικία σου;
Ναι, έχω γεννηθεί το 1971.
Σε αγχώνει ο χρόνος που περνάει;
Τα χρόνια που έρχονται είναι λιγότερα από τα χρόνια που έζησες κατά πάσα πιθανότητα, οπότε, ναι, αυτό μπορεί να με στενοχωρήσει όταν μπει στο κεφάλι μου μέσα. Λέω «πω πω, πώς φύγανε τα χρόνια;» και από την άλλη λέω «μισό λεπτό, κοίτα τι έχεις ζήσει!». Απολαμβάνω την καθημερινότητα, δεν είμαι σε αναμονή ευτυχίας. Όσο περνάνε τα χρόνια, προσπαθώ να είμαι όσο πιο εδώ μπορώ. Γιατί αύριο δεν ξέρω αν θα υπάρχω. Έχεις πει «φτιάχνουμε την τύχη μας μόνοι μας». Δηλαδή πιστεύεις στα θαύματα που δημιουργού – με εμείς και όχι σε εκείνα που γίνονται ερήμην μας; Πιστεύω ότι και εκείνα με κάποιον τρόπο εμείς τα έχουμε επηρεάσει. Θεωρώ ότι εκεί που θα κοιτάξεις εκεί θα πας. Όσο και να θέλεις να πας στη Θεσσαλονίκη, όταν κοιτάς προς την Κρήτη δεν θα φτάσεις. Έτσι, μπορεί το θαύμα να γίνει πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι φανταζόσουν.
Πηγή: «ΟΚ!»
