3 Δεκεμβρίου 2021 16:15
Η Πέννυ Μπαλτατζή σε πρόσφατη συνέντευξή της μίλησε για το αν έχει ζητήσει τη βοήθεια κάποιου ψυχοθεραπευτή αλλά και για τη δύσκολη φάση μέχρι να καταφέρει να κάνει παιδί.
Έχεις ζητήσει ποτέ την βοήθεια κάποιου ψυχοθεραπευτή ή τα ταξίδια και η μουσική λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά στη ζωή σου;
Δεν ήταν πάντα υγιής η καθημερινότητά μου. Έχω περάσει μίνι καταθλίψεις, αλλά δεν χρειάστηκε να πάρω κάποια αγωγή.
Υπήρξαν όμως στιγμές που όλο αυτό ήταν μη διαχειρίσιμο και ζήτησα βοήθεια ειδικού. Λόγω δικής μου ανάγκης διάβαζα και πολλά βιβλία ψυχοπαθολογίας.
Αντιλήφθηκα στα 20 μου ότι η μητέρα μου πάσχει από αγχώδη διαταραχή, με πολλές εμμονές, φόβους και κατάθλιψη.
Σωματοποιήθηκε με τα χρόνια όλο αυτό και μετά έπαθε πλάγια αμυοτροφική σκλήρυνση. Το τέλος της ήταν προδιαγεγραμμένο.
Ενώ έχω δοκιμάσει και πιο ενεργειακά και πιο επιστημονικά πράγματα, εκεί που κατέληξα είναι στο ψυχόδραμα.
Με εκφράζει πολύ το να κάνεις εικόνα αυτό που νιώθεις μέσα σου. Έχω κάνει και ατομικές συνεδρίες, αλλά τώρα είμαι σε ομάδα.
Υπάρχουν άνθρωποι που ίσως παλιότερα αλλά και σήμερα, θεωρούν την επίσκεψη σε ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή ταμπού. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Θεωρώ ότι δεν είμαστε εκπαιδευμένοι στο να μπορούμε να κάνουμε μία στροφή προ το μέσα μας. Να έρθουμε σε επαφή με τον πόνο και το σκοτάδι μας.
Ούτε τα κοινωνικά δίκτυα στο μεγαλύτερο μέρος τους, μας βοηθούν να επικοινωνήσουμε με εμάς. Επικοινωνούμε το επιφανειακά χαρούμενο.
Νοιαζόμαστε για το φαίνεσθσαι και το μέσα μας μπορεί να «βράζει» ή να «κλαίει με λυγμούς». Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να δεις τα σκοτάδια σου.
Μόνο όμως όταν αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι μας και δε το φοβηθούμε, θα ανακαλύψουμε την πραγματική χαρά και την αποδοχή του εαυτού μας.
Πρέπει να κάνουμε ειρήνη με το μέσα μας και να θέλουμε να κάνουμε δουλειά με το μέσα μας. Νιώθω ευτυχισμένη που με τον ψυχοθεραπευτή μου δουλεύουμε πολύ την ενσυναίσθηση και με βοήθησε να ανακαλύψω το μέσα μου.
Όλοι μας, είτε έχουμε την καλύτερη ή την χειρότερη οικογένεια, υπάρχει στιγμή που έχουμε ανάγκη να δούμε τον δικό μας εαυτό και να φτιάξουμε τη δική μας προσωπικότητα.
Βλέπουμε παιδιά που μεγαλώνοντας, ενστερνίζονται πρότυπα και καταστάσεις της οικογένειάς τους που δεν τους βοηθούν να εξελιχθούν και καταλήγουμε να έχουμε βία κι εγκληματικότητα μέσα στην κοινωνία μας….
Υπάρχουν παιδιά που για να μην απογοητεύσουν τους γονείς τους ή επειδή τους φοβούνται, κάνουν ό,τι τους πουν και δεν έχουν δική τους προσωπικότητα.
Αυτό μας δείχνει, πόσο χειριστική είναι η ελληνική οικογένεια. Όλο αυτό γίνεται καταπίεση και κάνουν κακό στον εαυτό τους και τους άλλους.
Είναι θέμα κοινωνικό, οικονομικό, συναισθηματικό. Δεν κατάγομαι από πλούσια οικογένεια, αλλά θα λέω πάντα «ευχαριστώ» στους γονείς μου που διάβαζαν, έψαχναν και είχαν ανοιχτούς τους ορίζοντές τους.
Έχεις περάσει και από μία δύσκολη φάση μέχρι να καταφέρεις να κάνεις παιδί. Τι σε δίδαξε όλο αυτό και τι λες σε όλες αυτές τις μητέρες που προσπαθούν εκεί έξω;
Αρχικά να σου πω ότι υπάρχει κόσμος που ακόμη και στα κοινωνικά δίκτυα μου στέλνει ότι κατάφεραν τελικά να κάνουν μωράκι μετά από πολλές προσπάθειες.
Μεγάλη χαρά μου δίνουν. Όταν δεν υπάρχουν παθολογικά αίτια, δεν χρειάζεται μία γυναίκα να κάνει εξωσωματική.
Αγαπηθείτε λίγο παραπάνω με τους συζύγους σας και θα έρθει αυτή η μαγική στιγμή. Με βάλανε να κάνω εξωσωματική χωρίς λόγο και τελικά συνέλαβα τον γιο μου με φυσικό τρόπο.
Μου έλεγαν οι γιατροί ότι δεν θα μπορέσω να κάνω παιδί. Κι έφτασα σε σημείο να το πιστεύω κι εγώ.
Γιατί με τον τρόπο τους με έκαναν να το πιστεύω. Δυστυχώς δεν υπάρχει ενσυναίσθηση και ψυχολογική στήριξη από το προσωπικό, είπε στο Εγώ.
