Πηνελόπη Πιτσούλη: «Ο Γιώργος για μένα είναι η ψυχή μου, τα νιάτα μου, τα παιδιά μου, το στήριγμά μου»

Στο Λοιπόν και στην Ρενέ Σαραντινού μίλησε σε συνέντευξή της η γνωστή ηθοποιός Πηνελόπη Πιτσούλη, η οποία μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στα τραγικά περιστατικά που έχει ζήσει ο σύζυγός της, Γιώργος.

-Τι είναι για σένα ο σύζυγός σου;

Ο Γιώργος για μένα είναι η ψυχή μου, τα νιάτα μου, τα παιδιά μου, το στήριγμά μου, η ελπίδα, νιώθω ότι δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν όσο έχω εκείνον δίπλα μου. Δεν μπορεί να με πειράξει κανείς, γιατί θα πάω στην αγκαλιά του Γιωργάκη μου και θα τα ξεχάσω όλα, τα ξεπερνάω όλα. Μου λέει: “Δεν συναντάς κακούς ανθρώπους, ιδιότροπους και παράξενους. Δέξου την παραξενιά τους, μη δίνεις σημασία, δείξε εσύ την ανωτερότητά σου”, κι έτσι με κάνει να είμαι καλός άνθρωπος.

-Πιστεύεις ότι εκείνος ευθύνεται για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου, αλλά και της συμπεριφοράς σου, καθώς είστε μαζί από μικρά παιδιά;

Ναι… Δεν παρηγορούμε ο ένας τον άλλον, προσπαθούμε να λέμε αλήθειες και να τον προσγειώνουμε, για να είμαστε καλά. Σαφέστατα διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου με την πάροδο του χρόνου. Όταν παντρεύτηκα δεν είχα ψηφίσει ακόμη, η οικογένειά μου φοβόταν τραγικά τον κομμουνισμό, δεν ήθελαν κομμουνιστές γύρω τους. Η μαμά μου έλεγε: “Ο Θεός μας φύλαξε και δεν γίναμε κομμουνιστές”. Ο Γιώργος, ο άντρας μου, είναι προοδευτικός κομμουνιστής, ανένταχτος, αλλά πέρασε όλη τη βιαιότητα, από τους Χίτες, το έζησε στο πετσί του, με τον παππού του που τον σκότωσαν, με τη μάνα του που την πυροβόλησαν μαζί με τη γιαγιά του. Τότε μου εξήγησε, κι αποφάσισα τι θα ψηφίσω, το ΚΚΕ… Ρώτησα ποιον θα ψηφίσω…

-Τι συνέβη με τη μητέρα του;

Η μητέρα του πέθανε 77 ετών, αλλά αναφέρομαι στο παρελθόν, που είχαν δέσει τη μαμά του και τη γιαγιά του πισθάγκωνα και τις πυροβόλησαν. Τις είχαν δέσει με τις κοτσίδες των μαλλιών τους. Ευτυχώς το τραύμα ήταν διαμπερές, καθώς πέρασε από το πλάι της γιαγιάς του και καρφώθηκε στη μάνα του, την πεθερά μου, κι η σφαίρα βγήκε… Όταν ένα παιδί μεγαλώνει με τέτοιες εικόνες, δεν μπορεί ν’ αλλάξει τακτική και να τον πείσει κάποιος ότι αυτοί σήμερα μπορεί να είναι καλοί άνθρωποι. Ένας άνθρωπος του στρατού που είχε αισθήματα τις περιέθαλψε, πήγε στο νοσοκομείο τη μαμά του Γιώργου, όπου έμεινε έναν μήνα.

-Αυτό που μου περιγράφεις συνέβη μπροστά στα μάτια  του;

Βέβαια, μπροστά του έγινε όλο το σκηνικό. Επειδή είχαν πει ότι οι γιοι του παππού του ήταν προοδευτικοί, μπήκαν στο σπίτι, όταν τους είδαν να έρχονται αυτοί που “έδειχναν με το δάχτυλο”, ο παππούς του είπε να πάνε κάτω στο υπόγειο… “θα μείνω εγώ επάνω και θα τους πω ότι δεν είναι κανείς εδώ”. Όταν μπήκαν αυτοί μέσα, ο παππούς είπε ότι: “Όλη η οικογένεια ανέβηκε στο βουνό” και τότε του απάντησαν: “Αφού ανέβηκαν στο βουνό, τότε να έρθουν να σε μαζέψουν” και τον σκότωσαν, τον πυροβόλησαν, ενώ το αίμα έσταζε από τις σανίδες κάτω στο υπόγειο και το έβλεπαν όλοι… Έπειτα ανέβηκαν επάνω το πρωί και τον βρήκαν ξε-ματωμένο. Αυτό το παιδί μπορεί να γίνει τώρα φασίστας; Δε γίνεται… Ήμουν πολύ τυχερή που έχω τον Γιώργο δίπλα μου, γι’ αυτό κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια…