Πηνελόπη Τσιλίκα – Σιωπηλός Δρόμος: «Η αινιγματικότητά της Θάλειας και το παρελθόν της ήταν αυτά που μου κίνησαν πρώτα το ενδιαφέρον»

Η Πηνελόπη Τσιλίκα περιγράφει την Θάλεια του Σιωπηλού Δρόμου. Η αυτοκαταστροφική φιγούρα που προσπαθεί να βρει την αποδοχή που στερήθηκε, είναι το μοιραίο πρόσωπο της πλοκής.

Πηνελόπη Τσιλίκα – Σιωπηλός Δρόμος: «Η αινιγματικότητά της Θάλειας και το παρελθόν της ήταν αυτά που μου κίνησαν πρώτα το ενδιαφέρον»

Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στον «Σιωπηλό δρόμο»;
Με τον Βαρδή Μαρινάκη, τον σκηνοθέτη του σίριαλ, είχαμε ξανασυνεργαστεί στην τελευταία του ταινία, το “Ζίζοτεκ”, και πριν από περίπου έναν χρόνο μού μίλησε για ένα τρομερό σενάριο που είχε έρθει στα χέρια του, για μια σειρά που προδιαγραφόταν υπέροχη. Και πράγματι το σενάριο της Μελίνας και του Πέτρου είναι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει ποτέ και είμαι πραγματικά ευτυχής που έχει δημιουργηθεί μια ομάδα ηθοποιών και συντελεστών οι οποίοι, εκτός από πολύ ταλέντο, έχουν και μεγάλη αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, πίστη ο ένας στον άλλον και την ελευθερία να παίξουν και να δημιουργήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Νομίζω θα έλεγα “ναι” σε αυτή τη δουλειά ακόμα και αν τα θέατρα ήταν ανοιχτά.

Τι σας αρέσει στον ρόλο της Θάλειας;

Η αινιγματικότητά της και το παρελθόν της ήταν αυτά που μου κίνησαν πρώτα το ενδιαφέρον γι’ αυτή. Με έκαναν να θέλω να την καταλάβω. Είναι μια κοπέλα με “επιβαρημένο ιστορικό”, που στο παρελθόν επέλεξε τη φυγομαχία και την απόδραση από τα τραύματά της, εξ ου και η φυγή της σε μια άλλη πόλη, εξ ου και η εξάρτησή της από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Η Θάλεια προτιμούσε να ξεχάσει παρά να θυμηθεί και να αντιμετωπίσει. Τώρα την ξανασυναντάμε τη στιγμή που διεκδικεί την ωριμότητά της, και τα πράγματα τη φέρνουν σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή, οπότε παλεύει για να μη λιποτακτήσει, αλλά να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου. Η ματιά της, ο τρόπος που παρατηρεί τα πράγματα, το τι σκέφτεται πριν μιλήσει τελικά, η διαδρομή της προς αυτή τη διεκδίκηση, με βήματα μπρος και πίσω, όπως συμβαίνει και στη ζωή μας, ήταν από τα πρώτα πράγματα που με απασχόλησαν στην προσέγγιση της Θάλειας.

Μπορεί η απόρριψη του πατέρα της να την έχει κάνει να φέρεται έτσι;
Σίγουρα έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Όλοι θέλουμε αγάπη και αποδοχή από τους γονείς μας. Όταν δεν τα παίρνουμε, προκαλούνται πολλά προβλήματα, όπως συνέβη στην περίπτωση της Θάλειας.

Έχετε κοινά στοιχεία με τον ρόλο;
Δεν θα το έλεγα εκ πρώτης όψεως… Αλλά έχω περάσει τόσο χρόνο μαζί με τη Θάλεια, που τη θεωρώ κατά κάποιον τρόπο φίλη μου, και οι φίλοι επηρεάζουν ο ένας τον άλλον.

Βρίσκετε ελαφρυντικά για τη συμπεριφορά της;

Ότι ποτέ, ούτε στο αυτοκαταστροφικό της παρελθόν, δεν είχε κακές προθέσεις. Ήταν τραυματισμένη και αδύναμη να αντιμετωπίσει το τραύμα της εκείνη τη στιγμή.

Ο Μιχάλης επιστρέφει στη ζωή της Θάλειας. Μπορεί να την μπλέξει στην υπόθεση της απαγωγής ή έχει μάθει πια να φυλάγεται;
Η Θάλεια δεν έχει ιδέα ότι ο Μιχάλης εμπλέκεται στην απαγωγή. Γι’ αυτήν είναι ο παλιός της φίλος, ένας σύντροφος, ένας άνθρωπος με τον οποίο αγαπήθηκαν στις πιο δύσκολες στιγμές της. Είναι ο τελευταίος άνθρωπος από τον οποίο η Θάλεια θα φυλαγόταν.

Η Θάλεια είναι το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας Καρούζου. Σας έχει τύχει ποτέ να νιώθετε έξω από τα νερά σας, κάπως παρείσακτη;
Έξω από τα νερά μου ναι, πολλές φορές, σε καινούρια και άγνωστα περιβάλλοντα, ας πούμε.

Ο «Σιωπηλός δρόμος» βάζει και πάλι το MEGA για τα καλά στην ποιοτική μυθοπλασία. Πόσο σημαντικό είναι για την ελληνική τηλεόραση να έχει μυθοπλασία;
Πάρα πολύ και είναι ένα ευτύχημα που το MEGA πήρε το ρίσκο να επενδύσει σε κάτι σαν τον “Σιωπηλό δρόμο” και που αυτό το ρίσκο αποδίδει στα μάτια του κόσμου, που τον αγάπησε.

Τις «Άγριες μέλισσες» τις έχετε παρακολουθήσει;
Ναι, και θαύμασα το σενάριο της Μελίνας και του Πέτρου, τη ματιά του Λευτέρη Χαρίτου και την υποκριτική πολλών συναδέλφων σε ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα. Είπε στο Τηλέραμα.