Πόπη Τσαπανίδου: ΄΄Ξαναξύπνησε ο φόβος, ίσως να μην αντέξω..΄΄- Το σπαρακτικό μήνυμά της

“Σήμερα όμως…Ξαναξύπνησε ο φόβος. Δεν θέλω να κάνω ένα χρόνο να δω τις κόρες μου. Ίσως να μην αντέχω κιόλας. Δεν ξέρω!”Με αυτά τα λόγια η Πόπη Τσαπανίδου εκφράζει την δική της κραυγή, αγωνίας για τις επιπτώσεις της πανδημίας στη ζωή της, καθώς, όπως έγραψε στο ipop αναρωτιέται πότε θα μπορέσει να ξαναδεί τα παιδιά της, από κοντά, τα οποία βρίσκονται στο εξωτερικό και σπουδάζουν και συγκεκριμένα στην Ολλανδία.

Στο loch down πριν από λίγους μήνες η Πόπη Τσαπανίδου έκανε επτά ολόκληρους μήνες να δει τα παιδιά της που ζουν εκτός Ελλάδας και όταν τα είδε μετά από τόσο καιρό, όπως αποκαλύπτει, ξέσπασε σε κλάματα. Διαβάστε παρακάτω την ανάρτησή της:

«Μου είπαν οι κόρες μου που ζουν εκεί, πως στην Ολλανδία σκέφτονται σοβαρά, να κλείνουν εστιατόρια, καφέ και μπαρ στις 10 το βράδυ! Γιατί ξέφυγαν τα κρούσματα και εκεί, με αποτέλεσμα να αποφασιστούν πιο δραστικά μέτρα.

Βέβαια οι Ολλανδοί στην πλειοψηφία τους, υιοθετούν και εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους τις οδηγίες της πολιτείας, γιατί την εμπιστεύονται!

Δεν υπάρχουν όρθιοι μέσα σε καταστήματα εστίασης. Κρατούν αποστάσεις ακόμα και μέσα στα πάρκα που πηγαίνουν για άθληση και η τηλεργασία είναι σε εφαρμογή από τον περασμένο Μάρτιο χωρίς διακοπή. Τι φταίει λοιπόν για την αύξηση των κρουσμάτων; Πού να ξέρω ρε παιδιά (απάντηση σε όσους περίμεναν απάντηση από εμένα) Ίσως οι τουρίστες. Γι’ αυτό και σκέφτονται να κλείσουν τα σύνορα της χώρας και να μην επιτρέπουν ταξίδια από και προς το Άμστερνταμ την Χάγη και το Ρότερνταμ!

Σκέφτηκα πως μπορεί μέχρι την επόμενη άνοιξη να μην καταφέρω να δω τα παιδιά μου και για κάποιο λόγο ένοιωσα τον πόνο των ανθρώπων περασμένων δεκαετιών που μετανάστευαν και δεν μπορούσαν να δουν τους δικούς τους λόγω απόστασης και κόστους.

Φυσικά στην παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινότητα και στην ενωμένη Ευρώπη, το να μένεις σε μια βόρεια χώρα, είναι απλώς 3 ώρες με το αεροπλάνο και εισιτήριο από 150 €! Έλα όμως που στον καιρό της πανδημίας, μοιάζει με μετανάστευση στην Αμερική τη δεκαετία του ’50. Κι είναι δύσκολο να μην έχεις την επιλογή να δεις και να αγκαλιάσεις την οικογένειά σου. Είναι σκληρό. Είτε μιλάμε για μέλη που ζουν σε άλλη χώρα με «κλειστά σύνορα» είτε για παππούδες που μπαίνουν καραντίνα στο σπίτι τους.

Θυμάμαι πως όλο το διάστημα του lock down, ήμουν ψύχραιμη, ήρεμη και περνούσα γεμάτες ημέρες μόνη στο σπίτι μιλώντας με την οικογένεια μέσω skype. Την ημέρα όμως που πήγα στο αεροδρόμιο να παραλάβω την κόρη μου που έφτασε από το εξωτερικό, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.

Σχεδόν με λυγμούς. Συνειδητοποίησα τότε πως το σοκ της πανδημίας δεν με είχε αφήσει να αντιμετωπίσω τα συναισθήματά μου. Την έλλειψη των δικών μου. Τον φόβο του τι συμβαίνει. Την αγωνία για το πώς θα είναι η ζωή μας αύριο. Την μοναξιά της καραντίνας. Την έκπληξή μου για τον κόσμο μας που αλλάζει ραγδαία και τις ανθρώπινες επαφές που τείνουν να επανακαθοριστούν. Την ημέρα λοιπόν που είδα το παιδί μου για πρώτη φορά μετά από 7 μήνες, όλα αυτά τα συναισθήματα ξέσπασαν. Και έκλαψα. Και τα παραδέχτηκα. Και ηρέμησα. Και πήγαμε παρακάτω!

Σήμερα όμως… Ξαναξύπνησε ο φόβος.
Δεν θέλω να κάνω ένα χρόνο να δω τις κόρες μου.

Ίσως να μην αντέχω κιόλας. Δεν ξέρω!

Αυτό που σίγουρα θέλω και γω, είναι να τελειώνουμε με τον κορονοϊό. Να ξαναγυρίσουμε στη φυσιολογική -όσο φυσιολογική- ζωή είχαμε!

Και ναι! Καταλαβαίνω τους νέους που θέλουν να βγουν και να ζήσουν τη ζωή τους! Αυτή είναι η φύση τους. Να κοινωνικοποιούνται, να φλερτάρουν, να παρτάρουν και να είναι γενικώς loud! Και μακάρι να είχα μια λύση να προτείνω. Μια λύση, που θα επιτρέψει να τα κάνουν όλα αυτά και να μην τρέχει κάστανο. Δεν έχω».