Ρένια Λουϊζίδου:«Πιστεύω ότι οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας θα είναι χειρότερες από την ίδια την πανδημία»

To «Enjoy» και η Μαρία Ανδρέου λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά πίνουν τον… «Καφέ της Χαράς» με τη Ρένια Λουιζίδου, τη δημοφιλή ηθοποιό, που υποδύεται μοναδικά μια ηρωίδα την οποία λάτρεψε το τηλεοπτικό κοινό στο ομώνυμο σίριαλ του ΑΝΤ1, το «Καφέ της Χαράς», τη φοβερή πρωτευουσιάνα Χαρά.

Κυρία Λουιζίδου, πώς είναι αυτές οι γιορτές για εσάς;

Τι να σας πω, πολύ πρωτόγνωρο το συναίσθημα. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της θαλπωρής και όταν δεν μπορείς να μοιραστείς αυτές τις στιγμές με τους φίλους και τους συγγενείς σου είναι στενόχωρο. Ως άνθρωπος είμαι πολύ σπιτόγατος. Δηλαδή μου αρέσει αυτό που λένε «δουλειά – σπίτι», δεν μου αρέσει να διασκεδάζω πολύ έξω. Αλλά, ρε παιδί μου, αυτή η καραντίνα κράτησε πάρα πολύ και δεν ξέρουμε και πότε θα τελειώσει, καθώς η άνοιξη, οπότε βγαίνουμε σε υπαίθριους χώρους και δεν μαζευόμαστε σε κλειστούς, μου φαντάζει πολύ μακριά. Εχει κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο ένας φόβος που δεν ξέρουμε πώς θα τον αποτινάξουμε από πάνω μας, αν και για μένα η φτωχοποίηση και η πείνα που θα μας χτυπήσει την πόρτα το 2021 με αγχώνει πιο πολύ από την ασθένεια. Πιστεύω ότι οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας θα είναι χειρότερες από την ίδια την πανδημία. Στην πρώτη καραντίνα, που κράτησε 2,5 μήνες, δεν μου φάνηκαν τα πράγματα τόσο δύσκολα, αν και δεν πήγαινα στη δουλειά. Κάθισα στο σπίτι με την οικογένεια και μετά ήρθε το καλοκαίρι, που σου αλλάζει με τη μια την ψυχολογία και τη διάθεση. Τώρα, στη δεύτερη καραντίνα -αν και έχουμε τηλεοπτικά γυρίσματα, διακόπηκαν λόγω εορτών και θα αρχίσουμε ξανά-, μακαρίζω τον εαυτό μου που πηγαίνω στη δουλειά μου. Γιατί όταν ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου έναν βαρύ χειμώνα βλέπεις φως στο τούνελ τον Απρίλιο. Βλέπεις έναν μακρύ δρόμο και, κακά τα ψέματα, δεν έχουμε και πολλές αντοχές. Οι Ελληνες πριν από την πανδημία, που πλέον τη ζει όλη η ανθρωπότητα, είχαμε τραβήξει έναν γολγοθά δέκα ετών βαριάς οικονομικής κρίσης, με χιλιάδες καταστήματα κλειστά και μεγάλη ανεργία. Ασπρη μέρα δεν έχει ξημερώσει. Ο καθένας κάθεται πλέον στο σπίτι του και μέσα στην απομόνωσή του κάνει την ενδοσκόπησή του. Τελικά, τα πιο πολύτιμα αγαθά είναι η υγεία και η δουλειά.

Αυτό εύχεστε για το 2021;

Ναι, με όλη μου την καρδιά σε όλους τους ανθρώπους: Υγεία, δουλειά και ειρήνη. Δεν είναι δεδομένη ούτε η υγεία ούτε η εργασία. Πλέον το έχουμε συνειδητοποιήσει πολύ ακριβά και με πολύ μεγάλο τίμημα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ιεραρχήσει σωστά πλέον τις ανάγκες του. Η γενιά μας το συνειδητοποίησε με τον πιο βάρβαρο τρόπο, με μια πανδημία, που συμβαίνει ιστορικά μία φορά στα εκατό χρόνια. Ο Covid-19 είναι εδώ για όλους μας, ηλικιωμένους, νέους, φτωχούς, πλούσιους, διάσημους, μορφωμένους, δεν κοιτάει τάξεις, θρησκείες, κοινωνικά αξιώματα, δεν κάνει κάνει διακρίσεις και βάζει σε κίνδυνο τις ζωές όλων των ανθρώπων στο πλανήτη. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα είμαι ολιγαρκής στην ευχή μου: Θα ευχηθώ το 2021 να μην είναι σαν το 2020 και το 2020 να φύγει από πάνω μας όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μετράω αντίστροφα για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Μου άρεσε αυτή η λέξη που χρησιμοποιήσατε, συνειδητοποίηση, έρχεται μέσα από βαθιά αυτοκριτική, ενσυναίσθηση…

Ξέρετε κάτι; Αυτή πανδημία έβαλε τους ανθρώπους και ειδικά εμάς τους Ελληνες (που δεν δρούμε πολύ συλλογικά ή με κοινωνική ευθύνη, και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που οδηγούμε στην άσφαλτο μέχρι το πώς φερόμαστε στο περιβάλλον, που χτίζουμε και τις συνέπειες που λουζόμαστε μετά από μια φυσική καταστροφή) να δράσουμε με μεγαλύτερη συνείδηση. Τι εννοώ… Στην πανδημία καταλάβαμε ότι μπορούμε να είμαστε ο καθένας μας και χωρίς να το ξέρουμε ο φορέας του κακού. Αυτό μάς φρίκαρε ως ιδέα και δεν πήγαμε να συναντήσουμε τους γονείς μας, τους φίλους μας. Ο καθένας μας λέει: «Και αν εγώ γίνω η αιτία για να κολλήσω τον άλλο, είμαι πιθανό κρούσμα, γιατί να γίνω η αιτία να πεθάνει ο άλλος;» Πάντως εγώ βλέπω ανθρώπους με μάσκες και με αποστάσεις.

Μετράτε αντίστροφα για το «Πάει ο παλιός ο χρόνος»;

Το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς δεν θα είναι κανονικό, όμως… Λατρεύω τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, γιατί είναι χαρούμενες γιορτές, γιατί είναι μέσα στον χειμώνα και βγάζουν πολλή ζεστασιά: Δώρα, στολίδια, φαγητά, γλυκά στο τραπέζι. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι οι γιορτές των παιδιών. Είναι για τα παιδιά και τα ζουν καλύτερα όσοι έχουν παιδιά μέσα στο σπίτι τους, αλλά και εκείνοι που έχουν ακόμη ένα παιδί μέσα τους, μια παιδική ψυχή. Τα κάλαντα αυτοί που έχουν παιδιά θα τους τα πουν από δωμάτιο σε δωμάτιο, γιατί από πόρτα σε πόρτα δεν επιτρέπεται φέτος… Παράξενο να μην ακούσεις «Το Αϊ-Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία». Μιλάμε ότι είμαστε πρωταγωνιστές σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μας έκλεψαν τα κάλαντα… Η ζωή μας σε παύση.

Θα κάνετε το εμβόλιο;

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Και επειδή δεν έχω αποφασίσει ακόμη και δεν έχω ενημερωθεί όπως πρέπει από την Πολιτεία και τους γιατρούς, δεν θα ήθελα να τοποθετηθώ δημοσίως, ώστε να μην επηρεάσω κάποιον λανθασμένα. Για το εμβόλιο πρέπει να τοποθετηθεί η επιστημονική κοινότητα πολύ επίσημα, πολύ συγκεκριμένα. Προς το παρόν, το σκέφτομαι με προβληματισμό και νιώθω ότι έχω ακόμη λίγο χρόνο για να δω πώς θα λειτουργήσει στις άλλες χώρες, όπου εμβολιάστηκαν πριν από εμάς. Αλλά περιμένω μεγαλύτερη ενημέρωση από την ελληνική Πολιτεία. Πάντως, δεν σημαίνει -από ό,τι έχω καταλάβει- ότι, επειδή θα κάνουμε το εμβόλιο, θα μπούμε και σε μια κανονικότητα. Τις μάσκες θα τις φοράμε, θα κρατάμε αποστάσεις και όταν εμβολιαστεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα μιλάμε για ανοσία της αγέλης, δηλαδή -από ό,τι έχω καταλάβει- από το καλοκαίρι και μετά. Αυτά τα επιστημονικά θέματα δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε έτσι εύκολα, δεν έχουμε το κατάλληλο επίπεδο, δεν είμαστε γιατροί. Αυτή η υγειονομική κρίση είναι τόσο μεγάλη, που φαντάζει σαν πόλεμος. Δεν θέλω να το συγκρίνω με τον πόλεμο, αυτό είναι το ταβάνι της δυστυχίας. Αλλά και ένας άσχετος μπορεί να καταλάβει ότι όλο αυτό που περνάμε ετοιμάζει την ανθρωπότητα για το επόμενό της βήμα.

Και όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα η Ελλάδα τα περνάει μαζί με τις απειλές των Τούρκων…

Πρέπει σε αυτές τις εποχές και καθώς θα γιορτάσουμε και 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να καταλάβουμε τη δυναμική αυτής της χώρας και να διαχειριστούμε το βάρος της Ιστορίας μας. Είναι μια ψευδαίσθηση ότι την Ελλάδα τη βοηθούν οι Μεγάλες Δυνάμεις. Η Ιστορία έχει δείξει το αντίθετο: Οι Μεγάλες Δυνάμεις σκέφτονται τα δικά τους συμφέροντα. Οι Ελληνες μεγαλουργούν όταν είναι μαζί σαν μια ψυχή, δεν περιμένουν τη σωτηρία από τους συμμάχους και όταν αγωνίζονται με πυγμή για τα στοιχειώδη, όπως το δίκιο. Είδατε να υπάρχουν κυρώσεις στην Τουρκία, που αλωνίζει στο Αιγαίο, από την Ε.Ε.; Είδατε κυρώσεις στην Ουγγαρία, που ύψωσε τα τείχη της στους πρόσφυγες;

Μιλήσατε πριν για μεγάλη οικονομική κρίση. Στο θέατρο τι γίνεται;

Μας πήραν το κεραμίδι από το κεφάλι. Οι ηθοποιοί είμαστε μια παράξενη κάστα ανθρώπων, που αυτή τη δουλειά δεν την κάνουμε μόνο για επιβίωση, είναι τρόπος έκφρασης, την αγαπάμε πολύ. Μας φαίνεται πολύ παράξενο που απαγορεύεται το θέατρο, γιατί κρούσμα δεν υπήρξε σε καμία θεατρική σκηνή. Δεν προέκυψε, δεν διαπιστώθηκε. Υπάρχει θερμομέτρηση, μάσκα, κενά καθίσματα… Στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ο ένας πάνω στον άλλον και στο θέατρο, που είναι στατικό και με απόσταση, υπάρχει θέμα; Ακόμη και στην εστίαση θα βγάλεις τη μάσκα σου για να φας, στο θέατρο δεν θα τη βγάλεις καθόλου, δεν θα κινηθείς… Δεν ξέρω γιατί οι γιατροί έκλεισαν τα θέατρα. Ισως γιατί για να φτάσεις στο θέατρο θα πρέπει να πάρεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς, άρα ακόμη μία μετακίνηση; Στο σκεπτικό αυτό κινείται ίσως και το κλείσιμο των σχολείων. Δυστυχώς, μια χαμένη χρονιά και για τους μαθητές. Εκπαίδευση στο σπίτι; Ανέφικτο. Πόσες οικογένειες έχουν τέσσερα λάπτοπ στο σπίτι τους, με τους γονείς σε τηλεργασία και τα παιδιά σε τηλεμάθημα; Χαμένος χρόνος, βάρβαρη διαδικασία να κάνεις μάθημα μέσα από το κινητό της μητέρας σου και να διακόπτεται το μάθημα όταν καλούν τους γονείς σου. Μπράβο στους γονείς και τους μαθητές για την υπομονή τους. Τι να λέμε τώρα, ζούμε πρωτόγνωρα πράγματα, έχουμε εκπλαγεί όλοι, όπως όταν ακούμε για τις μεταλλάξεις του κορωνοϊού και δεν ξέρουμε όταν θα επιστρέψουμε σε αυτήν την κανονικότητα αν ψυχολογικά θα είμαστε OK και αν από όλο αυτό το λουκέτο στην αγορά πόσα εστιατόρια, μαγαζιά, θέατρα θα σταθούν όρθια και θα επιβιώσουν.

Την περιμένατε αυτή την επανέναρξη, με τι συναισθήματα;

Περιμένω την αλλαγή, με ενδιαφέρον. Να σας πως ότι είμαι αισιόδοξη, θα πω ψέματα. Τουλάχιστον θα φύγουμε από αυτήν την τηλεζωή. Είμαστε όλοι μας βουτηγμένοι στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση. Θέλω την αληθινή ζωή, όχι την εικονική. Σήμερα, που έχει συννεφιά, κρύο και πάει να ψιλοβρέξει, είμαστε στον Υμηττό, στο βουνό για άσκηση, βόλτα, πόσοι άνθρωποι. Υπό κανονικές συνθήκες θα ήμουν εγώ και ο σκύλος μου με αυτή την παγωνιά. Και να που η καραντίνα έκανε τους ανθρώπους να πάρουν τα βουνά. Τρελάθηκαν οι άνθρωποι μέσα στο σπίτι και έχουν αρχίσει όλοι το περπάτημα. Αυτό θετικό είναι, ελπίζω να μας μείνει ως συνήθεια.

Στον αντίποδα της πρώτης καραντίνας, εσείς στη δεύτερη έχετε το «Καφέ της Χαράς» και με πολύωρα γυρίσματα. Καλή χρονιά το 2020 για την ελληνική μυθοπλασία: «Άγριες Μέλισσες», «Κόκκινο ποτάμι», «Καφέ της Χαράς», «Αγγελική», ωραίες σειρές… Τι σας έκανε να πείτε το μεγάλο «ναι» σε μια σειρά που επέστρεψε στη μικρή οθόνη έπειτα από δεκατέσσερα χρόνια;

Μα, θα έλειπε ο Μάρτης από τη Σαρακοστή; Γίνεται να λείπει η Χαρά από το «Καφέ της Χαράς»; Τα είχαμε συζητήσει με τον Χάρη Ρώμα και την Αννα Χατζησοφιά και τους είχα ξεκαθαρίσει ότι, αν ο ΑΝΤ1 ενέκρινε την επαναφορά του «Καφέ της Χαράς», θα ήμουν παρούσα. Ξέρετε κάτι, το «Καφέ της Χαράς» κράτησε από το 2003 έως το 2006. Οταν συναντηθήκαμε στα γυρίσματα ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Ναι, όλοι μας έχουμε αλλάξει εμφανισιακά, αλλά αυτό που νιώσαμε αυτά τα τρία χρόνια στον πρώτο κύκλο του «Καφέ της Χαράς» δεν είχε αλλάξει στο ελάχιστο. Είχαμε δεθεί σε αυτό το σίριαλ τόσο πολύ, που δρούσαμε για τρία χρόνια σαν οικογένεια. Αυτή η οικειότητα, λοιπόν, δεν έχει χαθεί. Αμέσως μας βγήκε αυθόρμητα, ως συλλογική μνήμη.

Το κοινό περίμενε πώς και πώς την επιστροφή σας. Η θεαματικότητα του δεύτερου κύκλου, και απέναντι σε σκληρό ανταγωνισμό, είναι κάτι το ασύλληπτο. Πώς το εξηγείτε αυτό;

Γιατί, πολύ απλά, αυτή η σειρά δεν είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της. Για να ολοκληρώσει τον κύκλο της, ο κόσμος θέλει μαζί τη Χαρά και τον Περίανδρο Πώποτα. Η πρωτευουσιάνα και ο δήμαρχος δεν είναι μόνο δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Δεν έχουν μόνο διαφορετικούς χαρακτήρες, αλλά και κοσμοθεωρίες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, αλλά δεν ξέρω πώς αυτό μπορεί να είναι εφικτό στη διάρκεια του χρόνου και σε έναν γάμο. Ο κόσμος τούς θέλει μαζί, θέλει να τα ξαναφτιάξουν, δεν θέλει χωρισμό, άσχημο φινάλε. Το κατανοώ, γιατί μιλάμε για μεγάλο έρωτα.

Σπάνιοι τέτοιοι έρωτες, ακόμη και τηλεοπτικοί…

Ναι, γιατί ο Πώποτας και η Χαρά είναι συγκρουσιακό ζευγάρι. Πιο νέοι ήταν ακόμη πιο εριστικοί και οι δυο, γιατί τους ήταν ακατόρθωτο να αντιμετωπίσουν την έλξη και τη χημεία που είχαν, και αυτούς τούς τρέλανε, καθώς η φιλοσοφία ζωής που είχαν ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη. Τώρα πλέον η Χαρά και Περίανδρος συναντιούνται σε πιο ώριμη ηλικία, ξέρουν τα λάθη τους, είναι πιο «μαλακοί» στη συμπεριφορά, αλλά υπάρχει άλλο ζήτημα: Τα παιδιά τους είναι ερωτευμένα… Και πώς πάει ένα γονιός κόντρα στο παιδί του; Πόσο να σαμποτάρουν τον έρωτα του Μανωλάκη και της Βάλιας; Από την άλλη, τα παιδιά τους γνωρίζουν τον παράφορο έρωτα των γονιών τους και αν δουν ξανά τη σπίθα να ανάβει, δεν θα τους δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία; Στο κάτω κάτω, και ηλικιακά να το πάρεις, αυτή μπορεί να είναι η τελευταία τους ευκαιρία για την προσωπική τους ευτυχία. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα γίνει… Ολα είναι μοίρα, όλα είναι δρόμος.

Ο κόσμος όμως θα αποκαρδιωθεί, αν δεν σας δει ξανά μαζί…

Το ξέρω (γέλια). Ο κόσμος το έχει αγαπήσει αυτό το ζευγάρι, με τα καλά του και τα άσχημά του. Πολύ ισχυρές προσωπικότητες η Χαρά και ο Περίανδρος και πολύ διαμορφωμένες. Στον δρόμο, όταν με βλέπανε το καλοκαίρι, μου λέγανε: «Γιατί παιδεύεις αυτόν τον άνδρα; Ελα μωρέ, δώσε τόπο στην οργή, είναι λίγο νευρικός, αλλά σου είναι πιστός». Το τάξη και ηθική του Πώποτα, αυτό το ατσάλινο, το σκληρό, το συντηρητικό, δεν είναι και εύκολο πράγμα στην καθημερινότητα. Η Χαρά, ωστόσο, αυτό το οπισθοδρομικό του Πώποτα σε σχέση με τις γυναίκες, δηλαδή να τις προστατεύει, να «βάζει πλάτη», να μπαίνει μπροστά, δεν το έχει βρει κάπου αλλού και το εκτιμά πολύ. Αν και η ίδια είναι σουρλουλού, αναλογίζεται και σέβεται ότι αυτός ο άνδρας ξέρει να προστατεύει μια γυναίκα. Είναι άνδρας παλιάς κοπής. Και της Χαράς τής λείπουν η σταθερότητα, η πίστη, η φροντίδα, ο λόγος-συμβόλαιο, η τιμιότητα, με λίγα λόγια μια σοβαρή προσωπικότητα, γιατί έπεφτε όλο σε άνδρες προβληματικούς, που «δεν τιμούσαν τα παντελόνια τους». Η Χαρά ως γυναίκα έχει φάει πολλές αποτυχίες και απορρίψεις προσωπικές. Ο Περίανδρος είναι φωνακλάς, αλλά μπορεί να στηριχτεί επάνω του. Συγγνώμη, αυτό δεν το λες και λίγο πράγμα; Από την άλλη, η Χαρά μπορεί να είναι λίγο τρελή, μοντέρνα, στον αντίποδα του Περίανδρου, αλλά είναι καλής ψυχής άνθρωπος, έξω καρδιά, ευαίσθητη και αγωνίστρια. Αυτά τα βλέπει ο Πώποτας, δεν είναι χαζός.

Πώς σας φαίνεται που μαζί με την καλή ελληνική μυθοπλασία υπάρχει και πολύ ριάλιτι φέτος;

Από ό,τι θυμάμαι, αυτό έχει γίνει δύο με τρεις φορές ακόμη στην ελληνική τηλεόραση. Κύκλος είναι. Το «Big Βrother» υπήρξε και στο παρελθόν και πάλι βγήκε στη φόρα. Μια μόδα είναι τα ριάλιτι, που σταματά όταν κουράζει και ξεκινά ξανά. Το θέμα για μένα πάντα είναι η δοσολογία. Δηλαδή, OK να υπάρχουν προγράμματα για όλα τα γούστα, αλλά πόση δόση από ριάλιτι και πόση από μυθοπλασία; Με τι αισθητική, με ποια κλίμακα, για πόση ώρα; Ας πούμε, εγώ δεν μπορώ να δω ριάλιτι πρόγραμμα, γιατί δεν έχει σενάριο και αυτό δεν με κρατάει. Δεν είναι του γούστου μου. Υπάρχουν και ριάλιτι με σενάριο και αυτά είναι ακόμη πιο κακά, γιατί παρακολουθείς εν γνώση σου κάτι ψεύτικο. Με λίγα λόγια, όλα καλά είναι, αλλά να προσέξουν οι σταθμοί τη δοσολογία.

Ο τηλεθεατής έχει ευθύνη πάνω σε αυτό που βλέπει;

Ναι. Γιατί ο τηλεθεατής κρατάει το τηλεκοντρόλ. Οταν επιλέγεις να δεις ένα πρόγραμμα με έναν άνδρα που θα επιλέξει αυτήν που θα παντρευτεί στον 21ο αιώνα ανάμεσα σε 26 γυναίκες και έχει συναισθήματα για τις περισσότερες και φιλάει τις περισσότερες, καταλαβαίνεις ότι συνειδητά χάνεις τον καιρό σου και τον χρόνο σου. Δεν έχει νόημα όλο αυτό, κάποιος σε κοροϊδεύει… Υπάρχει πάντα η επιλογή προς το καλύτερο και όχι η εύκολη τροφή, τα «σκουπίδια».

Θα τα καταφέρουμε;

Η επιβίωση είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει πολλά πράγματα, αρκεί να επιβιώσει.