Συντάκτης: Newsroom
21 Αυγούστου 2022 20:28
Από την
ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ
Ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός μίλησε στην «Espresso» το 2017, για το ξεκίνημά του στη μουσική και τους θρυλικούς Poll, την ιστορική επανένωσή τους, που… έκλεισε το Κολωνάκι, και τις sold out εμφανίσεις του 
με το «Το πρώτο μας πάρτι» του Μάκη Δελαπόρτα. Μεγάλο μέρος της κουβέντας μας μονοπωλούν και η υπέροχη οικογένεια που έχει δημιουργήσει με τη γυναίκα του Αμαλία, τα τρία παιδιά τους, αλλά και ο σύντροφος της κόρης του Ιλένια Δημήτρης Ουγγαρέζος, για τον οποίο έχει να πει μόνο τα καλύτερα!
Πού γεννηθήκατε;
Είμαι γέννημα-θρέμμα Κυψελιώτης. Εκεί πήγα και σχολείο, εκεί ήταν όλες μου οι παρέες, τα πρώτα μου σκιρτήματα αλλά και τα πρώτα συγκροτήματα. Από τότε χρονολογείται και η γνωριμία μου με τον Κώστα Τουρνά, με τον οποίο φτιάξαμε αργότερα τους Poll. Είχαν προηγηθεί βέβαια και άλλα συγκροτήματα την περίοδο που ήμασταν μαθητές.
Τι θυμάστε πιο έντονα από τους γονείς σας;
Η μητέρα μου, η Μαρίνα, ασχολιόταν με τα οικιακά και ο πατέρας μου, που ήταν Αγγλος, λεγόταν Ρόι. Μετά τα 6 χρόνια μου έφυγε για την Αφρική, γιατί τον είχαν προσκαλέσει τα αδέρφια του και χώρισε από τη μητέρα μου. Οπότε τον είδα πια μεγάλος, μετά τα 17-18. Τελειώνοντας το γυμνάσιο πήγα στην Αφρική, όπου έμεινα δυόμισι χρόνια, έκανα εκεί τη στρατιωτική θητεία μου και γύρισα, διότι είχαμε στα σκαριά το συγκρότημα των Poll.
Οι γονείς σας στάθηκαν αρωγοί ή σας απέτρεψαν από τη δημιουργία του συγκροτήματος;
Ο πατέρας μου αντέδρασε έντονα, γιατί του το ανακοίνωσα ενώ βρισκόμουν στην Αφρική. Του είπα ψέματα ότι είχα δώσει εξετάσεις και είχα περάσει σε μια κρατική σχολή για ιπτάμενος μηχανικός κι ότι έπρεπε να φύγω. Οταν το έμαθε, μου είπε ότι δεν θα ξαναμιλούσαμε, αλλά ύστερα από χρόνια παραδέχτηκε ότι είχα δίκιο τελικά που έφυγα και μου ζήτησε συγγνώμη. Αυτός ήταν ο πατέρας μου.
Σας αποκαλούσαν Beatles της Ελλάδας…
Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μια τέτοια σύγκριση, όμως ήμασταν ένα πρωτοποριακό συγκρότημα, που άλλαξε τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Δουλεύαμε με κομμάτια δικά μας και όχι με διασκευές στις οποίες βασίζονταν τα ελληνικά συγκροτήματα. Απευθυνόμασταν σε ένα κοινό πιο… ψαγμένο. Ηταν και η εποχή της δικτατορίας τότε, οπότε περνούσαμε και διάφορα μηνύματα. Μας καλούσαν κάθε τόσο στη Γενική Γραμματεία για να μας πουν ν’ αλλάξουμε στίχους ή να τους προσαρμόσουμε, διότι μας έλεγαν ότι περνούσαμε αντιδικτατορικά μηνύματα στη νεολαία.
Θα είχατε και πολλές εκδηλώσεις θαυμασμού…
Δέκα χρόνια μετά, το 1982, κάναμε μια επανένωση των Poll και δώσαμε μια συναυλία στον Λυκαβηττό. Είχαν γεμίσει ο λόφος, το θέατρο και η πλατεία και είχε σταματήσει η συγκοινωνία στο Κολωνάκι. Χρειαστήκαμε βοήθεια για να μπορέσουμε να περάσουμε από όλον αυτόν τον κόσμο. Κάναμε 20 λεπτά ν’ ανέβουμε στη σκηνή. Ηταν μια εκπληκτική βραδιά! Κρατάμε τις καλές στιγμές… Με τον Κώστα Τουρνά τα λέμε έξι φορές την εβδομάδα, με τον Σταύρο (σ.σ.: Λογαρίδη) πιο αραιά, αλλά εξακολουθεί το συγκρότημα να είναι στην καρδιά μας και να αποτελεί κομμάτι της ζωής μας.
Πώς καταφέρατε να έχετε μια τόσο ισορροπημένη προσωπική ζωή;
Οφείλεται στην Αμαλία, τη γυναίκα μου, η οποία ποτέ δεν αντέδρασε. Είναι μια γυναίκα που παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου μέχρι σήμερα. Ο άλλος παράγοντας είναι ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος από τα παιδικά μου χρόνια στην Κυψέλη.
Η γυναίκα σας δεν αντέδρασε ποτέ σε εκδηλώσεις θαυμαστριών;
Δεν υπήρξε ποτέ κανένα πρόβλημα. Μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη.
Είστε αυστηρός μπαμπάς;
Είμαι ενεργός μπαμπάς από τη μωρουδιακή ηλικία των παιδιών μου μέχρι και σήμερα. Προσπάθησα να τους μεταφέρω τις εμπειρίες μου, την άποψή μου, όχι όμως να τους την επιβάλω, και το ίδιο έκανε και η μητέρα τους. Η Ιλένια ασχολείται με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ο γιος μου Αλέξανδρος έχει τελειώσει Νομική και έχει κάνει μεταπτυχιακά και η Μάρθα τελειώνει τώρα το Παιδαγωγικό στα Γιάννενα και είναι ίσως από τις καλύτερες μαθήτριες, αλλά και εκπληκτική τραγουδίστρια.
Πώς βλέπετε τον Δημήτρη Ουγγαρέζο και τη σχέση με την Ιλένια; Τα εξώφυλλα στα περιοδικά και τα σχόλια;
Τα έχει ζήσει αυτά κοντά μου η Ιλένια. Οπως είπαμε, είμαστε μια ισορροπημένη οικογένεια. Ο Δημήτρης είναι ένα εξαιρετικό παιδί, κατά την άποψή μου. Είναι εργατικός, δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, εμένα μου έχει κάνει άριστη εντύπωση και από κει και πέρα είναι θέμα των παιδιών τι πρόκειται να κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους. Δεν έχουμε καμιά συμμετοχή ούτε εγώ ούτε η μητέρα της.
Τι του είπατε όταν γνωριστήκατε;
Με τον Δημήτρη θεωρώ ότι είμαστε περισσότερο φίλοι παρά κάτι άλλο και η κουβέντα μας ήταν περισσότερο γύρω από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Είμαστε άρρωστοι Παναθηναϊκοί και όλη η οικογένεια είναι έτσι, γιατί εκεί είμαι αυστηρός (γελάει)!
Θα σας ξαναπάω στο παρελθόν και στη Eurovision του 1977, με το «Μάθημα Σολφέζ»…
Ηταν μια αξέχαστη εμπειρία, μια άρτια βραδιά. Στα στοιχήματα ήμασταν φαβορί και μας έδιναν στην 1η θέση και όλο αυτό ανατράπηκε τη στιγμή της βαθμολογίας, όπου βρεθήκαμε στην 5η θέση. Τι άλλαξε δεν ξέρουμε. Ακόμα και σήμερα όμως μας καλούν να μιλήσουμε για τον θεσμό. Το τραγούδι είναι πλέον διαχρονικό.
Πώς ζήσατε φέτος «Το πρώτο μας πάρτι»;
Είχαμε συζητήσει με τον Μάκη Δελαπόρτα γι’ αυτή τη συνεργασία, ύστερα από μια συναυλία που είχαμε κάνει με τεράστια επιτυχία. Τη δέχτηκα αμέσως γιατί ήταν υπέροχη ως ιδέα και γιατί οι συνεργάτες είναι ο Δάκης, η Μπέσσυ Αργυράκη, ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, ο Λάκης Τζορντανέλι, αλλά και δυο νέα παιδιά, η Εβελίνα Νικόλιζα και ο Δημήτρης Κοργιαλάς. Είμαστε ένα σπουδαίο team με τον Μάκη και, όπως αποδείχτηκε, η επιτυχία της παράστασης ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.
Με την Μπέσσυ Αργυράκη ήσασταν μαζί και στη ζωή…
Είχαμε μια σχέση περίπου έξι ετών με την Μπέσσυ, αλλά ήμασταν μαζί και καλλιτεχνικά. Ηταν και είναι ακόμη μια μεγάλη τραγουδίστρια, εξαιρετική φωνή. Τώρα ακολουθεί και η Εβελίνα, η κόρη της, με τα ίδια χαρίσματα και ίσως να είναι και ακόμη καλύτερη.
Να υποθέσω ότι και τα παιδιά σας είναι φίλοι;
Ο γιος μου με την Εβελίνα και άλλα δύο παιδιά έχουν ένα συγκρότημα. Μάλιστα, ετοιμάζονται να κάνουν εμφανίσεις στην Αμερική, στην προσπάθειά τους να προωθήσουν την Ελλάδα στο εξωτερικό και να δείξουν τη σημερινή μουσική σκηνή στους Ελληνες της τρίτης και της τέταρτης γενιάς, που δεν γνωρίζουν καν ελληνικά. Εχουν κάνει κι εδώ εμφανίσεις κι εγώ τους βλέπω και συγκινούμαι. Δεν ξέρω αν γίνομαι ρεζίλι. Με πιάνουν τα δάκρυα βλέποντας τέσσερις νέους ανθρώπους με εκπληκτικό ταλέντο.
