Ρούλα Δημητριάδου-Τσαλίκη: το ατύχημα που τη σημάδεψε

Η make up artist Ρούλα Δημητριάδου-Τσαλίκη μίλησε στην ON time και τη Σάσα Σταμάτη για το μπουκάλι οινόπνευμα που τινάχτηκε στο πρόσωπό της, αλλά και για το θαύμα που βίωσε και επανήλθε το πρόσωπό της. Συγκεκριμένα, η πρώην παίκτρια του My Style Rocks και νύφη του Γιώργου Τσαλίκη, αναφέρεται μεταξύ άλλων, στην εμπειρία της από το παιχνίδι και την πιο τραγική στιγμή στη ζωή της.

-Πώς αισθάνεσαι τώρα, εκτός «My Style Rocks»;

Πάρα πολύ ωραία. Νιώθω ευτυχισμένη που δεν πρεσάρομαι. Ζω την καθημερινότητά μου με την οικογένειά μου, με το παιδάκι μου. Έχω βγει από τους πιεστικούς ρυθμούς του παιχνιδιού και το χαίρομαι.

-Κάποια στιγμή, πολύ πιτσιρίκα, έπαθες σοβαρό ατύχημα. Μίλησέ μας γι’ αυτό. Τι ακριβώς είχε συμβεί;

Στην ηλικία των δέκα χρόνων ανατινάχτηκε ένα μπουκάλι οινόπνευμα στο πρόσωπό μου. Ήμουν σε τραγική κατάσταση, παραμορφώθηκα. Είχαν κολλήσει τα μάτια μου στο στόμα. Δεν έβλεπα και δεν μπορούσα να φάω. Ήταν μια τρομερή, τραυματική εμπειρία. Για να καταλάβεις, όταν είδα πρώτη φορά τον εαυτό μου στον καθρέφτη του νοσοκομείου, έκανα εμετό από το σοκ, απ’ ό,τι αντίκρισα και είναι κάτι που λέω για πρώτη φορά. Έκτοτε και για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρις ότου επουλωθούν τα τραύματα και «φτιάξει» το δέρμα μου, η μητέρα μου έκρυβε όλους τους καθρέφτες από το σπίτι.

-Φαντάζομαι πως ήταν πολύ δύσκολο να το ξεπεράσεις. Μετά από πόσο καιρό και πώς το κατόρθωσες, Ρούλα;

Για αρκετό καιρό, το δέρμα μου ήταν σε άθλια κατάσταση, χάλια. Όμως, με κάποιο μαγικό τρόπο, προφανώς και επειδή ήμουν μικρή, αναπλάστηκε πολύ γρήγορα. Βιώσαμε όμως και ένα θαύμα. Η μαμά μου είδε την Παναγία να με κρατάει αγκαλιά με ολοκάθαρο πρόσωπο και από τότε ξεκίνησε να καθαρίζει το πρόσωπό μου. Μέρα με τη μέρα βελτιωνόταν, γινόταν όλο και καλύτερα.

-Έγινε θαύμα δηλαδή;

Σίγουρα, γιατί ήμουν στο χείριστο βαθμό εγκαύματος. Φαντάσου πως δεν έχω κάνει ούτε μια πλαστική επέμβαση για να επουλωθούν τα εγκαύματά μου.

-Οι γιατροί τι έλεγαν;

Ήμουν σε τόσο άσχημη κατάσταση που οι γιατροί έλεγαν στη μητέρα μου: «Δεν ξέρουμε αν το παιδί σου θα ζήσει». Ευτυχώς, τώρα όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν.