Γλύτωσε από θαύμα ο Μιχάλης Μητρούσης
Εντός της ημέρας θα χειρουργηθεί ο Μιχάλης Μητρούσης που τραυματίστηκε χθες Κυριακή, σε τροχαίο στη Συγγρού. Ο ηθοποιός έχει υποστεί κάταγμα έξω σφυρού. Πρόκειται για ένα ήπιο κάταγμα, ωστόσο, όπως […]
15 Ιουνίου 2019 15:00
Οι άγραφοι νόμοι που υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνουμε όταν είμαστε με άλλους συχνά αγνοούνται. Πολλές φορές, δε και εμείς οι ίδιοι, είτε επειδή είμαστε στο “αμήν” απ’ το ανελέητο traffic jam, είτε εξαιτίας μιας αναποδιάς που μας έτυχε και μας χάλασε τη διάθεση, είμαστε ολίγον άκομψοι. Στη χειρότερη, αγενείς απέναντι στους άλλους. Savoir faire σημαίνει ξέρω να κάνω, να συμπεριφέρομαι ανάλογα την περίσταση. Να εφαρμόζω τους άγραφους κανόνες, που αποτελούν κομμάτι ενός επίσης άγραφου πρωτόκολλου, ώστε ποτέ να μην γίνω δακτυλοδειχτούμενος.
Στο κάτω-κάτω, η κομψότητα στη συμπεριφορά μας είναι το σημαντικότερο. Ειδικά στους καιρούς μας που εντοπίζεται με το μικροσκόπιο. Είστε κομψοί και comme il faut απέναντι στους άλλους; Αν αυτό παίζεται, (αλλά, ακόμα και αν είστε 100% σίγουροι), αποστηθίστε, και, κυρίως, εφαρμόστε, τις παρακάτω οδηγίες για ναυτιλλόμενους. Έτσι, για να μην βρεθείτε σε δύσκολη θέση, όταν π.χ. ο μικρός Γιωργάκης θα σας απειλεί με το κουβαδάκι του και την άμμο στην παραλία των ονείρων σας….
Οι Ελληνίδες μαμάδες κυριεύονται απ’ το all time classic σύνδρομο-Σαπφώ Νοταρά. Η οποία Σαπφώ στην ζωή της μπορεί να μην ήταν φωνακλού, στο σινεμά όμως… Λοιπόν, αγαπητές Ελληνίδες μαμάδες, για να ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά, όταν πηγαίνετε με το μωρό σας στην παραλία, προσοχή: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να του φωνάζετε “Γιωργάαααακη, βγες απ’ τη θάλασσα. Θα μελανιάααασεις!”. Πρώτον, ο διπλανός σας δεν φταίει σε τίποτα να τρέχει στον ωρυλά για τ’ αυτιά του, που ξαφνικά υπέστησαν βαρύ “πλήγμα” απ’ τις μπρουτάλ αγριοφωνάρες σας.
Δεύτερον, ούτε ο ίδιος ο Γιωργάκης αντέχει τις φωνές σας – γι’ αυτό ακριβώς και ποτέ δεν σας υπακούει όταν τον προσφωνείτε με “βάρβαρους” τόνους. Πηγαίνετε κοντά στον Γιωργάκη, πάρτε τον απ’ το χεράκι για να βγει έξω, και… ούτε γάτα ούτε ζημιά! Τρίτον, όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο, τηρούμε κανόνες που δείχνουν ότι σεβόμαστε τον διπλανό μας. Και οι φωνές μόνο με σεβασμό προς τον διπλανό μας δεν ταυτίζονται. Κατά τ’ άλλα, μην πετάτε τις σακούλες και τα αλουμινόχαρτά σας (που περιλαμβάνουν τα κλασικά ψωμάκια, κεφτεδάκια κτλ.), ούτε τους “τενεκέδες” που περιλαμβάνουν τις μπίρες και τα αναψυκτικά στην άμμο. Ντροπή!
Σε κάθε οργανωμένη παραλία υπάρχουν κάδοι απορριμάτων, και αν όχι, είστε υποχρεωμένοι να μεταφέρετε τα σκουπίδια σας μέχρι τον κοντινότερο κάδο. Επίσης, όταν παίζετε ρακέτες, βόλεϊ κλπ., κρατάτε κάποια απόσταση απ’ τον διπλανό σας -διασφαλίζει τη σωματική του ακεραιότητα (μην το ξεχνάτε, ποτέ δεν μας φταίει σε τίποτα).
Το μπαλάκι που θα καταλήξει στον brazilian πισινό, με το μοδάτο brazilian μπικίνι του υποψήφιου “θύματός” σας δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να την γνωρίσετε, επιδιδόμενοι στο famous fishing ή καμάκι επί τω ελληνικότερον.
Το να κρατάμε αποστάσεις είναι κανόνας σε κάθε τομέα της ζωής μας (εκτός απ’ τον συναισθηματικό φυσικά – εκεί αν είσαι typical το’ χεις χάσει το παιχνίδι!), πόσο μάλλον εάν μιλάμε για το attitude μας όταν βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο όπως είναι η παραλία. Και βέβαια, αν ακούτε μουσική κάνοντας ηλιοθεραπεία, προτιμήστε τα ακουστικά – επίσης γιατί οι άλλοι δεν έχουν πάντα διάθεση για μουσική, και ούτε βέβαια είναι σίγουρο πως αν επιλέξετε τουμπερλέκια στις 11 το πρωί θα συμφωνήσουν με το ρεπερτόριο της επιλογής σας.
Τέλος, μην τινάζετε πετσέτες και ψάθα από την άμμο δίπλα σε άλλους. Μπείτε στη θάλασσα, φροντίζοντας να είστε σε απόσταση απ’ τους άλλους, και τινάξτε την με θέα το κύμα – αποκλειστικά – για όση ώρα θέλετε. Αυτά για πρώτη γεύση.
Ως Έλληνες συνηθίζουν πολλοί μετά το τέλος του γεύματος – και ενώ έχουν απομείνει μερικά κομματάκια ψαρονέφρι π.χ. – να ζητούν αλουμινόχαρτο για να τα πάρουν σπίτι (ε, αφού τα πλήρωσαν..). Το συγκεκριμένο habit είναι, για να το θέσουμε επιεικώς, απαράδεκτο. Προτού πάμε σε ένα εστιατόριο, safe είναι να ξέρουμε τον όγκο της κάθε μερίδας των πιάτων του, ρωτώντας τον φίλο μας με τον οποίον πήγαμε εκεί – ή όποιον άλλον απ’ την παρέα μας ξέρει να μας κατατοπίσει σχετικά. Είναι απαράδεκτο τα υπόλοιπα να τα παίρνουμε μαζί μας, άσε δε που και ο ιδιοκτήτης θα προσβληθεί – άσχετο αν θα το δείξει ή όχι.
Επίσης, είναι θεμιτό ν’ αφήνουμε μια τελευταία (από μινιμάλ έως και μαξιμάλ) μπουκίτσα στο πιάτο μας. Καλό, δε είναι να τρώμε διακριτικά – χωρίς… θορύβους – και αν το φαγητό μας απαιτεί και πηρούνι και μαχαίρι (που είναι και το πρέπον για κάθε έδεσμα, εκτός σούπας – εκεί το κουτάλι αρκεί, ως… γνωστόν) να ξέρουμε πως το πιρούνι το κρατάμε με το αριστερό χέρι και το μαχαίρι με το δεξί.
Κατά τ’ άλλα, οι συζητήσεις με το έτερον ήμισυ ή την παρέα σας πρέπει να γίνονται με διακριτικότητα (γιατί δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου και να’ στε σίγουροι πως όσο όμορφος και γοητευτικός και να είστε, κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι λέτε στον συνδαιτημόνα σας, εκτός κι αν είστε αντροπαρέες ή γυναικοπαρέες και αλληλοφλερτάρεστε…).
Οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα, κι εν ώρα φαγητού, δεν θέλουν ν’ ακούνε τις “γκαρίλες” ή τις γκρίνιες σας προς το έτερον ήμισυ ή τον κολλητό σας. Τέλος, καλό είναι να τηρούμε συγκεκριμένο dress code, ανάλογα με το resto στο οποίο μεταβαίνουμε. Πάντως, η casual chic συνταγή – με basic χαρακτηριστικό της τις μονοχρωμίες και τα λιτά αξεσουάρ, προσοχή π.χ. ψεύτικα με χρυσά κοσμήματα είναι απαράδεκτο “κοκτέιλ” – είναι η μόνη safe συνταγή της επιτυχίας. Όπως και τo σωστό little black ή white dress για τον σωματότυπό μας αν μιλάμε για κάποιο επίσημο dinner.
Επειδή εν ώρα clubbing και γενικώς “χοροπηδηχτών” όλα είναι πιο χαλαρά και η διασκέδαση ο ultimate στόχος , δεν σημαίνει πως θα πρέπει οι άλλοι να ανεχτούν τις όποιες ιδιοτροπίες μας. Είτε αυτοί οι άλλοι είναι πελάτες, όπως εμείς, είτε ανήκουν στο προσωπικό του μαγαζιού, είτε είναι οι ιδιοκτήτες του. Nτυθείτε όπως σας κάνει κέφι – όχι, μην πάτε και γυμνοί, είπαμε…
Δεύτερον: προσοχή στην κατανάλωση αλκοόλ. Το boozing ποτέ δεν ωφέλησε κανένα – ειδικά αρκετά μετά τα μεσάνυχτα, αφού έπεται η μαρτυρική επιστροφή στο σπίτι και η… οδήγηση. Ούτε η Βουλιαγμένης, ούτε τα μυκονιάτικα δρομάκια είναι η πίστα του Μόντε Κάρλο. Καπίς; Γι’ αυτό πείτε stop στις non stop καταχρήσεις που έχουν ολέθρια αποτελέσματα.
Επίσης, σε περίπτωση που πάτε σε live, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγένεια απ’ το να σπρώχνεις τον μπροστινό σου ενώ είσαι στη σειρά για να παραγγείλεις το ποτό σου ή να πάρεις εισιτήριο (θα έπρεπε άλλωστε να το έχεις ήδη βγάλει προτού πας στον συναυλιακό χώρο της επιλογής σου).
Ή αν θες να δεις από απόσταση αναπνοής τον σταρ της επιλογής. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν τον δεις απ’ τον προτζέκτορα. Στο τελευταίο live που πήγα, στην Πλατεία Νερού, στο Φάληρο, σε αυτό του Damian Marley, “έσκασε” το ΕΚΑΒ και μάζευε κάποιον/α ταλαίπωρο/η που είχε ποδοπατηθεί μπροστά, στην αρένα, απ’ ό,τι άκουσα – δεν τον/την είδα ποτέ, δεν γνωρίζω λεπτομέρειες.
Επίσης, μην βρίσεις τον bar-tender αν τον κοιτάς επίμονα στα μάτια χωρίς να του μιλάς και περιμένεις να σε δει για να κάνεις την παραγγελία σου. Ακόμα και η Adriana Lima και ο David Beckham να είσαι, στην τρέλα του δεν είναι απαραίτητο ότι θα σε δει ο κακομοίρης ο bar-man και η bar-woman που τρέχουν και δεν φτάνουν όλο το βράδυ. Πες του τι θέλεις χωρίς να παίζεις μιμόγλωσσα. Φυσικά, χωρίς αγριοφωνάρες – το επαναλαμβάνουμε, αν και με τα beats των clubs αυτό είναι το λιγότερο…
Aυτά. Τ’ αποστηθίσατε ή να τα επαναλάβω (άγιε μου Σπυρίδωνα, με τίποτα).
Δεν ξέρω αν σας ταίριαζε η κλασική λήψη -δεν θυμάμαι ποιου τεράστιου φωτογράφου μόδας είναι- της Cindy, αλλά κάτι μάς έκανε σχετικά με το savoir faire και την επιλέξαμε. Ο νοών νοείτο. Φιλάκια και να το διασκεδάζετε παντού και πάντα. Catch the moment!
Nτονατέλλα Αδάμου