Κώστας Χαρδαβέλλας: Ο Ρεπόρτερ έφυγε
Όταν η τηλεόραση είχε ακόμη έντονες δόσεις ρομαντισμού, την δεκαετία του ’80, θυμάμαι ως παιδί να βλέπω έναν κύριο στην οθόνη που αν και ένιωθα πως με κάποιο τρόπο κοιτούσε […]
Ιδιαίτερη ημέρα η σημερινή για τη Σία Κοσιώνη και τον Κώστα Μπακογιάννη, καθώς ο γιος τους, Δήμος έχει τα γενέθλιά του και κλείνει 5 χρόνια ζωής.
Η Σία Κοσιώνη θέλησε να ευχηθεί στον μοναχογιό της με μια τρυφερή φωτογραφία και ένα συγκινητικό μήνυμα στο Facebook.
«Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Κυρίως γιατί θέλω να είμαι διαρκώς προετοιμασμένη για όλα. Αυτό το πλάσμα ξεκίνησε τις εκπλήξεις από τότε που γεννήθηκε καθώς αποφάσισε να έρθει στον κόσμο νωρίτερα.
Έκτοτε, κάθε μέρα είναι μια έκπληξη κι εγώ έμαθα πια να ανυπομονώ για την επόμενη. Είναι το ένα εκατομμυριοστό από όσα με έχει μάθει πέντε χρόνια τώρα. Χρόνια πολλά αγόρι μου! #5 #happybirthday #myson», έγραψε η Σία Κοσιώνη.
Η Σία Κοσιώνη μίλησε ανοιχτά για την οικογένειά της την σχέση της με τον γιο της και το πώς συνδυάζει οικογένεια και εργασία
Σε μία ευχάριστη συνέντευξη Η Σία Κοσιώνη μίλησε σε εβδομαδιαίο περιοδικό και απάντησε για την ζωή της την οικογένειά της αλλά και στο ενδεχόμενο ενός δεύτερου παιδιού
«Σαφώς είναι δύσκολο όταν έχεις παιδιά, γι’ αυτό και θα δείτε ότι οι περισσότερες ανταποκρίτριες δεν έχουν. Προσωπικά, ήμουν σαν το θηρίο στο κλουβί, από τη στιγμή που ξέσπασε ο πόλεμος.
Η πρώτη μου φυσική παρόρμηση, και το λέω με ειλικρίνεια, ήταν να πάω, το εξομολογήθηκα και στον Κώστα, αλλά μετά σκέφτεσαι εάν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις αυτό στο παιδί σου και στην οικογένειά σου.
Σκέφτεσαι ότι λόγω παρόρμησης και επαγγελματικής διαστροφής, αν σου συμβεί το οτιδήποτε, ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει χωρίς τη μητέρα του. Αυτό με φρέναρε
Είναι παντού, στον Σκάι μού κάνουν πλάκα που είμαι στον διάδρομο και τον ρωτάω με βιντεοκλήση αν έφαγε το φρούτο του. Όταν μιλάω με το παιδί, δεν μπαίνει κανείς στο γραφείο.
Κι όχι μόνο έχει εισχωρήσει για τα καλά, αλλά έχω δημιουργήσει ελεύθερο χρόνο γι’ αυτόν. Δε θα μπορούσα να μεγαλώνω ένα παιδί με πλήρη απουσία μου. Το θέμα είναι να κάνεις ένα παιδί και να του δώσεις ό,τι μπορείς.
Εγώ μπήκα σε αυτήν τη διαδικασία. Τα πρωινά μου, μέχρι να πάει στο σχολείο, του ανήκαν, κι ήταν όλες οι ώρες δημιουργικές. Όπως είναι πλέον τα Σαββατοκύριακά μας.
Οι φίλες μου λένε ότι τον ταλαιπωρώ: θα πάμε στο πάρκο, στο μουσείο, του εξηγώ τι είναι το κάθε φυτό, από τι είναι φτιαγμένο το οτιδήποτε, τι είναι το νερό, πολλές πληροφορίες!
Το μεσημέρι τον παίρνω πάντα εγώ από το σχολείο, βάζουμε διαπασών μουσική στο αυτοκίνητο, τραγουδάμε, τρώμε μαζί, παίζουμε και μετά φεύγω. Τον πιάνει, μάλιστα, και αγωνία, με ρωτάει: “Μαμά, πόση ώρα έχουμε μέχρι να φύγεις για τη δουλειά;”
Δε μου περνάει από το μυαλό, γιατί ποτέ δεν ονειρευόμουν μια οικογένεια με πολλά παιδιά, παρόλο που τελικά την απέκτησα.
Είμαστε μία μεικτή και αληθινή οικογένεια, τα τρία παιδιά του Κώστα είναι παιδιά μου, τα νιώθω σαν παιδιά μου. Όταν είναι όλα μαζί, σαφώς και δεν τα ξεχωρίζω.
Αλλά επειδή με τον Δήμο έχω κάνει πολύ κόπο, του έχω αφοσιωθεί και έχω προσπαθήσει να του δώσω ό,τι περισσότερο έχω μέσα μου, πιστεύω πως δεν έχω τη δύναμη να το κάνω δεύτερη φορά.
Επομένως, εάν έκανα ένα δεύτερο παιδί, πιστεύω πως θα το αδικούσα πάρα πολύ σε σχέση με το πρώτο, λόγω κουράγιου και αντοχής».
