Σοφία Χαρμαντά: «Τώρα ζω το δικό μου αμερικανικό όνειρο»

Η Σοφία Χαρμαντά τα τελευταία 6 χρόνια βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες εκεί από ακολουθεί καριέρα μοντέλου.

Η Σοφία Χαρμαντά μίλησε στο περιοδικό και για την εμπειρία της στην Αμερική, για τα βήματα της στο χώρο του μόντελινγκ, για τις προσπάθειές της να καθιερωθεί αλλά και για τα χρόνια που λείπει από την Ελλάδα

Κάνεις μια δουλειά στην οποία τα «όχι» είναι περισσότερα από τα «ναι» και οι απορρίψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Αυτό είναι κάτι που συνηθίζεται με τον καιρό;

Ναι, έχω μάθει πλέον να μην παίρνω την απόρριψη προσωπικά. Γιατί είναι μέσα στο πρόγραμμα να μην κλείσεις κάποιες δουλειές ή να ακυρωθούν κάποιες άλλες. Αν το πάρεις προσωπικά, θα χαλιέσαι συνεχώς κι αυτό δεν έχει νόημα.

Όλο αυτό, φαντάζομαι, προϋποθέτει και μια εσωτερική δουλειά με τον εαυτό σου.

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να αγαπάς τον εαυτό σου. Να τον φροντίζεις και να κάνεις πράγματα για σένα. Και σ’ το λέω αυτό εγώ, που δεν τα έχω όλα λυμένα μέσα μου και ξέρω πως σίγουρα υπάρχει χώρος για αυτοβελτίωση. Πολλές φορές έχω βρεθεί να μαστιγώνω τον εαυτό μου γιατί έχω υψηλά στάνταρ κι αυτό δημιουργεί πολλές προσδοκίες και απαιτήσεις. Ωστόσο, μέσα από τα χαστούκια και τις απορρίψεις έμαθα να κάνω αυτή τη βαθύτερη αναζήτηση και πλέον να νιώθω πως έχω βρει τα πατήματά μου σε αυτό τον χώρο – έναν χώρο στον οποίο όσοι κινούμαστε έχουμε αυτό το «ποτέ δεν είσαι αρκετός».

Πώς διαχειρίστηκες τις πρώτες απορρίψεις;

Εντάξει, δεν κλείστηκα στο σπίτι μου αλλά με ενοχλούσε. Επειδή μεγάλωσα σε μια οικογένεια που είχα το «μπράβο» και την αποδοχή, ήμουν με την καλή έννοια κάπως καλομαθημένη. Και οι πρώτες αυτές απορρίψεις ήταν ένα γερό χαστούκι. Στην πορεία όμως φρόντισα να σκληραγωγηθώ.

Επαγγελματικά ποιο ήταν το πρώτο «όχι» που άκουσες;

Ήταν σε ένα από τα πρώτα μου κάστινγκ. Ήμουν 19 χρόνων, μόλις είχα ξεκινήσει το μόντελινγκ και ήταν να κάνω ένα editorial για ελληνικό περιοδικό. Κατάλαβα από την αρχή ότι δεν θα έπαιρνα τη δουλειά. Ήμουν ανάμεσα σε πόσες κοπέλες –οι περισσότερες από το εξωτερικό–, ήταν κάπως λογικό. Θυμάμαι πως δεν μου έδωσαν καμιά απολύτως σημασία και πως γυρνώντας στο σπίτι έβαλα τα κλάματα.

Πηγή περιοδικό ΟΚ