Στέλλα Αρκέντη: «Το πόσο δυνατό είναι το έργο, το συνειδητοποιήσαμε κι εμείς από το κοινό μας!»

Το εν λόγω θεατρικό έργο αναφέρεται στην εξάρτηση ενός νέου -από τα διαδικτυακά παιχνίδια- που μεγαλώνει σε μια μεσοαστική οικογένεια, στηριγμένο σε πραγματικά και μυθοπλαστικά στοιχεία. Μπροστά στον υπολογιστή με την προτροπή των φίλων του και μη μπορώντας να βάλει όρια στον εαυτό του, προσκολλάται στη “μητρική πλακέτα” του υπολογιστή (Motherboard connected) με ανυπολόγιστες συνέπειες…

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:

Σκηνοθετείτε μία παράσταση που αναδεικνύει ένα τεράστιο πρόβλημα της εποχής μας, που είναι η αποξένωση ορισμένων (σ.σ. δυστυχώς αρκετών) από τους γονείς τους εξαιτίας των video game και των εικονικών διαδικτυακών παιχνιδιών. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που “ταλανίζει” εκατομμύρια οικογένειες ταλαιπωρώντας γονείς και παιδιά. Πείτε μας για ποιούς λόγους πρέπει όλοι να δουν την εν λόγω παράσταση; 

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να σας πω για το θεατρικό και την παραγωγή της ταινίας. Η δουλειά μου είναι  σκηνοθέτις. Αυτό είναι που αγαπώ να κάνω και αυτό ξέρω καλά να το κάνω. Ο σκηνοθέτης αυτό που κάνει είναι να παίρνει ένα θέμα και ένα κείμενο και να το μεταφέρει στο κοινό, είτε μέσα από τις οθόνες ή σε μία παράσταση. Το θέμα είναι ότι εμένα μου αρέσει πάντα να σκηνοθετώ έργα που έχουν κάτι να μου πουν αλλά και τα βρίσκω ενδιαφέροντα να τα κοινωνήσω με το κοινό μου. Αυτό το θεατρικό που ανεβάζω είναι το 4^ο μετά από πολλά-πολλά χρόνια. Είχα πάντα στο μυαλό μου το θέατρο αλλά ήταν τέτοιες οι συγκυρίες που δεν μου επέτρεπαν να ξεκινήσω. Είτε γιατί υπήρχαν άλλα projects που έτρεχαν είτε γιατί δεν υπήρχε έργα που με ενδιέφερε. Το θέατρο για να δημιουργηθεί πέρα από την χρηματοδότηση απαιτεί πρώτα ομάδα ηθοποιών και δεύτερον έργο. Και δεν είχα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όταν γράψαμε το έργο αποφασίσαμε με την Γεωργία Μπίρμπα να το εκδώσουμε πράγμα που έγινε κι έπειτα να το ανεβάσουμε στην σκηνή. Στην αρχή της πανδημίας με πήρε τηλέφωνο η Γεωργία Μπίρμπα και με ρώτησε αν ήθελα να γράψουμε μαζί ένα θεατρικό. Ήταν μια περίοδος που τέλειωνα ένα σενάριο που έγραφα για τον κινηματογράφο. Είχαμε τον περιορισμό κατ’ οίκων και φυσικά η ιδέα με ενθουσίασε γιατί ήμουν ελεύθερη από θέμα χρόνου  και ήταν ένα θέμα που γνώριζα καλά, και με είχε απασχολήσει και όταν ήμουν στο Παρίσι ετοιμαζόμουν να κάνω ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την εξάρτηση των νέων στα δικτυακά παιχνίδια. Έτσι δέχτηκα αμέσως. Το έργο έχει δύο ήρωες την Μητέρα και τον Γιό. Το ύφος του είναι ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ποιητικό. Είναι ρεαλιστικό γιατί αφορά ένα γεγονός και είναι ποιητικό γιατί οι ήρωες μονολογούν και αυτό που εκφράζουν είναι η ψυχή τους. Μια ψυχή λαβωμένη την οποία δεν ορίζουν απόλυτα. Η εικονική πραγματικότητα έχει αποσπάσει την εγρήγορσή μας καθώς και οι καθημερινότητα που απαιτεί πολλές φορές να χάνουμε την ουσία και τις πραγματικές μας ανάγκες. Οι ήρωες μονολογούν και εκφράζουν την ψυχή τους, το αδιέξοδο τους την απέραντη μοναξιά τους σε έναν κόσμο χωρίς Θεό και χωρίς Ελπίδα. Μόνοι, απομονωμένοι με δικό τους θέλημα, σε ένα αδιέξοδο ενώ χαθεί η επικοινωνία. Οι διάλογοι είναι μονόλογοι αλλά εκφράζουν την έλλειψη της επικοινωνίας που κατά βάθος επιθυμούν. Ένα κάτι έχει χαθεί…. αυτό το κάτι που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει την επιθυμία και θα την εμφανίσει, την επιθυμία για διάλογο και επικοινωνία.

Είναι τραγικό ότι ακόμα και ο ισχυρότερος δεσμός της γης, μάνας- παιδιού μπορεί να γίνει “έρμαιο” των διαδικτυακών παιχνιδιών. Είναι ένα από τα σημεία των καιρών μας.

Είναι ένα έργο δυνατό. Το πόσο δυνατό είναι το συνειδητοποιήσαμε κι εμείς από το κοινό μας! Οι θεατές μας όλοι, βγαίνοντας έχουν βιώσει ένα δυνατό συναίσθημα, και νοιώθουν την ανάγκη να μας μιλήσουν γιατί βγαίνοντας ζουν ακόμα την εμπειρία που βίωσαν. Νομίζω πως σε αυτό την έντονη συναισθηματική φόρτιση που  καλούνται να βιώσουν, συντείνει κατά πολύ και ο τρόπος που είναι γραμμένο το θεατρικό: οι δυο μονόλογοι (σε  μια σκηνή μόνο οι ήρωες αποκτούν επαφή και διαπληκτίζονται), η ανάλογη σκηνοθεσία, τα σκηνικά και οι φωτισμοί, και οι ηθοποιοί, υποβάλουν τους θεατές  που υποχρεώνονται να μπουν στο μυαλό και την ψυχή των ηρώων και να βιώσουν μαζί τους καταστάσεις που με τον άλλον ή το ίδιο τρόπο τις έχουν βιώσει και προσωπικά και τώρα καλούνται να τις βιώσουν μαζί με τους ηθοποιούς και να συνειδητοποιήσουν αλήθειες γι’ αυτούς τους ίδιους και τις προσωπικές τους σχέσεις. Το έργο αγγίζει και τους μεγάλους και νέους γιατί πέρα από την εικονική πραγματικότητα που είναι η αφορμή της απομάκρυνσή του Γιού από την Μητέρα και την αγωνία της Μητέρας, αν ο Γιός της είναι φυσιολογικός, κρύβεται η ουσία που δεν είναι άλλη από το αδιέξοδο της εποχής μας. Διαλυμένα εγώ, ψυχές που χάσαν την επαφή τους με το «Κέντρο» όπως θα έλεγε ο Λωρετζάτος. «Ζωή χωρίς Θεό δεν αντέχεται» θα έλεγε ο άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς… Δεν ξέρω πως αλλιώς να το εκφράσω αλλά η κοινωνία μας γίνεται όλο και πιο βίαιη όλο και πιο σκληρή. Το βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων το βλέπουμε στις ταινίες στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση… όλο και περισσότερο ο άνθρωπος αποξενώνεται…Δεν υπάρχει η ελπίδα στον δυτικό κόσμο, έχει αγαθά αλλά δεν έχει ειρήνη στην ψυχή. Έχει χάσει την ψυχή του και την γεμίσει με εικόνες με απολαύσεις αλλά όλο αυτό δεν κοραίνεται και ζητάει κι άλλο κι άλλο… κι όλο χανόμαστε… Όλοι οι φίλοι μας που ήρθαν με τα παιδιά τους μας είπαν πως μετά το έργο πήγαν με τα παιδιά τους και τους φίλους των παιδιών τους και μιλήσαν πολύ και μάλιστα πως όλη η εμπειρία τους, να δουν την παράστασή μας ήταν πολύ δημιουργική. Γιατί; Το μυστικό ήταν πως άρεσε το έργο και στα παιδιά τους. Σε αυτό έπαιξε ρόλο πολύ και τα σκηνικά και φωτισμοί… τα γραφιστικά που προβάλλονται στην οθόνη καθώς και η μουσική σύνθεση της Σωτηρίας Αδάμ που υποβάλλει τους νέους να ακούσουν την ψυχή τους θα έλεγα. Και φυσικά οι διάλογοι του Γιού είναι γραμμένοι με τις αλήθειες των νέων! Στο έργο μας έχει ελπιδοφόρο μήνυμα. Γιατί πιστεύω πως η αγάπη όλα τα μπορεί και στο τέλος όταν υπάρχει η αγάπη και η επιθυμία για επαφή πάντα θα υπάρχουν οι αφορμές να γυρίσουμε πίσω και να αποφασίσουμε να γίνουμε κύριοι της ψυχής μας.  Μου αρέσει το θέατρο και ουσιαστικά ένα είδος θεάτρου που θα το χαρακτήριζα Θέατρο εκπαιδευτικό. Με αυτό δεν εννοώ ένα θέατρο για παιδιά μόνο, αλλά ένα θέατρο που θα έχει κάτι να πει. Το θέατρο είναι ακόμα ένας χώρος ελεύθερος που μπορεί ο οποιοσδήποτε να εκφράσει τις απόψεις του ελεύθερα. Το θέατρο είναι ένας χώρος έκφρασης απόψεων που απευθύνεται και στο μυαλό και στην ψυχή του θεατή. Δηλαδή απευθύνεται στην ολότητα του ανθρώπου. Μπορεί να του θέτει ερωτήματα να τον ευαισθητοποιεί και γιατί όχι να του βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. Να τον διαπαιδαγωγεί. Είναι Ψυχ-αγωγία! Το θέατρο πάντα ήταν εκπαιδευτικό από την αρχαία τραγωδία μέχρι τις μέρες μας.

Ενημερωθήκαμε ότι η εν λόγω παράσταση θα συνεχιστεί και την επόμενη σαιζόν, αφού υπάρχει πολύ θετική ανταπόκριση από το κοινό που την επιβραβεύει.

Η επιθυμία μας με την Γεωργία Μπίρμπα που μαζί το γράψαμε και μαζί ανεβάσαμε την παράσταση είναι να το συνεχίσουμε και την επόμενη χρονιά. Είναι ένα έργο που ανοίγει δρόμους διαλόγου ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς. Και φυσικά να το πάμε και στα σχολεία. Νομίζω ότι η παράσταση αυτή αξίζει να συνεχιστεί, και νοιώθουμε και οι ίδιες αλλά και ο κόσμος που το είδε μας το λέει ότι δεν έκλεισε ο κύκλος αυτού του έργο αντιθέτως τώρα ανοίγει. Έγινε νομίζω μια καλή αρχή. Τα γραφιστικά που έκανε ο Δημήτρης Βενιζέλος, οι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση και φυσικά η μουσική της επί χρόνια συνεγάτιδος μου Σωτηρίας Αδάμ έδεσα με την σκηνοθεσία και δημιουργήσαν αυτή την ατμόσφαιρα που σε καθηλώνει για 75’ λεπτά. Ναι το θέατρο είναι μια μικρή τελετουργία που πρέπει να σε αρπάξει και να σε μεταφέρει να ζήσεις και βιώσει με όλο σου το είναι μια κατάσταση.

Έχοντας ήδη δει την παράσταση Motherboard Connected οφείλω να κάνω εύφημο μνεία στους δύο ηθοποιούς,  Ιωάννα Γκαβάκου – Πάνο Κωσταντέλη, που είναι συγκλονιστικοί στους ρόλους τους. Πρέπει να τονιστεί δε η εξαιρετική χημεία τους επί σκηνής. Εξαιτίας των παραπάνω, το κοινό βιώνει έντονα συναισθήματα και αγωνιά για την εξέλιξη αλλά και την τύχη των χαρακτήρων. 

Χαίρομαι που το βιώσατε έτσι. Η χημεία των ηθοποιών ήταν εκπληκτική. Είναι μια συνεργασία όλων  και αυτών που εκτίθενται πάνω στην σκηνή αλλά και όλων των συνεργατών που με τους ήχους και το φως τους «ντύνουν» για βγεί ένα ενιαίο αποτέλεσμα. Και νομίζω πως τα καταφέραμε.

Έχετε στο μυαλό σας να αναδείξετε και άλλα φλέγοντα κοινωνικά θέματα; Αν ναι, ποιά είναι αυτά;

Ναι! Είναι πολλά χρόνια που με απασχολεί ένα θέμα και θα ήθελα να το γράψω. Φέτος πήρε μια πιο συγκεκριμένη μορφή στο μυαλό μου. Και μετά την μεγάλη επιτυχία που είχε το έργο μας… το λέω γιατί όλοι μας λένε εξαιρετικά πράγματα, οπότε το πρότεινα στην Γεωργία να το γράψουμε μαζί… Η πρώτη αντίδραση ήταν θετική. Ελπίζω να τα καταφέρουμε. Και το νέο μας έργο ασχολείται επίσης με ένα μείζον θέμα της εποχής μας…

Πρέπει να αναφέρουμε ότι έχετε μία αξιόλογη πορεία και στον κινηματογράφο όπως, μεταξύ άλλων, Η Φόνισσα- Η Λογική γεννάει τέρατα και το Εγώ, ο Γιαννούλης Χαλεπάς.  Έχετε κάτι στα άμεσα σχέδιά σας; 

Ναι! Θέλω να γράψουμε το νέο θεατρικό μας. Και φυσικά να βρω έναν παραγωγό για την ταινία που ετοιμάζω με τίτλο «Τα Τρία Πορτραίτα»…

Πηγή: nofakenews