Τεό Θεοδωρίδης: «Δεν είναι κατάρα, αλλά ευλογία να υποδύεσαι κάτι θεϊκό»

Υπήρξε ένα από τα κορυφαία τοπ μόντελ της Ελλάδας. Περπάτησε σε αρκετές πασαρέλες και έκανε χιλιάδες γυναικείες καρδιές να χτυπούν για ένα και μόνο βλέμμα του. Ο Τεό Θεοδωρίδης σήμερα έρχεται να κατακτήσει και τη μεγάλη οθόνη, αφού κάνει το ντεμπούτο του στην υποκριτική στην ταινία “το Δείπνο του βοσκού” τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Γιώργος Λεοντακιανάκος και το σενάριο ο Γιάννης Στραβόλαιμος.
Πρόκειται για μια ταινία μεγάλου μήκους διάρκειας 100 λεπτών, που βασίζεται στην πραγματική ιστορία ενός καλοκάγαθου βοσκού, του Μαυρογέννη από το Γεροντικό, που συνέφαγε με τον ίδιο τον Χριστό. Μάλιστα η εν λόγω παραγωγή εκτός από τις ελληνικές αίθουσες θα σταλεί στα Φεστιβάλ Καννών, Βερολίνου, Βανκούβερ, Λισαβόνας, Πράγας και γενικά σε αρκετά γνωστά διεθνή, αλλά και ελληνικά φεστιβάλ κινηματογράφου.
Ο Τεό Θεοδωρίδης θα μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με τον Ρόμπερτ Παουέλ –τον πρωταγωνιστή του Φράνκο Τζεφιρέλι στο Ιησούς από τη Ναζαρέτ- αφού το διαπεραστικό και έντονο βλέμμα του αλλά και η εξωτερική εμφάνιση παραπέμπουν στην εικόνα του Χριστού που έχουμε όλοι στο μυαλό μας.
Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος κρατάει χαμηλό προφίλ και περιμένει να βγει η ταινία στις σκοτεινές αίθουσες για να ακούσει τις πρώτες αντιδράσεις του κόσμου. Ο ίδιος μιλάει αποκλειστικά στο Spirto και αποκαλύπτει πως αυτό είναι η αρχή. Αφού ήδη με τον Γιάννη Στραβόλαιμο συζητάει και για την επόμενη ταινία που θα ξεκινήσει τον Μάιο και θα προβληθεί του χρόνου στις σκοτεινές αίθουσες και στην οποία θα υποδυθεί έναν οπλαρχηγό του 1826 από τη Μεσσηνία και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

-Πώς σου έγινε η πρόταση και πόσο χρόνο σου πήρε να την αποδεχθείς;
Είχα τη τιμή να λάβω μια κλήση από τον εξαιρετικό Γιάννη Στραβόλαιμο. Αφού με ενημέρωσε σχετικά με την επικείμενη ταινία, μου έστειλε το σενάριο.
Ομολογώ ότι απόλαυσα κάθε διάλογο και συγκινήθηκα βαθιά με την ανατροπή που προκύπτει. Παράλληλα έμεινα άφωνος με τη διδαχή που απορρέει στο τέλος. Μία αληθινή ιστορία κατά την εκκλησία που έχει τροποποιηθεί στο πλαίσιο της δραματοποίησης (δηλ. οπτικοακουστική παράσταση) με τρόπο όπου ενώ χρησιμοποιείται ο Χριστιανισμός, περνάει το ύψιστο καθολικό δίδαγμα που αξιώνει η κάθε θρησκεία ανά τον κόσμο. Δεν μαρτυρώ ποιο είναι αυτό και σίγουρα δεν θα είναι κάτι που θα περιμένει να δεί ο θεατής. Μόλις όμως το συνειδητοποιήσει είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσει απόλυτα.
Την αποδέχτηκα αμέσως μετά την ανάγνωση και επεξήγηση του σεναρίου, παρά τις όποιες αμφιβολίες είχα σχετικά για τη προσέγγιση του ρόλου. Το να υποδύεσαι μία θεϊκή υπόσταση και μάλιστα σε πλαίσιο όπου δεν εκφράζεται με ρεαλιστικότητα, εύκολα μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του αποδεκτού.

– Ήταν κάτι που το ήθελες; Ψάχτηκες;
Μα στη ζωή δεν κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε; Πρεσβεύω την άποψη ότι ανεξάρτητα από τις συνθήκες, πάντα (ή σχεδόν πάντα, για να μήν είμαι απόλυτος), αυτό που κάνουμε είναι και αυτό που θέλουμε. Τώρα, αν μας αρέσει να επιρρίπτουμε τις ευθύνες των πράξεών μας αλλού, πάντα θα φταίνε οι άλλοι για τις αποφάσεις μας. Ωστόσο εγώ δεν θεωρώ ότι αυτή είναι η αλήθεια. Προσπάθησα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για την ιστορία αυτήν και να προσεγγίσω φωνητικά και κινησιολογικά όσο μπορούσα έναν τέτοιο ρόλο.

– Η απόφαση σου να ενσαρκώσεις τον Χριστό βασίστηκε και σε όλα αυτά
που έχεις περάσει;
Δεν σου κρύβω πως το σενάριο με συγκίνησε ουσιαστικά και ταυτίζεται με το βίωμά μου ή διδαχή που απορρέει στο τέλος της ταινίας.

-Θεωρείς ότι σε βοήθησε να έρθεις πιο κοντά στον Θεό;
Θεωρώ ότι όλοι φέρουμε έναν Θεό μέσα μας. Έχουμε έναν κήπο μέσα μας με διάφορα λουλούδια. Το ποια ποτίζουμε και βοηθούμε να ανθίσουν είναι στο χέρι μας. Περιποιώντας τα σωστά ερχόμαστε ολοένα και ποιο κοντά στο Θεό μας, όποια ονομασία και αν του προσδίδουμε.

-Πόσο καιρό είσαι αφοσιωμένος τόσο στα Θεία όσο και στην προετοιμασία
του ρόλου σου;
Θείο αποτελεί το αγνό στοιχείο που φέρουμε ως άνθρωποι. Απελευθερωμένο από κάθε πάθος, μνησικακία, κρίση ή φόβο. Αυτό είναι που χαρακτηρίζει και τον χαρακτήρα του βοσκού που υποδύεται ο εξαιρετικός Κωστής Σαββιδάκης. Όσο πιο αφοσιωμένοι είμαστε σε αυτή τη συμπεριφορά και σκεπτικό τόσο ποιο κοντά στα Θεία νιώθουμε. Ο χρόνος είναι πολύ σχετικός ιδιαίτερα όταν είμαστε αφοσιωμένοι σε κάτι. Η αφοσίωση παγιδεύει το χρόνο σε ένα πέπλο αδράνειας και συνειδητοποιούμε πόσος καιρός πέρασε μόνον όταν πάψουμε να είμαστε αφοσιωμένοι. Στο δια ταύτα…. δεν έχει σημασία ο χρόνος αλλά ο βαθμός αφοσίωσης

-Υπήρξε κάποια στιγμή που αγχώθηκες ή φοβήθηκες;
Ο φόβος είναι κάτι που σαν άνθρωπος δεν αφήνω να με καταβάλει. Το δημιουργικό άγχος ωστόσο με κρατά σε εγρήγορση και ανοιχτό στο να συνδυάσω στοιχεία και πληροφορίες που με βοηθούν στην ηθοποιία.

-Πολλοί λένε πως όσοι ενσαρκώνουν τον Χριστό τους κυνηγάει μια “κατάρα”. Φοβήθηκες αυτή την “κατάρα”;
Δεν πρόκειται για κατάρα άλλα για μια ταύτιση με έναν τόσο δυνατό ρόλο πoυ δύσκολα γίνεσαι αποδεκτός σε κάποιον άλλο χαρακτήρα. Απλώς γιατί ο κόσμος σε έχει ταυτίσει με κάτι τόσο σημαντικό. Ωστόσο η ταινία δεν πραγματεύεται τη ζωή του Χριστού και οι σκηνές που εμφανίζεται δεν είναι τόσες όσες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια τέτοια ταύτσιση. Δεν είναι κατάρα, αλλά ευλογία να υποδύεσαι κάτι θεϊκό.

-Φοβήθηκε τη σύγκριση με τον Ρόμπερτ Πάουελ όσο αφορά την εξωτερική
εμφάνιση γιατί ήδη έχεις παρειά πολύ θετικά σχόλια από τις φωτογραφίες
που έχουν βγει στο διαδίκτυο;
Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με έναν ηθοποιό τέτοιου βεληνεκούς σε καμία περίπτωση. Άλλωστε και η σκηνοθετική προσέγγιση του χαρακτήρα είναι τελείως διαφορετική. Στη μία παρουσιάζεται ο Χριστός ενσαρκωμένος ενώ στην άλλη ως θεϊκή παρέμβαση.

-Περιμένεις την πρεμιέρα;
Εσύ;