Θανάσης Βισκαδουράκης : Το ορφανοτροφείο, η απόδραση και η δύσκολη ζωή του

Ο Θανάσης Βισκαδουράκης δίνει τη μάχη του πλέον στον Άγιο Δομίνικο και το Survivor.
Πριν από λίγο καιρό βρέθηκε καλεσμένος σε εκπομπή και μίλησε για τις δουλειές που έχει
κάνει στο παρελθόν, για τη ζωή στο χωριό, αλλά και για την οικογένειά του.
«Έχω κάνει πολλές δουλειές. Καμαρινάκιας, σερβιτόρος, τσιλιαδόρος σε χαρτοπαικτική
λέσχη. Η δουλειά μου ήταν να κατεβάζω τα ρολά για να μην μας πιάσει η αστυνομία. Από
τότε που δραπέτευσα από το ορφανοτροφείο θέλω να είμαι έντιμος», είπε αρχικά ο
ηθοποιός.
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης πρόσθεσε στη συνέχεια: «Ζούμε στην Καρδίτσα με την
οικογένειά μου εδώ και ένα χρόνο. Η γυναίκα και ο γιος μου μόνο χαρά μου έχουν φέρει.
Δεν έχω πει ποτέ στη ζωή μου μαμά και μπαμπά. Τώρα έχω τον γιο μου να κοιμόμαστε
αγκαλιά. Περνάμε δύσκολα οικονομικά, καθίσαμε ένα χρόνο στο χωριό με τις κατσίκες.
Μας έχουν φάει τα κουνούπια, γεμίσαμε ψύλλους. Έχω μάθει στη χλίδα, αλλά έχω μάθει
και στο πάτωμα. Κοιμόμουν σε στρώμα θαλάσσης όταν ήμουν μικρός».
Παλιότερα μάλιστα είχε μιλήσει και για πολύ δύσκολες στιγμές. «Ποτέ δεν το έβαλα κάτω.

Για δύο χρόνια έτρωγα σκέτα μακαρόνια με κέτσαπ από το σούπερ μάρκετ».

«Έχω περάσει πολλά χρόνια χωρίς χρήματα. Είχα δύσκολα παιδικά, εφηβικά και φοιτητικά
χρόνια. Είμαι ένα παιδί γεννημένο μέσα στην κρίση. Η σημερινή δεν με αγγίζει. Την έχω στο
πετσί μου, γι αυτό και είμαι ευτυχισμένος με λίγα. Δεν θα ξεχάσω ένα απόγευμα στην
Πατησίων, όπου έκλαιγα έξω από το Θέατρο Μινώα. Επειδή είμαι φύσει και θέσει
αισιόδοξος, δεν έλεγα ποτέ στον διπλανό μου ότι πεινάω, ότι στερούμαι. Έλεγα πρέπει να
το ζήσω, γιατί έτσι με έχει προορίσει ο Θεός. Κάποια στιγμή, ήρθε δίπλα μου ο Γιάννης
Ζουγανέλης και με ρώτησε «γιατί κλαις;». Ζούσα τότε σε ένα υπόγειο της Αχαρνών. Του
είπα «πλήρωσα το ενοίκιο ίσα-ίσα και δεν έχω να πληρώσω τη σχολή. Δεν έχω να φάω».
Πήγε στο καμαρίνι του και μου έδωσε ένα ποσό για να μπορέσω να συντηρηθώ. Για δύο
χρόνια έτρωγα σκέτα μακαρόνια με κέτσαπ από το σούπερ μάρκετ. Έζησα! Έχω ζήσει για
χρόνια με δανεικά πράγματα. Τα δικά σου άχρηστα πράγματα για μένα ήταν θησαυρός.

Την πρώτη μου τηλεόραση την αγόρασα είκοσι πέντε χρόνων και το πρώτο μου πλυντήριο
το πήρα από τον Μπουλά. Πέταγε το δικό του και το πήρα. Πήρα μέχρι και δανεικά
σεντόνια και ποτήρια.».
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης γεννήθηκε από κωφάλαλους γονείς: «Έχω και δύο αδέλφια
κωφά» λέει ο ηθοποιός όταν τον ρωτάει για τα παιδικά του χρόνια ο δημοσιογράφος: «Δεν
γνώριζα όμως ότι έχω γονείς κωφούς. Δεν γνώρισα τη μάνα μου. Πέθανε λίγα χρόνια αφότου γεννήθηκα. Δεν έχω ποτέ πει τη λέξη «μαμά» στη ζωή μου.

Πήγα στο ορφανοτροφείο από τη νηπιακή μου ηλικία και έχασα κάθε επαφή με τον οικογενειακό μου ιστό και τα αδέλφια μου.

Έβλεπα μόνο μία φορά τον χρόνο τον πατέρα μου, αλλά μου μίλαγε με νοηματική και δεν
τον καταλάβαινα». Στην ερώτηση πώς ήταν η ζωή του στο ορφανοτροφείο ο Θανάσης
απαντάει με ειλικρίνεια που σε κάνει να ανατριχιάζεις: «Τρώγαμε ξύλο. Βοήθησα σε
δραπετεύσεις παιδιών αλλά εγώ δεν δραπέτευσα ποτέ. Τα ιδρύματα είναι ιδρύματα, αλλά
κέρδισα πολλά πράγματα, όπως η αυτονομία μου και η αυτοκυριαρχία μου. Έγινα
περήφανος, πάτησα στα πόδια μου. Όσο μεγαλώνω, νομίζω ότι αρχίζω να ερωτεύομαι τα
παιδικά μου χρόνια. Γι αυτό πρώτη φορά μιλάω για το παρελθόν μου. Επί χρόνια το
θεωρούσα αλύτρωτο μυστικό.»