25 Ιανουαρίου 2022 20:15
Θοδωρής Αθερίδης: «Ο ηθοποιός δεν είναι αυτή η λαμπερή εικόνα – Αυτό είναι η δουλειά του».
«Ήξερα ότι μετά από δύο χρόνια εγκλεισμού η συνάντηση με το κοινό θα έπρεπε σίγουρα να γίνει με κωμωδία, με τέτοιους όρους ώστε να δικαιωθούν οι άνθρωποι που θέλουν να βγουν για να περάσουν καλά. Το είχα κι εγώ ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, να παίξω κωμωδία. Και επειδή ανακατεύτηκα πολύ με τα του χώρου μου, η ιδέα ήταν να δει το κοινό που δεν έχει επαφή με δραματικές σχολές, την εκπαίδευση και την τεχνική της υποκριτικής, να δει πόσο αστείο είναι ένα μάθημα υποκριτικής. Γιατί στη δραματική σχολή πραγματικά γελάμε όταν κάνουμε ασκήσεις».
«Αυτές τις συγκεκριμένες ασκήσεις δεν τις κάνω ως δάσκαλος – άλλοι τις κάνουν, αλλά τις ξέρω. Έχουν νόημα. Το να κάνεις ένα ζώο σε φέρνει πιο κοντά στην έκρηξη του νευρικού σου συστήματος – ζητούμενο στην υποκριτική. Να σκέφτεσαι δηλαδή λιγότερο και να δρας περισσότερο, με αντανακλαστικά. Και επειδή οι εικόνες που έχουμε από τα ζώα είναι ενστίκτου, και επειδή έχουμε κι εμείς ένστικτα, ενεργοποιείς με αυτόν τον τρόπο το σώμα και το μυαλό σου ώστε να υπάρχεις σε μια κατάσταση νευρολογικής διαδικασίας. Κι αυτό σε φέρνει πιο κοντά στην ηθοποιία».
«Ξεκινάει από την ανάγκη μου να γράψω – σαν κάτι που σαλεύει. Αυτό το ακατέργαστο, το άναρχο που θέλει να διατυπωθεί και με το γράψιμο διατυπώνεται. Όπως λέμε οργάνωσε τις σκέψεις σου στο χαρτί” – το λένε και οι ψυχίατροι, για να τις ορίσεις, να μην είναι ακατάστατες μέσα σου, να σου προκαλούν άγχος και ανησυχία».
«Η τροπή που παίρνει το έργο προς το τέλος είναι ένας επίλογος για να θυμίσω στον κόσμο ποιο πραγματικά είναι το επάγγελμα. Είναι ένα επάγγελμα που οι άνθρωποι ζουν φτωχά και μέχρι το τέλος της ζωής τους δυσκολεύονται οικονομικά πάρα πολύ. Ήθελα μια κωμωδία που να αναβλύζει μέσα από ένα ζοφερό περιβάλλον. Ένα παραμελημένο σπίτι, με φως από φθόριο, που να αντιπροσωπεύει τον καιρό που ζούμε. Ένας ζοφερός, παρακμιακός καιρός και από εκεί μέσα να αναδύεται η κωμωδία ως αντίσταση και ελπίδα».
«Βέβαια. Ζούμε άλλωστε στον αιώνα της κατάθλιψης. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται αποδραματοποίηση γιατί δραματοποιούν τα πάντα, κι άλλοι που παρακολουθούν και τους ελκύουν οι άθλιες ειδήσεις. Ολα αυτά τα άτομα συμπυκνωμένα σε έναν ρόλο φτιάχνουν την ηρωίδα μου, τη Μάρθα. Και ήταν και το κινητήριο εύρημα για να σταθούν τα “Μαθήματα κωμωδίας”, θυμάστε τη σκηνή του Χορν με τη Λαμπέτη στο “Κορίτσι με τα μαύρα” που προσπαθεί να την κάνει να γελάσει;».
«Ναι, γιατί κυρίως ο ηθοποιός δεν είναι αυτή η λαμπερή εικόνα. Αυτό είναι η δουλειά του -μπροστά στα φώτα να χαμογελάει, να δείχνει ευτυχισμένος. Και μπορεί να μην είναι. Ο κόσμος σκέφτεται ότι ο επώνυμος είναι και πλούσιος – δεν είναι. Η επωνυμία του ηθοποιού δεν συντρέχει με τον τρόπο της ζωής του. Θα θυμίσω μόνο πώς βρέθηκε νεκρός ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος… Ο άνθρωπος που ήταν ο μπαμπάς μας, ο θείος μας, ο φίλος μας, βρέθηκε από την αποφορά που έβγαζε το διαμέρισμα του, μόνος. Αυτό είναι ο ορισμός του επαγγέλματος μας».
«Ναι. Γιατί αυτό που διεφάνη από τα άπλυτα του δικού μας χώρου δημιούργησε μια αίσθηση ότι ο χώρος είναι χαλασμένος, ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι κακοποιοί και πρέπει να είναι στη φυλακή. Κι αυτό αφήνει μια αίσθηση, μια θαμπάδα. Είναι καλό να θυμίζεις ότι αυτό υπάρχει, αλλά υπάρχει παντού, και ότι δεν είναι αυτό το επάγγελμα του ηθοποιού». Είπε ο Θοδωρής Αθερίδης κλείνοντας τη συνέντευξη.
