5 Σεπτεμβρίου 2021 19:15
Βίκυ Κουλιανού: «Δεν έχω λυγίσει σε καμία δυσκολία, δεν μου δόθηκε τίποτα στο πιάτο».
«Ήταν μία δύσκολη χρονιά, σκοτεινή και θλιβερή και διανύσαμε έναν δύσκολο Αύγουστο με όλα αυτά που συνέβησαν, με τις φωτιές, αλλά και όλο αυτό που συνέβη με την πανδημία. Δύσκολο για την ψυχολογία των ανθρώπων. Σκεφτείτε είχα κανονίσει φέτος να κάνω διακοπές τον Αύγουστο και τις ακύρωσα γιατί με αυτά που συνέβησαν δεν είχα διάθεση. Θα έφευγα στις 10 Αυγούστου έως και στις 17 Αυγούστου, δηλαδή στην έξαρση των πυρκαγιών και πραγματικά με επηρέασε πολύ δυνατά όλο αυτό.
Είχα θλίψη και τρομερή στεναχώρια, δεν μπορούσα να διανοηθώ να φύγω για διακοπές όταν συνέβαινε στην χώρα αυτό. Δεν γίνεται να μην καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ότι αφαιρούμε το οξυγόνο μας από την ζωή μας. Ζούμε σε μία πανέμορφη χώρα που είναι δώρο Θεού κι αντί να παλέψουμε γι’ αυτό το δώρο εμείς το αφαιρούμε με τη βία. Ήταν θλιβερό αυτό που έγινε, άνθρωποι έμειναν χωρίς σπίτια, κάηκαν οι περιουσίες τους, πώς να μη σε πιάσει θλίψη και στεναχώρια; Πρέπει να δημιουργηθούν οι σωστές δομές για να βοηθηθούμε, δεν γίνεται κάθε Αύγουστο να καιγόμαστε».
«Τα social media και το Instagram κυρίως, από την μία βοηθούν και δίνουν αναγνωρισιμότητα, ωστόσο πρέπει να έχεις το ήθος και το μέτρο ώστε να τα χρησιμοποιήσεις σωστά. Δυστυχώς το Instagram είναι η εύκολη λύση για να γίνεις γνωστός και αναρωτιέμαι πόση πραγματικότητα και κανονικότητα έχει αφαιρέσει από τον χαρακτήρα των ανθρώπων; Στην ουσία με τα social media δεν γνωριζόμαστε, είναι απρόσιτα. Ο κόσμος δεν γνωρίζει πώς να φλερτάρει, πώς να κάνει κανονικές φιλίες.
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση εικονική, παροδική και ψεύτικη. Υπάρχουν άνθρωποι που παρουσιάζουν φανταχτερές ζωές τις οποίες δεν έχουν στην πραγματικότητα αλλά ακόμα και να τις είχαν, ποιος ο λόγος να τις παρουσιάσεις; Στη δική μου εποχή, που δεν απέχει και πολύ χρονικά, οι αξίες, οι στόχοι και οι σκοποί της ζωής ήταν διαφορετικοί.
Εγώ το modeling δεν το επέλεξα, εκείνο με επέλεξε. Εμένα στόχος μου ήταν να φοιτήσω στη Σχολή Καλών Τεχνών γιατί ζωγράφιζα, όπως και ο μπαμπάς μου. Ήθελα να ακολουθήσω αρχιτεκτονική και σχέδιο. Τελικά τα πράγματα ήρθαν αλλιώς και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό όμως εκείνο τον καιρό δουλεύαμε πάρα πολύ σκληρά για να αναγνωριστούμε σε αυτό που κάνουμε.
Πραγματικά το κάνουν τελείως λάθος και υπάρχουν κι εκείνοι οι wanna be, που δεν ξέρουν στην πραγματικότητα τι θέλουν να γίνουν και παρουσιάζουν άλλες ζωές από αυτές που κάνουν. Έχει μία θλίψη η εποχή μας αλλά είμαι αισιόδοξη. Αυτό είναι και το μότο μου.
Δεν έχω λυγίσει σε καμία δυσκολία, δεν μου δόθηκε τίποτα στο πιάτο, οι γονείς μου δεν μου έδωσαν σπίτι, αυτοκίνητο, καριέρα. Είμαι ένας άνθρωπος που σε όλη μου τη ζωή παλεύω να χτίσω κάποια πράγματα. Και μπορεί ό,τι χτίσεις να γκρεμιστεί αλλά τι σημαίνει αυτό; Θα πέσεις στα πατώματα; Οι άνθρωποι στην εποχή μας δεν βάζουν στόχους γιατί βαριούνται. Ζούμε σε μια εποχή fast food στα πάντα, στις σχέσεις, στις δουλειές… Ο απόλυτος υλισμός. Είναι η αρρώστια της εποχής μας. Παλιά κανείς μας δεν ήξερε πώς ζούσαμε, πού ζούσαμε, αλλά υπήρχε κάτι άλλο… Υπήρχε η ανθρωπιά, η αγάπη, η συμπόνια, ο έρωτας, η σύμπνοια, και η αξιοπρέπεια». Είπε στο Εγώ.
