Βίκυ Βολιώτη: «Ξέρω τι διανύει ένας άνθρωπος που ασθενεί από καρκίνο»

Η Βίκυ Βολιώτη μίλησε στο Πάμε Δανάη για τον καταλυτικό ρόλο του καρκίνου στη ζωή της, την επιστολή με την τελευταία επιθυμία του πατέρα της & τη σκέψη για μια δεύτερη υιοθεσία.

Βίκυ Βολιώτη: «Ξέρω τι διανύει ένας άνθρωπος που ασθενεί από καρκίνο».

Η  Βίκυ Βολιώτη, πρωταγωνιστεί με την Ευδοκία Ρουμελιώτη στην παράσταση «Μια ιστορία αγάπης» στο θέατρο «Άνεσις». Και ανάλυσε για το μήνυμα που οφείλουν να περάσουν στην κοινωνία με αυτή την συνύπαρξη.

«Το έργο «Μια ιστορία αγάπης» θεωρεί αυτονόητο ότι δυο άνθρωποι του ιδίου φύλου μπορούν να ερωτευτούν και να ζήσουν μαζί. Δεν είναι μόνο η ιστορία δυο ανθρώπων που ερωτεύονται, αλλά μια ιστορία για την αδελφική και τη γονεϊκή αγάπη. Αλλά και την αγάπη του παιδιού προς το γονιό. Η ηρωίδα μου νοσεί από καρκίνο, αλλά εγώ έχω ζήσει από πολύ κοντά τον καρκίνο, γιατί έχασα και τους δυο γονείς μου από καρκίνο». Δήλωσε η ηθοποιός στον Άρη Καβατζίκη.

Παράλληλα, μίλησε για την οικογένειά της, την οποία έχασε από καρκίνο

«Ξέρω τι διανύει ένας άνθρωπος που ασθενεί από καρκίνο. Το πως το διαχειρίζεται ή δεν το διαχειρίζεται, όλες τις διακυμάνσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο πατέρας μου δεν το είχε καταλάβει. Απλώς έκανε ότι δεν συμβαίνει, δεν μπορέσαμε να αποχαιρετιστούμε όπως έπρεπε».

«Ο αδελφός μου πίστευε πως, εγώ έπρεπε να το μάθω οπωσδήποτε γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ καθόλου το «μετά». Ο αδελφός μου, μού είπε την αλήθεια για τον πατέρα μου και μετά παίζαμε όλοι μαζί ένα θέατρο στο σπίτι που ήταν πολύ «πονετικό». Όταν έχασα τη μητέρα μου, διάβασα σχετικά βιβλία που έλεγαν ότι είναι σημαντικό το να μπορείς να μιλήσεις. Και να πεις όλα όσα δεν έχεις πει».

«Με την απώλεια του πατέρα μου, έχασα τη δυναμικότητα μου για πολλά χρόνια, έγινα φοβική. Η μαμά μου ήταν Γερμανίδα και είχε μια αυστηρότητα, όλα έπρεπε να γίνουν τέλεια. Έβαλα τον εαυτό μου σε μια τάξη και δεν πρόλαβα να πενθήσω». Δήλωσε η Βίκυ Βολιώτη.

Το γράμμα του πατέρα της, η οικογενειακή ευτυχία & η απόκτηση παιδιού

Η ηθοποιός μεταξύ άλλων αναφέρθηκε σε ένα γράμμα που της άφησε ο πατέρας της, αλλά και στην άποψή της για την απόκτηση ενός παιδιού.

«Ο πατέρας μου ήταν πολύ διορατικός, είχε καταλάβει ότι εγώ θα πάω προς το θέατρο και λίγο πριν φύγει μου είχε γράψει μια επιστολή. Μου ζήτησε με εκείνο το γράμμα να μπω στο πανεπιστήμιο για να έχω τη σιγουριά ενός πτυχίου. Και το είχε αφήσει στο γραφείο μου. Δεν νομίζω να με απέτρεψε ο θάνατος των γονιών μου από το να αποκτήσω παιδιά. Αλλά δεν είχα ποτέ την επιθυμία να μείνω έγκυος».

«Το ζήτημα της υιοθεσίας άρχισε να με απασχολεί από πολύ νωρίς. Από την εποχή που συνειδητοποίησα ότι δεν με ενδιαφέρει να κάνω παιδιά. Όταν βρεθήκαμε με τον Σίμο και μετά από κάποια χρόνια εκείνος ήθελε παιδί και το ζητούσε. Αυτό σιγά-σιγά άμβλυνε την απόσταση και την αντίρρηση μου για ένα παιδί. Εγώ του είπα για την υιοθεσία και εκείνος συμφώνησε. Δεν υπάρχει περίπτωση γονιός να αγαπάει περισσότερο το παιδί που απέκτησε με βιολογικό τρόπο απ’ ό,τι αγαπάμε εμείς την Άννα». Πρόσθεσε η ηθοποιός.

«Η σκέψη για μια δεύτερη υιοθεσία υπάρχει η Άννα θέλει σαν τρελή ένα αδελφάκι, εμείς είμαστε ακόμη διστακτικοί. Η Άννα το ξέρει πως μια οικογένεια μπορεί να έχει δυο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες. Το έκαναν και στο σχολείο πρόσφατα, αλλά έχουμε και φίλους».

Τέλος, η ηθοποιός αναφέρθηκε στον ρατσισμό που βίωσε ερχόμενη στην Ελλάδα.

«Δεν το έχω καθόλου με το μαγείρεμα. Έχω μια γλυκύτατη πεθερά, η οποία λατρεύει την Άννα, και έχει αναλάβει τη σίτισή της με ταπεράκια. Στη Γερμανία έζησα τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μου. Στην Ελλάδα όταν τσακωνόμασταν ως παιδάκια, μου έμπαινε κατευθείαν η ταμπέλα «είσαι Γερμανίδα». Με την Άννα δεν κλήθηκα να αντιμετωπίσω καταστάσεις διαχωρισμού. Αλλά όταν τη ρωτάνε για το χρώμα της, απαντάει μόνη της ότι γεννήθηκε στην Αφρική».