Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Τα οικονομικά προβλήματα, το αδιέξοδο & ο γάμος που κρατάει 36 χρόνια

Πλέον δεν δείχνει να το πτοεί τίποτα, και τώρα που διανύει τη δεκαετία των 60 ηλικιακά, απολαμβάνει όλα αυτά που με τόσο κόπο κατέκτησε. Και δεν αναφερόμαστε σε υλικά αγαθά αλλά στην αγάπη που έχει για αυτό που κάνει αλλά και στη σύζυγό του Έφη Μουρίκη με την οποία αισίως φέτος διανύουν το 36ο έτος κοινής πορείας…

Αντιλαμβάνομαι ότι ήταν ουσιαστική επιλογή και ανάγκη, γιατί δεν έδωσες καμία σημασία σε όλες τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισες. Κατάλαβα, διαβάζοντας για σένα, ότι οικονομικά ήταν πολύ δύσκολα τα πρώτα χρόνια στο θέατρο.

Ήταν πολύ δύσκολα αλλά πολύ ευχάριστα. Επειδή έχω μάθει τόσο με τα λίγα όσο και με τα πολλά, δεν με τρομάζει τίποτα. Αυτό που θα με τρόμαζε ίσως είναι το να χάσω την καλλιέργειά μου ή την παιδικότητά μου, γιατί, όσο και να μεγαλώνω, μέσα μου δεν θέλω να γεράσω με τίποτα.

Άρα δεν σε φοβίζει ο χρόνος;

Όχι, καθόλου. Τώρα, στη δεκαετία των εξήντα που βρίσκομαι, το απολαμβάνω πάρα πολύ.

Τι διαφορές έχεις από τη δεκαετία των τριάντα;

Τεράστιες διαφορές. Στη δεκαετία των τριάντα με απασχόλησε η επαγγελματική καταξίωση. Σπαταλήθηκε σ’ αυτή την αγωνία. Έπρεπε να γίνουν πράγματα για να μπορέσω να πατήσω γερά στα πόδια μου, για να με αποδεχτεί το κοινό και να έρχεται να με βλέπει. Απαιτείται τεράστια προσπάθεια, γιατί το κοινό είναι πανέξυπνο. Δεν το ξεγελάς με τίποτα. Άρα εγώ έπρεπε να είμαι αξιοπρεπής, πειθαρχημένος, με γνώση. Αυτό θέλει πάρα πολύ κόπο και δουλειά. Δεν απαιτεί μόνο εργατοώρες στο θέατρο, αλλά να διαθέσεις και χρόνο από πριν για τη μελέτη που χρειάζεται.

Πέρασες μέρες που δεν είχες ούτε ένα ευρώ. Τι θα έλεγες σήμερα σε έναν άνθρωπο που το βιώνει;

Ναι. Το πέρασα και θα ευχόμουν να μην το περάσει κανένας άλλος. Ξέρω πως τα χρήματα είναι μια πολύ μεγάλη ανάγκη της εποχής, γιατί δυστυχώς αυτά κυβερνούν και καθορίζουν τι μέλη θα είμαστε σε μια κοινωνία. Εγώ θα συμβούλευα οποιονδήποτε το βιώνει να στραφεί προς τα μέσα του, να δει ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου. Θα μου πείτε… Δεν είναι αυτό λίγο ουτοπικό; Βεβαίως και είναι, γιατί μια οικογένεια που πεινάει δεν μπορεί να σκεφτεί αυτά που αναφέρουμε. Αν φέρουμε όμως την καλλιέργεια από τα παιδικά μας χρόνια στα σχολεία, σίγουρα θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε αλλιώς τη ζωή μας και θα καταλάβουμε ότι η ευτυχία δεν κρύβεται στα πολλά αλλά στα λίγα. Στην οικογένειά μου, οι γονείς μου μεγάλωσαν με το τίποτα τρία παιδιά. Δεν μας έλειψε τίποτα, αλλά και όταν συνέβαινε, πάλι ευτυχισμένοι ήμασταν.

Στα πρώτα χρόνια του θεάτρου πώς διαχειριζόσουν την οικονομική ανασφάλεια;

Είχα βρει την πηγή. Όταν ανακάλυψα το θέατρο, ήμουν τρισευτυχισμένος. Δεν πληρωνόμασταν, αλλά έκανα πράξη αυτό που ήθελα. Τρώγαμε ψωμοτύρι… Δεν πάθαμε τίποτα! Ποτέ δεν πήγαινα με τα κοινωνικά πρέπει, αλλά με τα θέλω μου…

Κλείνοντας, έχεις μια πολύ όμορφη προσωπική ιστορία με την Έφη Μουρίκη, με την οποία κλείνετε τριάντα έξι χρόνια μαζί. Τι κάνει ευτυχισμένους δύο ανθρώπους;

Η αγάπη και το να μην ξεχνάς να είσαι ερωτευμένος με τον άνθρωπό σου.