15 Αυγούστου 2021 14:45
Ζένια Μπονάτσου: «Είναι ένα αυτοάνοσο, σπάνιο νόσημα που όταν στρεσάρομαι δημιουργείται στο σώμα μου ένα οίδημα – Το είχε και ο πατέρας μου».
Δεν θεωρώ ότι αν παρθεί αυτή η απόφαση θα είναι σωστή. Δεν πιστεύω ότι ο εκφοβισμός, ο καταναγκασμός ή το δέλεαρ των 150 ευρώ με το green pass είναι σωστά. Όπως σέβονται αυτόν που θέλει να κάνει το εμβόλιο, έτσι πρέπει να σέβονται και αυτόν που δεν θέλει για τους δικούς του λόγους. Προσωπικά έχω ένα πρόβλημα υγείας και με αγχώνει τι μπορώ να πάθω αν κάνω το εμβόλιο.
Δεν λέω ότι είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι θα μας βάλουν τσιπάκι για να μας παρακολουθούν αλλά δεν υπάρχει ένα χρονικό περιθώριο για να δοκιμαστεί το εμβόλιο για να δοκιμαστεί το εμβόλιο ώστε να μου εγγυηθεί κάποιος ότι αν το κάνω θα είμαι καλά.
Είναι ένα αυτοάνοσο, σπάνιο νόσημα που όταν στρεσάρομαι δημιουργείται στο σώμα μου ένα οίδημα. Ευτυχώς εγώ ξέρω τι έχω και μπορώ να το αντιμετωπίσω με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Για τον πατέρα μου όμως δεν ήταν το ίδιο γιατί δεν ήξεραν τι είναι… Και ήταν επικίνδυνο για εκείνον γιατί πρηζόταν στο πρόσωπο και μπορούσε να του κοπεί η αναπνοή. Τον έβλεπαν να πρήζεται και έψαχναν να βρούνε μήπως είναι αλλεργικός σε κάποιο φαγητό.
Τότε στη Γερμανία ήταν γνωστή αυτή η ασθένεια, στην Ελλάδα την ήξεραν μόνο δυο τρεις γιατροί. Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, που οφειλόταν σε αυτό το σπάνιο νόσημα, η μητέρα μου βρήκε τελικά τι ήταν. Και στην πορεία διαπίστωσε ότι αυτό το νόσημα το είχε κι η μητέρα του πατέρα μου. Το θετικό είναι ότι μιλώντας για το πρόβλημα υγείας που έχω, υπήρξαν αρκετοί που μου έστειλαν μηνύματα στα social media με ανάλογα συμπτώματα και τους συμβούλευσα τι εξετάσεις να κάνουν και σε τι γιατρούς να απευθυνθούν.
Επειδή έχασα τον πατέρα μου στα επτά χρόνια μου, έχω συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς τον κύκλο της ζωής. Βέβαια, ποτέ δεν συνηθίζεις την απώλεια. Απλά επειδή σε μια τόσο τρυφερή ηλικία και αυτό έγινε μπροστά μου, με όλη τη σημασία της λέξης, είμαι λίγο πιο σκληραγωγημένη σε αυτό το θέμα και ίσως και πιο κυνική.
Όλα κάποτε τελειώνουν και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το αποδεχτείς, κρατώντας τις αναμνήσεις και την αγάπη που είχες για τον άνθρωπό σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πενθήσεις ή ότι δεν θα κάνεις καιρό να συνέλθεις. Αλλά αυτό που έγινε δεν περνάει από το χέρι σου και ούτε μπορείς να το αλλάξεις οπότε δεν βγαίνει τίποτα με το να κάθεσαι σπίτι σου και να κλαις.
Και οι δύο θα ήθελαν να με βλέπουν δραστήρια, χαρούμενη, να συνεχίζω τη ζωή μου και να πετυχαίνω τους στόχους μου. Και κάθε φορά που καταφέρνω κάτι στη δουλειά μου σκέφτομαι ότι τους κάνω υπερήφανους. Σίγουρα, επειδή μεγάλωσα με τη γιαγιά μου με στενοχωρεί που δεν είναι εδώ αλλά όλα κάνουν τον κύκλο τους.
Επειδή στην οικογένεια είμαστε όλοι έντονες προσωπικότητες μου λείπει η ζωντάνια που υπήρχε στο σπίτι. Μου λείπουν ακόμα και οι τσακωμοί που μπορεί να είχα με τη γιαγιά μου. Γιατί όταν αγαπάς έναν άνθρωπο σου λείπουν όλα.
Για χαζομάρες. Θυμάμαι τότε που ήταν στη μόδα οι νεκροκεφαλές στα ρούχα και στα αξεσουάρ, ότι μου είχε κάνει σκηνή μια φορά που με είδε να φοράω ένα τέτοιο T-shirt. “Είσαι καλά που έβαλες τις νεκροκεφαλές και τους θανάτους επάνω σου;”, μου κάνει. Το θυμάμαι τώρα και γελάω. Άλλη μια φορά είχα βγει και της είχα πει ότι θα γυρίσω στη 1:00 τελικά γύρισα στις 2:30. Το χειρότερο ήταν ότι με έπαιρνε τηλέφωνο και δεν το σήκωνα. Ε, όπως ήταν λογικό, όταν γύρισα, με περίμενε ξύπνια και μου φώναζε. Είπε στο Οκ.
