Ζέτα Μακρυπούλια: «Έφτασα σ’ ένα σημείο που έπιασα πάτο»

Η Ζέτα Μακρυπούλια προχώρησε σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση για το παρελθόν, τη ζωή της σήμερα και για το πώς βλέπει πλέον τον έρωτα.

Η ηθοποιός και παρουσιάστρια Ζέτα Μακρυπούλια, μίλησε στο περιοδικό «Glow» και μεταξύ άλλων τόνισε πως το τηλεπαιχνίδι «Rouk Zouk» αποτελεί ψυχοθεραπεία για την ίδια.

Για το πώς βίωσε το διάστημα με τον κορωνοϊό, είπε: «Δεν ξέρω εάν η σημερινή μου κατάσταση οφείλεται στη δική μου κρίση ή στον εγκλεισμό. Δεν κρύβω ότι η πρώτη αντίδραση στην πρώτη καραντίνα ήταν σαν σε εκδρομή ή σαν ένα δώρο σε ανθρώπους που τρέχαμε όλη την ημέρα και μας είπαν να μείνουμε στο σπίτι. Έπεσαν οι τόνοι, ξεκουραστήκαμε.

Με βόλεψε που έμεινα μόνη, σκέφτηκα πράγματα που με απασχολούσαν. Μετά άρχισε να βγαίνει ο εκνευρισμός και η πίεση. Ο εγκλεισμός άφησε στην ανθρωπότητα την έξαρση βίας, που με τρομάζει. Σε μένα δεν έφερε βία αλλά χάνω πιο εύκολα την ψυχραιμία μου, δεν έχω την υπομονή που είχα. Ως προσωπικότητα πιέζομαι και αργώ πολύ να καταλάβω την πίεση. Όταν αντιληφθώ τι έχει συμβεί, θα κάνω μία κίνηση και θα τα διαλύσω όλα, χωρίς αυτός να είναι πάντα ο σωστός δρόμος (…)

Όταν κόλλησα Covid, που έπρεπε να μείνω δεκαέξι ημέρες μόνη μου, έφτασα σ’ ένα σημείο που έπιασα πάτο, χαμένη σε σκέψεις και σε θλίψη, επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει – κάτι που δεν μου το επιτρέπω. Τόσο πολύ με έχω περιορισμένη από παντού και δεν ξέρω ειλικρινά σε ποια ηλικία ‘κανόνισα’ με τον εαυτό μου να μην κλαίει».

Μιλώντας για την προσωπική της ζωή αλλά τις αλλαγές που ήρθαν και στα επαγγελματικά της, ανέφερε: «Ήρθα ξαφνικά αντιμέτωπη με πολλές αποφάσεις και αλλαγές που έπρεπε να κάνω. Ήταν μία καθολική κρίση, σε όλους τους τομείς.

Ωστόσο, δεν είχα καταλάβει πως δεν είμαι των αλλαγών, ότι ουσιαστικά τις φοβάμαι. Δεν τις άφηνα, λοιπόν, να συμβούν και ένιωθα εντάξει μέσα στα πράγματα, έτσι όπως τα είχα τακτοποιήσει. Δεν είχα καταλάβει πως δεν είμαι εντάξει.

Φοβόμουν να αλλάξω αυτό που είχα φτιάξει, που ήταν η ασφάλειά μου, το δεδομένο μου. Έφτασα, λοιπόν, σε ένα σημείο που συνειδητοποίησα πως ό,τι μηχανισμούς είχα ενεργοποιήσει σε όλη μου τη ζωή ήταν άκυροι.

Δεν άλλαξα μόνο την προσωπική μου ζωή αλλά και την επαγγελματική μου. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν κάνω κάθε χρόνο θέατρο. Σταμάτησα τις συνεντεύξεις. Έβγαινα κάθε μέρα, δεν με έβλεπε το σπίτι μου. Άλλαξε κι αυτό. Έχω κλειστεί στους τοίχους του σπιτιού μου, έχω μελετήσει κάθε σπιθαμή του ταβανιού.

Η τηλεοπτική μου παρουσία στο ‘Rouk Zouk’ ήταν μία άγκυρα και δεν είναι απλώς μία επιτυχημένη εκπομπή, αλλά η ψυχοθεραπεία μου. Μέσα από αυτό εξελίχθηκα ως άνθρωπος, ως παρουσιάστρια. Πριν θεωρούσα πως ήμουν ον αντικοινωνικό, κι αυτός ο τοίχος έπεσε. Νιώθω πως υποδέχομαι τον κόσμο στο σπίτι μου κι έχω αναλάβει την ευθύνη να τους κάνω να νιώσουν άνετα αμέσως».

Και πρόσθεσε: «Τα μονοπάτια της ψυχανάλυσης είναι αχαρτογράφητα. Εκεί που νομίζεις ότι είδες κάτι και μπορείς να το φτιάξεις, αυτό τελικά έχει τέτοια δύναμη, επειδή είναι παγιωμένο και χτισμένο καλά από μικρή ηλικία, που υπογείως θα σου βγει από κάπου αλλού, εκεί ακριβώς που νομίζεις ότι το ελέγχεις. Σίγουρα έχω αλλάξει πολύ με την ψυχανάλυση αλλά προφανώς υπάρχει κάτι του οποίου το καλούπι είναι δύσκολο να σπάσει και μάλλον αυτό παλεύω, αυτό με έριξε κάτω την περίοδο πριν από την καραντίνα. Τότε ήταν που ταξίδεψα μόνη σε ένα χωριό για δεκαπέντε ημέρες.

Πήρα τα πλεκτά μου και τα βιβλία μου, νοίκιασα ένα στούντιο με κουζίνα για να μαγειρεύω. Έπεισα τον εαυτό μου ότι μπορώ να το κάνω. Ομολογώ πως το μόνο πράγμα που με κάνει να νιώθω πραγματικά καλά είναι όταν έρχομαι κοντά στη φύση. Είναι το γιατρικό που με ισορροπεί, με γαληνεύει, με εναρμονίζει».

Σε άλλο σημείο αναφέρθηκε στον ρόλο που παίζει ο έρωτας στη ζωή της τονίζοντας: «Δε βλέπω τόσο παραμυθένια τα πράγματα σε σχέση με τον έρωτα, όπως τα έβλεπα παλιά. Έχω μετακινηθεί αλλά είμαι ευγνώμων γι’ αυτήν την αλλαγή μέσα μου.

Στο θέμα του έρωτα κάτι είχα καταγράψει λάθος: το θέμα των ορίων. Αντιλήφθηκα ότι είμαι άνθρωπος ο οποίος πιέζεται αλλά δεν το καταλαβαίνει. Άρα, περνάω καλά, είμαι ευτυχισμένη αλλά η πίεση πηγαίνει και ‘κάθεται’ κάπου. Δε φταίνε οι σύντροφοί μας, εμείς οι ίδιοι φταίμε. Δεν έζησα ποτέ στη ζωή μου με κάποιον δυνάστη ή καταπιεστή αλλά με πολύ ανοιχτούς ανθρώπους. Εγώ είχα καταλάβει ότι σχέση είναι μάλλον να αφήσεις όλη την υπόλοιπη ζωή και να αφοσιωθείς εκεί. Αλλά δεν είναι αυτό».